Hoe het met pap gaat.

Afgelopen donderdag is pap geopereerd aan een tumor in zijn dikke darm. Een zenuwslopende dag voor ons, omdat mam bijna 4 jaar geleden (op 2-4-2008) is overleden aan een medische misser, nadat zij ook aan een tumor in de dikke darm is geopereerd. Er is toen zoveel fout gegaan (en ook in de gesprekken 2 jaar lang na haar overlijden), dat ik er maar weinig vertrouwen in had.

Maar het was pap zijn keuze om toch terug te gaan naar datzelfde ziekenhuis. Om praktische redenen, omdat zijn vriendin op 5 minuten afstand van het ziekenhuis woont.

Van zijn vriendin hoorde ik, dat ze al om 6.30 uur in het ziekenhuis moesten zijn die dag, maar dat dat een foutje was geweest. Ze hoefden helemaal niet zo vroeg in het ziekenhuis te zijn. Toen bekroop me een klein beetje een akelig gevoel. Ze zouden toch niet WEER gaan blunderen???

Maar goed, ik ben die dag (het was schitterend warm weer) maar 2 uur gaan wandelen met Kianna. Roan was bij de kinderopvang, dus ik had even een momentje voor mij en mijn dochter alleen. Thuis zitten wilde ik niet. Dan zou ik alleen maar gek worden van het gepieker. Onderweg heb ik even goed gepiekerd, maar minder, dan wanneer ik thuis was gebleven.

Mijn telefoon had ik bovenop het dekentje van Kianna gelegd, zodat ik meteen het telefoontje van pap zijn vriendin zou horen, als zij zou bellen. De chirurg zou haar namelijk bellen als hij klaar was met de operatie. Van zijn vriendin had ik ook gehoord, dat pap om 12.45 uur onder het mes zou gaan.

Toen ik om 16.45 uur echter nog niks gehoord had, begon ik toch een beetje nerveus te worden. Zouden er complicaties zijn? Zouden ze dan toch een stoma moeten maken? Dat wilde pap echt niet. Hij was er helemaal ondersteboven van, toen dat in het ziekenhuis ter sprake kwam.

Gelukkig belde pap zijn vriendin vrij gauw daarna. Bleek dat de operatie anderhalf uur was uitgesteld en dat het daarom zo laat was geworden. De chirurg had goed nieuws: de operatie was goed gegaan en pap had geen stoma gekregen. Dat was alvast een opluchting. Maar goed, bij mam ging de operatie in eerste instantie ook goed. Het ging bij haar enkele dagen daarna heel erg verkeerd. Dus ik wil nog niet te vroeg juichen, dat alle gevaar nu geweken is. Dat is iets wat ik wel geleerd heb van bijna 4 jaar geleden. Eerst zien, dan geloven.

Ik had me ook voorgenomen om NOOIT meer een stap in dat ziekenhuis te zetten na alles wat er gebeurd is. Ik ben ook een tijd heel boos geweest op pap, dat hij weer terug ging naar dat ziekenhuis. Maar op die donderdag van de operatie zat het me toch niet lekker, dus zijn we 's avonds toch met de kids even naar het bezoekuur gegaan.

Toen pap mij zag, was hij wel even emotioneel. Hij had mij natuurlijk niet verwacht. Een paar keer pakte hij dan ook mijn hand en zei tegen me dat hij het heel dapper vond, dat ik er toch was. Dat hij heel blij was om me te zien. We hadden allebei tranen in de ogen staan, want het is natuurlijk ook niet niks. ALWEER die lange gang door, ALWEER afdeling K3. En ALWEER valk voor Pasen (mam kwam op Paaszondag in het ziekenhuis te liggen).

Maar gelukkig lag pap in een andere gang en in een andere kamer. Zou wel bizar zijn geweest als hij in dezelfde kamer had gelegen als mam. Dat zei hij zelf ook.

Op vrijdag, zaterdag en ook vandaag ben ik rond 12.00 uur bij pap op bezoek geweest, buiten het bezoekuur om. Dat vond het personeel geen probleem, toen ik uitlegde, dat ik ook de baby moest voeden en dat de bezoektijden precies in een voedingstijd vielen. Nu kon ik in alle rust alleen op die kamer voeden, zonder dat er ander bezoek was. Dat was wel zo prettig.

En pap was ook heel blij, dat ik elke dag Kianna even meenam. Gisteren heb ik ook oma (zijn moeder) meegenomen. Dat mensje is al 90, behoorlijk dementerend en wilde ook graag naar het ziekenhuis. En vandaag zijn we dan nog een keertje met zijn viertjes geweest. Roan wilde zijn opa natuurlijk ook nog een keer "hallo" gaan zeggen. In mijn achterhoofd had ik toch zo'n kleine gedachte van "wat nu als het alsnog fout gaat met pap", dan zou Roan zijn opa in ieder geval nog een keer gezien hebben.

Maar goed, pap had van de chirurg te horen gekregen, dat hij misschien al morgen of anders overmorgen naar huis toe mag, omdat het zo goed met hem ging. Persoonlijk vind ik dat erg vroeg ... gezien het feit wat we allemaal meegemaakt hebben. Maar hij gaat in ieder geval de komende dagen naar zijn vriendin, zodat hij niet alleen in zijn eigen huis is. Als daar iets gebeurd, dan is er niemand bij hem. Dat is ook al een beetje een geruststelling, dat hij dus naar zijn vriendin gaat.

We hebben nu dus 2 extremen meegemaakt. Bij mam ging het afschuwelijk fout na die operatie. En bij pap gaat het super goed, volgens de chirurg.

Jammer dat de nieuwste operatietechniek (die dat ziekenhuis sinds een half jaar heeft) voor mam te laat komt. Bij mam hebben ze nog een grote snee in de buik gemaakt, de darm eruit gehaald om er een stuk uit te snijden en vervolgens met draad gehecht. Dikke pech, dat die draad geknapt is.

Bij pap hebben ze via een kijkoperatie de operatie gedaan (4 gaatjes in de buik) en de darm hebben ze met nietjes aan elkaar gemaakt. De chirurg die hem geopereerd heeft, was een andere dan die mam gehad heeft. Deze chirurg stond ook erg hoog aangeschreven, volgens aan aantal verpleegkundigen waar pap mee gesproken heeft.

Ik heb pap vandaag nog gevraagd, of hij zich had laten opereren, als hij dezelfde chirurg als mam had gekregen. Dat zou hij niet gedaan hebben, zei hij. Maar goed, die chirurg werkt ook niet meer in dat ziekenhuis.

Van een bekende, die daar ook werkt in dat ziekenhuis, weet ik ook dat ze inmiddels een andere algemeen directeur hebben. Die schijnt heel fel op veiligheid te zijn. Die andere directeur scheen maar een zacht eitje te zijn, volgens mijn bekende.

Nou ja, ik hoop er in ieder geval nooit meer te moeten komen. In ieder geval ga ik er niet voor mezelf heen en ook niet met Roan en Kianna. Dat vertrouwen heb ik gewoon niet meer.

Nu even afwachten welke uitslagen er nog gaan komen. Ze hebben 20 cm. darm bij pap verwijderd. Ze gaan nu nog de snijvlakken onderzoeken en ook de lymfeklieren. Afhankelijk van wat daar uit gaat komen, krijgt pap dan nog wel of niet chemo/bestraling.

Duimen jullie allemaal heel hard voor ons mee?