Vervolg op blog 1: verdriet en angst

Zoals ik eindigde in mijn vorige blok kan het genieten beginnen of niet.

Nou het genieten kon helaas nog niet echt beginnen met 26 week zwangerschap kreeg ik te horen dat ik zwangerschapsdiabetes had,
ik moest een speciaal dieet volgen daar baalde ik flink van want ik hielt van lekker eten.
Maar dacht ook bij mezelf jo kijk wat je al hebt moeten doorstaan dit kan je ook wel aan.
28 maart had ik een afspraak bij de diabetesverpleegkundige en een internist alleen heb ik ze nooit gezien.
Op 26 maart om 03.00 uur werdt mijn zoontje wakker en ik werdt ook wakker voordat ik naar mijn zoontje ging moest ik eerst zelf naar de wc,
net optijd aangekomen wist niet dat een mens zoveel kon plassen.
Mijn zoontje getroost alleen bleef ik maar vocht verliezen na een uur mijn man maar eens wakker gemaakt.
Mijn man uitgelegd wat er aan de hand was, en dat het mij verstandig leek even het ziekenhuis te bellen.
Zo gezegt zo gedaan en ik mocht komen, ik stapte met een appart gevoel in de auto nadat ik nog een gebeld had want ik verloor een hele plas vocht.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis vroeg de verpleegkundige ben je alleen, ik zeg ja ik ben alleen zei weer hoe ben je gekomen dan ik zeg met de auto.
Had maar een (klinkt raar) handdoek tussen mijn benen gedaan want ik verloor toch wel veel. Die vrouw vroeg of ik me wou uitkleden aan de onderkant.
Met dat ik mijn broek uit trok drukte de verpleegkundkge op de alarm knop ik moest meteen gaan liggen. Binnen 2 minuten stonden er 5 man naast mijn bed. Mevrouw Tamboer u vliezen zijn gebroken, het enige wat ik toen dacht ik verlies mijn meisje.
Was op dat moment 27 week en 4 dagen zwanger. Alles ging heel snel ineens de ambulance werdt gebeld kreeg een echon waar uit bleek dat het hartje haast niet meer klopte. Werd in een speciale houding gelegt infuus werdt aangebracht kreeg pillen en een spuitje waar ik het heeeel warm van kreeg.
Het enige wat ik kon doen was huilen en me overgeven aan wat er stond te gebeuren. Ik moest mijn man bellen en oppas voor ons zoontje en wat was ik boos dat er niet Met een iemand opnam. Maar goed een half uur nadat ik aangekomen was in het ziekenhuis was mijn schoonmoeder onderweg naar ons huis. Mijn man kwam binnen op het moment dat ik op de brancard werdt gelegt.
Ik was onder weg naar het Radboud in Nijmegen met een dosis weeenremmers en lonrijping, man lief reed achter de ambulance aan maar werdt wel vriendelijk verzocht zich aan de snelheid te houden.
Aangekomen in Nijmegen begon bij mij een beetje het besef te komen wat er gebeurt was en wel risico ik had genomen door zelf naar het ziekenhuis te rijden.
Ik werd aan het CTG gelegt en kreeg weer een echo te zien was dat het hartje weer netjes klopte en het vruchtwater op een heel klein beetje na verdwenen was.
Mijn vriendin belde ondertussen ook nog ze ging naar ons huis om ons zoontje op te halen en wat spullen voor mij, had namelijk niks bij me.
Op 27 maart om 15.00 uur heb ik mijn zoontje gezien een dikke kus en knuffel gegeven en gezegd dat die lief moest zijn.
Op 2 uur rijden verbleef mijn zoontje ik miste hem zo erg gelukkig bestaat er tegenwoordig video bellen want dat heb ik veel gedaan.
In de weekenden kwam hij naar huis en ook langs mij het afscheid viel me elke keer heel zwaar. Na 2 week kwam hij dichter bij huis helaas werdt het werk schema van mijn vriendin veranderd en kon ze mijn zoontje niet elke dag opvangen.
Mijn man had toen nog een eigen (1mans) zaak en kon dus ook niet veel en moest door de weeks gewoon werken.
Ook kreeg ik op 27 mijn 2e lonrijping spuit voor het geval onze dochter zich mocht melden, 3 dagen was het heel spannend kwam ze of kwam ze niet.
Ze besloot nog te blijven zitten in mijn buik, ik vond het heel eng dat ze er nog zat maar was ook wel blij.
Na 2 week begon ik door te draaien ik miste mijn man en zoon en wou naar huis. Heb vaak geroepen haal haar er uit ik trek dit niet meer, 1 keer per dag zag ik mijn man en mijn zoontje maar 2 keer per week.
De 30 week was inmiddels bereikt en onze dame zat nog veilig (zo dacht ik er niet over) in mijn buik maar met mij ging het alles behalve goed.
Ik kreeg een psycholoog van het ziekenhuis toegewezen had er niks aan want hij wou dat ik dingen deed die mij zo tegen stonden denk aan in een balletje knijpen.
Heb mijn man toen mijn daimond painting laten mee nemen waar ik uit eindelijk toch maar wat mee gaan doen.
31 week en de kleine meid zat nog steeds in mijn buik heel fijn vond iedereen, ik dacht er anders over il heb aangeven dat ik het niet meer trok en ze haar eruit moesten halen ze was in mijn ogen beter af uit de buik.
Nu weet ik dat dat niet zo is omdat verder alles goed ging, elke week een curve maken want ja me suiker was niet verdwenen dus zat inmiddels aan een dieet, dat kon er ook nog wel bij.
Na heel veel gespreken hebben we een compremis gemaakt met 34 zou gehaald worden.
Ja hier kon ik mee leven en had dus iets om naar uit te kijken.
Met 32 week zou ik terug gaan naar ons streekziekenhuis dat was mijn eerste doel geworden de 32 week halen met ons meisje nog in mijn buik.
Dit hebben we gehaald 26 april 2018 ging ik terug naar mijn eigen ziekenhuis wat was ik blij ik had het gehaald.
Aangekomen in het ziekenhuis was helaas niet bekend bij de ingang dat ik zou komen. Ik moest naar de afdeling gynaecologie toen ik mijn eigen gynaecoloog zag ben ik in tranen uitgebarsten, ik was zo blij hem te zien en terug te zijn alle spanning viel van me af.
Hij bracht me naar waar ik wezen moest daar wachten ze al op mij ik kreeg een kamer helemaal achter in de gang.
Ik voelde me daar erg naar dus meteen aangegeven en ze gingen kijken of ik een andere kamer kon krijgen. Tijdens het wachten ging mijn deur open en wie zag ik daar mijn zoontje wat was ik blij hem te zien had hem al een paar dagen niet meer gezien.
Ik kreeg te horen dat er een andere kamer leeg was waar ik heen mocht en vergezeld door mijn zoontje gingen we naar de andere kamer. Ik voelde me er meteen op mijn gemak ik zag mensen lopen en had leuke buren. Afscheid genomen van mijn zoontje hebben gezwaaid tot hij de parkeergarage inging want ik keek daar op uit en op de ingang
van het ziekenhuis aan de andere kant zat de post van de verpleegkundigen.

Hoe het verder gaat lezen jullie in mijn volgende blog.

1689 x gelezen, 4

reacties (0)


  • Trotsemama<3

    Met kippenvel en tranen heb ij het gelezen.

    Ben erg benieuwd hoe alles afgelopen is.

    Sterkte iig met het verwerk ervan want t is niet niks wat je hebt meegemaakt❤

  • Shrimp

    Sjonge ... ik word meestal na 1 ronde zwanger... draag Mn kind tot 40-42 wk, werk ze eruit en er is weer een gezonde baby bij. Nu zwanger van de 5e. Tis wel goed voor Mn beeldvorming om je verhaal te lezen. Hoe je het beleefd als je door zo’n rollercoaster gaat. Ben benieuwd naar het volgende deel ☺️. Aangezien je een dochtertje heb staan bij je kinderen hoop ik dat alles uiteindelijk goed is gekomen.

  • Aina

    Vind het heel fijn dat het bij jou allemaal goed gaat en is gegaan. Hoop dat het met je 5e kindje ook allemaal goed blijft gaan. Hoe het bij ons verder is afgelopen lees je indd in mijn volgende blog die snel zal verschijnen 😁

  • Liselott

    Oh meid wat naar hè! Ik heb zelf ook drie weken in t ziekenhuis moeten liggen met gebroken vliezen, gelukkig pas op 32 weken overigens..

    Werd óók gek, ik had geen bedrust en heb ook mn vrijheid genomeb met wandelen en veel bezoek buiten spreekuur.. t was dat of depressief weg..

    Maar bij mij wilden ze op gegeven moment ook niet meer inleiden dus snap héél goed je gevoel van trek dat kind er maar uit..

    Iedereen zei: in je buik t beste af..

    Ik zei dat hij t niet goed meer had en uithongerde..

    Met 32 weken 2500 geschat,5 weken later 2540 bij geboorte dus dat klopte ook wel..

    How gaat t nu? Kun je t beetje verwerken?

  • Aina

    Gelukkig pas op 32 week ik snap dat je dat zegt maar is en blijft heel spannend en eng. En 3 week ziekenhuis is al lang hoor. Wel fijn dat je kindje nog 5 week heeft kunnen blijven zitten. Hoe gaat het nu met de kleine??

    Ik kan niet teveel over mij of mijn situatie verklappen anders valt er niks meer te lezen in mijn blog