Bedankt ❤️

Toen ik weer mocht starten met spuiten voelde ik me de eerste paar dagen oké. Het weemoedige gevoel was al even onder mijn huid gekropen toen ik voor het eerst naar het ziekenhuis reed. Dat was het moment waarop ik dacht; vanaf nu schrijf ik het van me af.

Het duurde een paar dagen voordat de moker echt kwam. Ik was leeg, voelde me zwaar en verdrietig.

En ik schreef het op. De emotie kwam eruit. En niet alleen dat; ik kreeg reactie. Telkens als mijn gedachten en loopje met mij namen, dacht ik aan hoe ik het zou omschrijven. En aan de lieve reacties die ik bij mijn blog daarvoor kreeg, de opbeurende teksten die verschenen.

En ik voelde me lichter.

Twee weken geleden ben ik voor mijn laatste echo, ik mag die volgende avond de pregnyl zetten. Voor het eerst is er een eitje aan mijn rechter eierstok gaan groeien. Ik vraag of dit nog uitmaakt. De gynaecoloog haalt haar schouders op. “Soms zien we dat er 1 eierstok dominant is. Misschien geeft het geluk”. Misschien geeft het geluk. Ik betrap mezelf zelfs op een glimlach als ik naar huis rijd.

Zonder dat ik het in de gaten had, kwam ik eruit. Is het omdat ik even pauze heb gehad? Is het omdat ik nu beter weet wat er op me afkomt? Of is het omdat ik weet dat ik maar naar mijn telefoon hoef te grijpen om een blik met reacties open te trekken van vrouwen die precies en helemaal weten wat ik voel? En die dus écht menen wat ze zeggen?

Ik weet niet welke het is. Maar ik wil jullie wel onwijs bedanken. Dus bij deze, bedankt! ❤️