Deel 4 welkom lieve Naomi

Ik weet niet goed waar ik dit neer moet zetten ik zou nog zwanger moeten zijn, vandaar dat ik hem hier neer zet.

Onze lieve Naomi is geboren op 8 mei 2018 om 16.26 met een geboorte gewicht van 2030 gram ik was op dat moment 33 week en 5 dagen zwanger.

9 mei dat was een dag waarop er bij mij een knopje omging een knopje die ik liever niet had.
Angst kwam om de hoek kijken want ons meisje was geboren het was geen nachtmerrie of nare droom nee ze mag daar echt in haar glazen huisje.
Haar grote broer Aidan (net 16 maandjes) kwam haar vandaag voor het eerst ontmoeten, wat vond die het raar zijn zusje in dat huisje
Hij snapte er natuurlijk nog niet veel van, wel wou die bij de baby liggen in het glazen huisje. Heel even werdt die boos want dat mocht natuurlijk niet.
Pfff wat had ik me hun eerste ontmoeting anders voor gesteld maar net als mijn hele zwangerschap liep dit ook anders.
Na een kwartier ging mijn man weer weg met ons zoontje, ik was moe en baalde dat ik niet langer kon volhouden.
Met veel verdriet en pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen en bleef ik alleen achter bij onze dochter, ik kon alleen maar naar haar kijken ik durfde niet aan haar te zitten.
De sonde de draadjes de piepjes en alarmen maakte dat ik bang was bang om mijn dochter aan te raken.
De verpleegkundige van na Naomi kwam en ze vroeg zou je der willen vast houden, ik zei ja heel graag maar ik durf niet.
De verpleegkundige pakte haar uit het glazen huisje en legde haar op mijn blote huid. Heel even viel alles van mij af en kon ik genieten met mijn dochter veilig bij mij.
Het zitten putte mij alleen erg uit dus werd Naomi weer terug gelegt. Omdat er op de afdeling nog geen kamer vrij was moest ik weer terug naar beneden om te rusten.
Die avond kwam mijn man weer en zijn we samen weer naar Naomi gegaan deze keer ging ik met bed en al.
Na even een poosje met Naomi te hebben gelegen was het goed zo en gingen we weer naar beneden.
Mijn borstvoeding was inmiddels goed op gang gekomen daar was ik heel blij mee elke 2 á 3 uur kolven, het was zwaar maar ik deed het met alle liefde.

12 mei een dag voor moederdag mocht Naomi van het infuus af gelukkig want dat ding was zo groot en lelijk.
Ze lag nu alleen nog aan de bewaking en sondevoeding. Het drinken aan de borst had ze al wel geprobeerd maar koste nog veel te veel inspanning.

13 mei moederdag mijn zoontje kwam gezellig langs en had een heel mooi geschilderd hartje meegenomen. Van uit het ziekenhuis hadden ze ook een kadootje geregeld uit naam van Naomi.
Deze dag ging ik ook verhuizen ik mocht van de kraamafdeling naar de neonatologie en kreeg een kamer samen met Naomi, ik vond dit wel heel spannend omdat ze nog i n der glazen huisje lag aan de bewaking.
Hen gevraagd of het geluid af mocht zodat ik niet steeds zou schrikken van de alarmen dit kon gelukkig.
Die avond ben ik heerlijk met Naomi op mijn borst in slaap gevallen, ik werdt wakker toen ze Naomi weer terug gingen leggen.

15 mei dit was wel een hele speciale dag vandaag werden er foto's gemaakt door stichting early birds en Naomi mocht vandaag ook haar glazen huisje uit.
Voor het eerst kreeg Naomi kleertjes aan maatje 44 nog veel te groot maar o wat was dat een mijlpaal.
Ze mocht in een wiegje nog wel met alle draadjes maar ze mocht uit dat glazen huisje, voel gewoon de blijdschap als ik dit typ.
Ze werdt steeds meer een mensje wat genoot ik van dat moment.
Mijn man en zoontje kwamen ook langs voor de fotoshoot en ik had ze nog niks verteld van de verandering.
Aidan kon zijn zusje voor het eerst aanraken en dat heeft die gedaan en ze kreeg nog een kus ook.
Ik ging nog even slapen ik was moe, toen ik wakker werdt waren ze allemaal op mij aan het wachten die vrouw die de foto's kwam maken was er al en had even met mijn man gepraat.

17 mei dit was wel een hele moeilijke dag morgen zou ik naar huis moeten maar ik heb besloten laat in de avond al te gaan zodat het verplicht afscheid nemen niet nodig was.
Gelukkig begrepen de verpleegkundigen mijn besluit maar ik mocht niet zomaar weg.
Omdat mijn bloeddruk niet wou zakken moest ik eerst nagekeken worden of ik wel mocht gaan.
Na de onderzoeken en recepten voor medicijnen mocht ik dan gaan.
Ondanks da tg het geen moeten was viel het me heel erg zwaar.
Ik heb gehuild en nog meer gehuild ik ging en moest mijn meisje achter laten dat is 1 van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen.
Maar ergens was ik ook blij na 8 week ziekenhuis ging ik naar huis mijn zoontje zou de volgende dag thuis komen.

18 mei in de ochtend voelde ik me brak na een hele slechte nacht ik heb wel 3 keer gebeld naar de afdeling om te horen hoe het met Naomi ging.
En toen ging de bel wat was ik blij mijn zoontje was weer thuis bijna was mijn gezin compleet er miste er nog 1.

Meer lezen jullie de volgende keer