Deel 3 hoe het verder ging.

Zoals ik al aangaf beviel het me voor zover dit kan bevallen het me best op mijn nieuwe kamer.
Ik was dichterbij huis en kreeg gelukkig meer bezoek en dat voelde goed, en het fijnste was ik mocht naar buiten en stukjes lopen.
Samen met mijn man kregen we een rondleiding op de neonatologie, ik heb gehuild heel hard gehuild want hier zou ons kindje komen zodra ze geboren zou worden.
Het fijne aan de afdeling vond ik de moeder en kind kamers waar je na de geboorte 10 dagen samen met je kindje mocht verblijven. Vond de slangen snoertjes en monitor niet zo fijn om te zien.
Na de rondleiding terug naar de kraamafdeling ik was emotioneel uitgeput en wou graag slapen.
27 april koningsdag wat raar om dat in het ziekenhuis te moeten mee maken gelukkig kwamen mijn man en zoontje gezellig langs en kregen we een lekker gebakje, en ja ik heb er van genoten.
Maar toen kwam weer het afscheid het moeilijkste moment voor mij, visite en dan met name mijn gezin die weer naar huis gingen.
Als ik mijn tranen moest opvangen had ik 3 ziekenhuizen vol gehuild.
Elke dag een vast schema opstaan ontbijten half uur CTG was die niet goed lag ik er gauw 2 uur aan dan even naar buiten slapen middag eten bezoek ontvangen slapen avond eten CTG douchen en weer slapen.
Ik begon langzaam aan gek te worden en heb maatschappelijk werk gekregen dat vond ik fijn kon mijn verhaal kwijt.
2 keer per week kwamen ze bloed afnemen om te kijken of alles goed was elke dag werdt mijn bloeddruk gemeten en mijn tempratuur opgenomen, ik leefde voor mijn gevoel van onderzoek naar onderzoek. Zo nu en dan een echo tussen door om mijn kleine meid te bekijken.
Zo kwamen we bij de 33 week aan en was voor mij het einde in zicht de dagen wouden alleen niet sneller.
Zo liet onze kleine meid ons een keer een dag goed schrikken ze dacht ik moet mijn mama even bij de les houden. Ik moest mijn man bellen want het zou wel eens kunnen gebeuren dat ze gehaald zou worden.
Binnen 3 kwartier was mijn man er en besloot onze dochter weer gewoon te doen :) man lief dus voor niks gekomen
8 mei was een hele warme dag en ik voelde me niet echt happy alles deed zeer. Mijn schoonvader was op bezoek en die zag aan mij dat ik niet lekker was en stuurde me naar boven.
Boven aangekomen paracetamol gehad en ik werdt voor de zekerheid extra aan het CTG apparaat gelegt. Ik zei nog is niks aan de hand heb alleen wat last van mijn rug ik lig ook al zo lang heel veel plat.
13.00 de pijn onder in mijn rug werdt ie erger en de verpleegkundige zei dat ik man lief maar weer moest bellen want ik werdt naar de verloskamer gebracht.
Ik mijn man gebeld en hem gezegt dag die moest komen want ze maakten zich toch zorgen, ik zelf totaal niet was nog maar 33 week en 5 dagen zwanger dus ze kon niet komen.
Man lief was er deze keer binnen een half uur, ik was net aangekomen op de verloskamer.
De pijn werdt wat vervelender en ik wou graag lopen dat mijn rug zeerder begon te doen lag gewoon aan het bed.
De gynaecoloog kwam even kijken hoe het ging ik vroeg of ik mocht douchen dat mocht, wat was dat lekker en dankzij het draadloze CTG apparaat kon de kleine in de gaten worden gehouden.
15.30 de pijn werdt nog heviger en ik vroeg iemand te komen het was niet leuk meer zo ik wou weer douchen. Daar kwam de gynaecoloog weer deze ronde met een verpkeegkundige gek vond ik zelf want er was niks aan de hand ook op het CTG was niks raars te zien.
De gynaecoloog vroeg of ze even mocht voelen dit was i.v.m infectie gevaar al weken niet meer gedaan.
Ik zei voel maar er is niks aan de hand maar niks bleek minder waar.
Mevrouw Tamboer u heeft al 8 cm ontsluiting ik zie haar hoofdje al. Ok nu moest ik even omschakelen wat zei ze 8 cm ontsluiting hoofdje nee dat mag niet dat kan niet ik ben nog geen 34 week ze moet nog 2 dagen binnen blijven.
Terug op de wereld heb ik hard gehuild en gesmeekt of ze er niks tegen konden doen domme vraag natuurlijk het antwoord was dan ook nee je bent al bezig met bevallen.
De kinderarts werdt gebeld en kwam met 4 man sterk de kamer binnen gelopen de angst die ik toen voelde is met geen pen te beschrijven.
Vluchtig werdt er informatie gegeven en daar gingen ze weer met de woorden tot zo we zijn in het kamertje hier naast alles komt goed.
Ik dacht bij mezelf dit kan niet dit mag niet dit gaat niet volgens plan mmm volgens mij gaat een bevalling nooit volgens plan.
Om 16.26 is uit eindelijk onze prachtige dochter geboren wel 3 tellen heb ik der gezien 3 hele tellen. Weg was ze samen met alle artsen, papa ging ook mee hij heeft me moeten beloven haar niet in de steek te laten.
Een half uur later kwam ze in de couveuse heel even bij me en toen ging ze weer onderweg naar de neonatologie en ik ik bleef achter met alle verdriet en angst.
Naomi woog bij haar geboorte 2030 gram en was nog geen 40 cm ze heeft even hulp nodig gehad met opstarten.

Meer over ons nieuwe avontuur en hoe het Naomi verging lezen jullie de volgende keer.