Operatie pap

Hey allemaal,

MOET het even van me afschrijven ...

Degenen, die mijn blogs gevolgd hebben, weten dat ik 2-4-2008 mijn moeder verloren ben na een medische misser. Ze had een tumor in de dikke darm (zo groot als een tennisbal), maar doordat een hechting is los geraakt, is alle ontlasting DAGENLANG in haar buikholte gelekt. Daardoor raakte binnenin alles ontstoken en door te laat ingrijpen van het medisch personeel (ondanks dat wij al verschillende keren aan hadden gegeven, dat het niet goed ging met mam ... en ook bloedwaardes duidden op een ontsteking) heeft mam het niet overleefd. Dit alles gebeurde in 9 dagen tijd. We wisten nog niet eens dat ze ziek was, totdat ze acuut werd opgenomen en geopereerd en vervolgens stonden we 9 dagen later naar haar reanimatie te kijken. Heel heftig, maar ik ben het IC-team wel dankbaar dat ze ons de keuze lieten om erbij te zijn. We hebben gezien dat ze alles uit de kast hebben getrokken om haar weer terug te halen ... 50 minuten gereanimeerd, maar het mocht niet meer baten.

De afgelopen 4 jaar is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan mam moest denken. Net na haar overlijden was het mooi weer. De zon scheen (maar ik wilde helemaal niet dat die scheen), de vogels floten (maar ik wilde niet dat ze floten) ... Mijn wereld was even helemaal ingestort.

Een paar maanden naar haar overlijden ben ik ook in de ziektewet gegaan, gewoon omdat ik het allemaal niet meer trok. Ik zag nergens meer plezier in, kon alleen maar huilen ...

Ik ben wel naar een psycholoog geweest en heb daar een aantal keren mijn verhaal gedaan. Maar het heeft niet echt geholpen. En ik denk ook neit dat iemand me daarbij kan helpen. Gewoon omdat je het zelf meegemaakt moet hebben, wat het betekent ... een medische misser en ook nog eens 2 jaar lang van het kastje naar de muur gestuurd worden met alle gesprekken, die we nog gevoerd hebben met het ziekenhuis.

Ik had me dan ook voorgenomen om NOOIT meer een stap binnen te zetten in dat ziekenhuis. Ze hebben daar veel te veel geblunderd.

Maar goed, een aantal weken geleden ging pap naar de huisarts, omdat hij steeds bloed bij de ontlasting had. Hij meende zelf aambeien. Maar zelfs met zalf smeren, bleef het toch steeds terug komen. Zodoende liet hij verdere onderzoeken doen. Maar ....

... in hetzelfde ziekenhuis waar mam gestorven is. Hij heeft deze keuze gemaakt, omdat zijn vriendin op 5 minuten afstand woont. Zij heeft 4 en een half jaar geleden ook darmkanker gehad en is ook daar geopereerd. Bij haar is het goed gegaan. Dus haar verhaal met goede afloop en haar korte reisafstand zijn de enige 2 reden waarom hij nu weer terug gaat naar dat ziekenhuis.

Wat dit voor mij en mijn broer betekent en voor gevoelens oproept, dat heeft hij op de 2e plaats gezet. Ik was dan ook heel boos, toen hij zei, dat hij zich toch daar ging laten opereren. Ik heb hem toen ook gezegd, dat ik daar dus niet op bezoek kom (in dat ziekenhuis).

Maar nu is het dan zover ... om 12.45 uur is hij onder het mes gegaan. Ik heb zijn vriendin nog gebeld zojuist. Ze gaan nu wel een andere operatietechniek toepassen. Bij mam maakten ze een grotere snee in de buik en hechtten ze met draad. Bij pap opereren ze via een kijkoperatie en nieten ze de darm weer aan elkaar. De chirurg stond hoog bij het ziekenhuis in het vaandel (is een andere dan bij mam).

Maar even goed ben ik super nerveus en bang. Zal alles dit keer goed gaan? Krijgt hij wel of niet een (tijdelijke) stoma? Ontstaat er dit keer geen naadlekkage? Krijgen we verder nog goede uitslagen? Volgt er nog chemo en/of bestraling?

Inmiddels weten we dat er geen uitzaaiingen waren in longen en lever (dat heeft eerder onderzoek uitgewezen). Maar na de operatie gaan ze nog de snijvlakken onderzoeken en ook de lymfeklieren in de darm. Ook heel belangrijk natuurlijk.

Ik ben in ieder geval best wel bang voor wat er gaat komen. Hoop dat alles goed gaat, want ik ben er nog niet aan toe om zonder ouders verder te moeten. Ben pas 35. (Mam was 58 toen ze stierf en pap is net 63 geworden).

Hopelijk mag pap wel nog langer genieten van zijn enige kleinkinderen (Roan en Kianna). Mam heeft ze helaas nooit gekend.

Duimen jullie voor ons?

Ik ga vanavond toch even op bezoek in het ziekenhuis. Ik probeer mijn eigen gevoel even opzij te zetten, maar ik weet dat het heel moeilijk voor mij gaat worden. Alweer die lange gang door. Alweer naar afdeling K.

....