Oma ... hoe lang nog?

Gisteren schreef ik al een blog, dat het met mijn 90-jarige omaatje niet zo goed meer gaat. Ze is begin deze week in het ziekenhuis opgenomen, omdat ze dementerend is en het laatste jaar al 11 kg. is afgevallen. Ze weet ook niet meer dat ze moet eten. Ze is waarschijnlijk flauwgevallen, want ze hebben haar op de keukenvloer gevonden (ze woonde nog op zichzelf in een seniorenwoning).

Ikzelf kan niet zomaar ineens even weg thuis. Kianna, die nog borstvoeding krijgt en snel afgeleid is, dus niet zomaar meer op elke andere plek wil drinken. En ik ben ook niet iemand die overal zomaar in het openbaar gaat zitten voeden.

Vandaag heb ik in mijn middagpauze gebeld, of ik meteen na het werk even langs mocht komen BUITEN de bezoekuren om. Dit omdat ik in de avonduren altijd rond die tijd met bv zit en op dagen dat ik thuis ben, zijn ook Roan en Kianna thuis.

Mijn broer ging ook even mee. In het ziekenhuis vonden ze het prima dat wij op een ander tijdstip kwamen. Oma heeft toch een kamer voor zich alleen.

Daar aangekomen zat oma (slapend) in een stoel. Ik wreef haar over haar arm en schrok ervan hoe mager ze is geworden. Ze had altijd een blouse aan, dus het viel niet zo op. Maar nu zat ze daar in haar pyjama en zag ze er wel heel iel uit.

Ze reageerde niet meteen op mijn aanraking. Ze kon maar met moeite haar ogen open krijgen/houden. Mijn broer gaf haar een paar kussen op haar wang en toen gingen haar ogen een beetje open.

Maar ze praatte nauwelijks, terwijl ze een week of 3 geleden (toen ik er met Roan en Kianna op bezoek was) nog voluit kletste en dingen vroeg. Elke 2 minuten wel hetzelfde, maar goed ... ze was nog heel levendig. Dat had ze nu niet. Misschien was dat, omdat ze wat versuft en slaperig was nog. Maar ik heb een voorgevoel, dat het niet lang meer gaat duren.

Toen wij daar waren, kreeg ze ook haar avondeten, maar daarvan at ze maar heel kleine beetjes en het ging heel erg langzaam. Ik had ook het idee dat ze het niet goed meer weg kreeg. Ook knoeide ze op haar pyjama, dus we hebben nog snel even naar pap gebeld, dat die maar even een andere pyjama voor haar mee moest nemen (want hij zou vanavond nog op bezoek gaan).

Ze praatte ook over dingen waarvan ik me afvraag hoe ze daar nu in vredesnaam bij komt. Ze zei dingen als "ik wil niet meer naar school. Iedereen wil altijd vanalles van me weten." Ook gaf ze aan dat het haar allemaal niet meer veel kon schelen. Dat kwam wel even pijnlijk over. Ik denk dat haar laatste dagen geteld zijn.

Op een gegeven moment moest ik gaan, omdat ik Roan en Kianna van het kinderdagverblijf moest ophalen. Dus ik zei tegen oma, dat ik mijn kindjes ging ophalen. "Welke kindjes?", vroeg ze nog. Dat weet ze dus ook al niet meer. (En we zijn er een week of 3 terug nog geweest).

Ook denkt zij dat mijn broer en ik de hele nacht bij haar zijn gebleven. Daar bedankte ze ons nog voor. Maar wij zijn er pas vanmiddag heen gegaan. We hebben haar maar in die waan gelaten.

Ik heb het zo te doen met haar. Maar voel me wel heel rot.

Ik hoop dat ze het weekend nog haalt, zodat ik haar zaterdagavond nog even kan zien. Het lukt mij morgen niet om nog naar het ziekenhuis te gaan.

En wie weet, knapt ze nog op ... maar eerlijk gezegd denk ik dat van niet.

Maar weer een kaarsje branden vanavond.