Gekwetst?
WAAROM voelen mensen zich altijd beledigd of zijn gekwetst om niks?! Ik ben het zat om mezelf iedere keer te moeten verdedigen, omdat anderen niet goed kunnen lezen.
Zoals iedereen al weet, is mijn eerste kind vorig jaar overleden tijdens de zwangerschap. De hele zwangerschap was een eitje! NOOIT heeft iemand mij horen klagen over miezerige kwaaltjes, nooit heeft iemand uit mijn mond gehoord dat ik het zat was. Ik was het nog lang niet zat, en werkte gewoon door, niks aan de hand. "Hallo, ik ben zwanger hoor, niet ziek!" zei ik constant, als iemand weer wat voor mij wilde optillen of doen. Natuurlijk voelde ik me ook weleens minder fit, en had ik ook weleens last van mijn rug, maar dit heb ik nooit hardop gezegd, omdat ik ook vind (als ik nog iets mag vinden) dat je jezelf ziek en zwak kan praten. Hoe meer je klaagt, hoe meer last je overal van krijgt.
Toen ik hoorde dat mijn kind dood was, stortte mijn wereld in. Mijn dromen spatten uit elkaar, en mijn mooie toekomst leek verdwenen. Niks was nog belangrijk, niks interesseerde me nog. Hoewel het me de grootste nachtmerrie leek om te bevallen van een dode baby, is het me heel erg meegevallen. Het was lang niet zo'n hel als dat ik me had voorgesteld. Hier kwam ook commentaar op: "Wacht maar als je van een 9 ponder moet bevallen, dan is het niet zo makkelijk meer. Aidan was nog maar een kleintje met zijn 2140 gram." Ik kreeg verhalen over reuzenbaby's en totaalrupturen over me heen, zodat ik niks meer te zeggen zou hebben. Ook heb ik zijn dood goed verwerkt en best snel een plekje gegeven. Zelfs dat was niet goed volgens sommige mensen: "Is dat niet een beetje snel? De klap zal later nog wel komen!" Niet dus. "Pas op dat je je tweede kindje niet als vervanging gaat zien!"
Dat hele jaar na zijn overlijden/geboorte was spannend. Eerst die maanden tot de volgende zwangerschap. Ik was bang dat ik nooit meer zwanger zou raken, of nooit een levend kind zou krijgen. Niet was minder waar, en in oktober 2008 had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Al maanden was ik niet zo blij geweest als toen, en even voelde ik me echt weer gelukkig! Nu zou alles goed komen. Deze hele zwangerschap was ook lichamelijk weer een eitje. Ook al was ik in het begin af en toe misselijk, erover klagen deed ik niet. Geestelijk ging het ook best, hoewel ik af en toe ook bang ben geweest. Ergens in februari ging de knop om, en stopte ik met werken. Ik wilde het allerbeste voor mijn kind, en dat kon alleen als ik relaxed zou zijn. Op mijn werk was ik onrustig van binnen, omdat ik alleen maar de bewegingen van de baby in de gaten hield. Als ik even niks voelde, werd ik bang. Thuis ging het heel goed, en ik genoot ook met volle teugen van deze zwangerschap, misschien zelfs meer dan van de eerste. Aan het eind werd ik het wel zat, maar meer omdat ik bang was dat het misschien weer mis zou kunnen gaan, maar dan om een andere reden. Eindelijk werd ik ingeleid, en ben ik op 15 juni 2009 bevallen van een prachtig kereltje. Mijn grootste wens was uitgekomen. Een gezonde én levende baby!
Niks zou mij nu nog ongelukkig kunnen maken. Ik geniet voor 1000% van dit kind, ook als hij huilt. Zelfs dan lach ik nog, en vertel hem dat hij lelijk is als hij huilt. Ja, hij is nog MAAR 2 weken, maar ik heb genoeg meegemaakt om me nu nog druk te maken om een krijsende of kotsende baby. Van mij mag hij huilen, alles beter dan die akelige stilte van vorig jaar. Dat gezeur iedere keer van: "Wacht maar dit en dat..." Niet ieder kind krijgt last van doorkomende tandjes en niet ieder kind maakt alle ellende mee die een ander heeft meegemaakt. Niet iedereen krijgt te maken met dezelfde problemen, en al is dat wel zo, dan gaat nog iedereen daar weer anders mee om. Ik zeg toch ook niet tegen zwangeren die de zogenaamd magische 12 weken grens voorbij zijn: "Wacht maar tot je 34 weken ver bent..." Ik voel me toch ook niet meteen gekwetst als iemand weer eens juichend de eerste 3 maanden door is, en denkt dat er niks meer mis kan gaan? Mag ik niet genieten van mijn kind, omdat er ook zoveel ongewenst kinderlozen zijn? Ze zouden weleens gekwetst kunnen worden?!! Ik ben het zat om overal maar op te moeten letten, en altijd maar rekening moet houden met hoe anderen weer ergens op reageren. Het is altijd wat...
Ik gebruik mijn blogs om op te schrijven hoe ik dingen ervaar en voel, en lees ze nog vaak eens terug. Een soort dagboek dus. Omdat veel mensen het leuk vinden om op de hoogte te blijven, plaats ik ze hier. Ik vind dat er al genoeg klaagblogs voor niks zijn, dus ik schrijf liever over leuke dingen. Het lijkt wel of het niet mag, want er komt vaak meteen commentaar op.
Staat het soms in de kleine lettertjes ergens, dat je alleen mag klagen? "Oh wat is mijn zwangerschap toch zwaar." "Ik heb een hel van een bevalling gehad!" "Sinds mijn baby er is, heb ik slapeloze nachten." Hoe meer negatief gezeur, hoe beter. Dan krijg je steun van alle kanten. Niemand die dan zegt:"Stel je niet aan, mens!"
Als je zegt: "Mijn zwangerschap is geweldig, ik heb nergens last van!" krijg je te horen: "Wacht maar tot je last krijgt van je rug en bekken." of "Wacht maar als je tot de 42 weken moet doorlopen!"
"Mijn bevalling stelde niks voor, ik zou er zo nog 10 willen!" "Ach, je had maar een kleintje, nog net geen prematuurtje!" "Ik heb totaal geen last van mijn hechtingen!" "Nee, het zijn maar 2 kleintjes, wacht maar tot je een totaalruptuur krijgt!" "Ik heb een geweldige baby, huilt bijna nooit, en slaapt de hele dag!" "Wacht maar tot hij krampjes krijgt en regeldagen. Wacht maar tot zijn tandjes doorkomen!" "Ik ga zelf mijn zoon aangeven." "Kijk eerst maar eens hoe je er na de bevalling aan toe bent!" "Ik wil kraamzorg voor maximaal 3 uur per dag." "Wacht maar, daar kom je wel op terug. Straks ben je blij als ze er is, en op de laatste dag hang je aan haar been bij de voordeur!"
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is nooit goed. Ik vraag me wel af (zonder mezelf op de borst te kloppen) wie me dit na doet. Iedereen weet het altijd zo goed allemaal, maar hoe zouden die mensen het doen als ze moesten bevallen van een dode baby na 8 maanden zwangerschap? Zou je ook nog kunnen genieten van een volgende zwangerschap en vol verwachting kunnen uitkijken naar je tweede kindje, zonder constant verdriet te hebben om je eerste kind? Zou je naar andere baby's kunnen kijken zonder in janken uit te barsten? Zou je over je overleden kind kunnen praten zonder een traan weg te pinken? Zou je na de geboorte van je eerst levende kind ook zo zeker zijn van alles, en er gewoon met goede moed aan beginnen, en ook denken dat alles wel komt zoals het komt? Zou je de kraamweek ook zo goed doorkomen, zonder kraamtranen? Zou je je ook zonder vent 24/7 in huis kunnen redden? Enzovoort....
Hierbij zeg ik dat ik trots ben op mezelf, dat ik het zo goed red met mijn kleine jongen. Wij komen er wel, daar ben ik van overtuigd! Amen.
reacties (0)