ZOOOOOO trots op Roan!

Mijn dag KAN gewoon NIET meer stuk! Wat ben ik ongelooflijk trots op onze kleine, grote man! 22 maanden en alweer zoveel geleerd en wat drempels overwonnen.

Afgelopen zaterdag was het Sint Maarten-feest van de buurt. De 1e x dat Roan dit mee ging maken. Dit jaar zijn we nog niet mee geweest naar de kerk, om te kijken naar het Sint Maarten-toneelspel. (Een half uur zitten is erg lang voor Roan ... om dan maar niet te spreken over "stil zijn.")

Maar onze buren (waarvan de kindjes 3 en 5 jaar zijn) zouden ons even sms-en als het spel in de kerk was afgelopen, zodat we dan ook richting de troshoop konden vertrekken.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Roan in de bolderkar gezet. MET de lampion die mamma 's middags geknutseld had. Het was de bedoeling dat hij de witte stipjes met verf ZELF op de paddenstoel zou schilderen. Maar na 1 stipje hield meneertje het voor gezien en ging gauw weer met zijn speelgoed spelen. HaHaHa. Nou ja, gelukkig voor hem, dat mamma leerkracht in het basisonderwijs is en knutselen ook wel leuk vindt. We hadden een nep theelichtje (een lampje met batterij) erin gedaan. Want Roan vindt alles wat lampjes heeft wel interessant. Alleen ... van de lampion moest hij niet echt iets hebben. Hij wilde hem ook niet vasthouden.

Maar dat had ik wel al verwacht. Roan is echt een kindje, dat best wel moet wennen aan nieuwe dingen (of het nu gebeurtenissen zijn, of vreemde spulletjes). Dus de lampion hebben me maar gewoon in de bolderkar neer gezet. Dat vond hij niet zo erg.

Wel was ik benieuwd hoe hij op het grote vuur van de troshoop ging reageren, aangezien dit ook de 1e x voor hem zou zijn.

Zie hier het resultaat:

Eerst maar even van een afstandje blijven kijken. Want Roan vond het toch best wel spannend.

Dat harde geknetter van dat grote vuur ook!

Na een paar minuutjes gingen we wat dichterbij staan kijken. En toen wilde meneertje niet meer op de arm blijven. Hij wilde rond lopen. We moesten hem zelfs tegen houden dat hij niet te dicht bij het vuur ging. En daar was hij het niet helemaal mee eens, want hij wilde niet meer vast gehouden worden.

Al met al vond hij het toch wel leuk. Gelukkig maar.

De lampion had ik de dag erna op zijn speelgoedkast neergezet. Die herkende hij natuurlijk en nu wilde hij hem WEL vast houden. HaHa. Volgend jaar dus maar een paar dagen eerder de lampion knutselen en alvast mee laten spelen, zodat hij die op de dag zelf ook zelf wil vast houden.

Verder gaat het HEEL GOED met het overwinnen van allerlei drempeltjes. Met de pot mee eten, kostte ons al behoorlijk wat tijd de laatste maanden. NIEUWE dingen uitproberen lukte niet echt goed, omdat hij ze zelfs nog niet eens in zijn mondje wilde doen. Tja, dan kun je het wel iedere keer aanbieden, maar als hij helemaal niet van proeft, HOE leert hij dan nieuwe dingen eten?

Zo eet hij wel al een tijdje noodles en spaghetti ... lekker knoeien met zijn handjes. Zo leuk! En af en toe probeert hij dat ook al met de vork. Natuurlijk help ik hem wel mee, door zelf ook af en toe een vorkje noodles in zijn mondje te stoppen.

Maar aardappels ... daarvan moest hij helemaal niks hebben! Gekookt niet, gebakken niet. Alleen boerenkool, zuurkool en wortelstamppot at hij na vele malen proberen een beetje. Nu gaat DAT in ieder geval al vrij goed. Misschien omdat hij weet dat hij van mamma dan nog wat extra plakjes rookworst krijgt, als hij ook van zijn stamppot eet??? HaHaHa. Want hij is wel een echt rookworst-monstertje hoor.

Maar goed, gebakken aardappeltjes wilde hij dus ook echt niet. Frietjes trouwens wel hoor! En gisteren probeerde ik voor de zoveelste keer (licht) gekruide mini kielaardappeltjes aan te bieden. Meneertje at er zeker 10 achter elkaar op! En vervolgens ook nog eens 5 van mij! Ik was natuurlijk ontzettend blij. Want het was de 1e x dat hij ze überhaupt in zijn mondje stopte! Vervolgens at hij ook voor de 1e x visstick. En ook daarvan at hij een hele op (zo'n extra grote visstick van Iglo). Oké, de maïs liet hij liggen. Nou ja, jammer dan. DAT is voor een volgende keer. Uiteraard heb ik hem beloond met een lekker Danoontje (zijn favoriete toetje).

Ook eet hij sinds 2 dagen aardbeien. Ook daarvan moest hij niks hebben, TOTDAT hij mij alweer aardbeien zag eten. Hijzelf had een schaaltje met kiwi. Maar hij wilde toch wel een aardbei proeven. Eergisteren bleef het bij 2 en een half, gisteren at hij er al zeker 4. En vandaag at hij 5 aardbeien ... maar wilde er ook nog 2 van mij. 7 stuks maar liefst. Yes!

(Ben benieuwd wanneer hij dan druifjes en mandarijntjes gaat eten, want ook die hoeft hij tot nu toe nog niet. Hij houdt het eigenlijk bij banaan, kiwi, appel en peer ... en nu dus ook aardbei).

En vanmorgen gingen we gewoon door met nieuwe dingen uit proberen. Zo heeft hij voor het eerst uit een open beker gedronken. Een halve beker yogho yogho. Ik moest wel de beker voor hem vasthouden, maar dat geeft niet. Die halve beker ging helemaal op en we hebben nauwelijks geknoeid! Ook dit had ik al verschillende keren proberen aan te bieden, maar meneertje wilde steeds niet. OOK NIET met een 360 graden beker. OOK NIET met een beker waar een stuk uit is voor de mond, zodat ze makkelijker kunnen drinken. En OOK NIET als ik hem wilde helpen met een open beker. Dus ik ben wel heel erg blij met dit beginnetje.

En ... als laatst .. en daar liep ik zelf toch wel heel erg tegenaan. Roan klautert al maanden zelf de trap op met mij erachteraan. Maar de trap af (met mij ervoor), dat wilde hij steeds niet. Was een beetje angstig en wilde gedragen worden. Maar ik ben nu 26 weken en 3 dagen zwanger en met het vooruitzicht, dat ik straks na de bevalling waarschijnlijk ook een tijdje niet zwaar mag tillen, wil ik wel dat hij voor die tijd geleerd heeft om zelf de trap af te gaan.

Dus vandaag na het verschonen van zijn luier toch maar weer een poging gedaan. Bovenaan de trap zei ik nog tegen hem, dat hij nu een grote jongen was en dat hij al heel goed zelf de trap op kon klauteren, maar dat grote jongens ook ZELF van de trap af klauteren. Ik vroeg hem of we dat zouden gaan proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging achter hem staan en maakte het bovenste traphekje dicht, omdat hij bij vorige keren iedere keer weer omhoog klom. En wat denk je? Meneertje ging in een rap tempo achterste voren (met het gezicht dus naar de trap) voetje voor voetje omlaag! Toen we beneden waren en ik het onderste traphekje wilde sluiten, werd hij boos en begon te huilen. Het was pas goed toen we NOG een keer naar boven gingen en hij NOG een keer omlaag mocht klauteren!

Ik heb hem dus helemaal de hemel in geprezen voor alle grote-jongens-dingen, die hij nu gedaan had.

Mijn dag kan niet meer stuk...