2008: Een roerig jaar

2008 was een belangrijk jaar in mijn leven, zo niet, het belangrijkste jaar tot nu toe. Een jaar met vele hoogtepunten, maar helaas ook diepe dalen.
Het jaar dat zo goed begon, met gelukkige momenten, die vooral in de kleine dingen zaten. Zowel de goede als slechte dingen hebben met hetzelfde onderwerp te maken. Ook kunnen de hoogtepunten tegelijkertijd dieptepunten zijn.

Januari: Het jaar begon al erg goed. Veel gelukkige momenten, die vooral in de kleine dingen zaten. Met Angelo een dagje naar Keulen. Met mijn moeder naar Babydump om het kamertje te bestellen. De 28e kregen we de 20 weken echo van Aidan. Een gezonde jongen! Wat voelde ik me gelukkig!

Februari: Deze maand stond in het teken van de babykamer. Geverfd, laminaat gelegd, de meubels werden bezorgd. Het kwam dichtbij en werd nu echt serieus.

Maart: De kinderwagen eindelijk opgehaald, die ik in december al had besteld. De eerste en laatste controle bij de verloskundige waar Angelo mee naartoe ging. Die lach op zijn gezicht toen we het hartje hoorden, vergeet ik nooit meer.
Gordijntjes voor in de babykamer gehaald en opgehangen. Met Piet en Thea naar Prénatal, badje gekregen met alles wat daarbij hoorde.

April: Geboortekaartjes besteld. (30 weken zwanger). Intake gesprek van de kraamzorg. Mijn zusje kreeg eindelijk haar huis.
In de 32e week nog een groeiecho gehad, waar ik zo zenuwachtig voor was. Alles bleek in orde, en ik kon weer verder met genieten van de zwangerschap, hoewel iets in mij nog altijd onrustig was.
Ik genoot van alle momenten dat Aidan zo druk bezig was in mijn buik, en vooral als ik Angelo daar ook blij van zag worden. Wat kon het leven toch mooi zijn...
De keer dat Angelo en ik naar Hoek van Holland gingen 's avonds, is ook een hoogtepunt. Aidan was erg druk en Angelo hield de hele weg zijn hand op mijn buik. Hij praatte vaak tegen baby. Op het strand ging ik op een muurtje zitten en hij stond voor me (/ons). Met zijn handen op mijn buik zei hij: "Binnenkort moet ik voor jullie zorgen." Ik voelde me gelukkig en mijn dag kon niet meer stuk.
De 29e nog naar de verloskundige geweest. (34 weken zwanger). Alles was goed. Het hartje klopte mooi, en baby was beweeglijk. Die avond bij mijn oma gegeten. Ik zat helemaal vol, en klapte bijna uit elkaar. Ik voelde baby niet bewegen, maar dacht eerst dat het kwam omdat ik zoveel gegeten had. Later toen ik naar bed ging, en hem nog steeds niet voelde bewegen, wist ik voor mezelf al dat het niet goed zat. Het ergste dal van dit jaar.
De ochtend erna nog gaan werken (koninginnedag), in de hoop dat ik het mis had. In de auto voelde ik me al zo ongerust. De hele ochtend was ik chagrijnig, omdat ik bezorgd was. 's Middags nog even op de bank gelegen, en toen ik wakker werd, en nog steeds niks voelde, heb ik de verloskundige gebeld. Ik mocht meteen komen. Precies hetzelfde als de dag ervoor: liggen, doptone op mijn buik en luisteren maar. Alleen nu bleef het stil... Met spoed naar het ziekenhuis, maar de echo liet hetzelfde zien. Baby was dood.

Het 4 maanden durende geluk van 2008 sloeg om in een nachtmerrie. Het kind waar ik zelf mijn leven voor had moeten geven, was overleden. Die kleine jongen, die al zo geliefd was.

Mei: De bevalling werd ingeleid op 2 mei, en op 3 mei 0:06 uur werd Aidan geboren. Een perfect jongetje. Een mini kopie van zijn vader. De bevalling zie ik meer als een hoogtepunt dan een dieptepunt, en ook de begrafenis (7 mei) geeft me een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het het ergste wat er is, aan de andere kant heb ik er een goed gevoel over. Hoe gek het ook klinkt, die dag voelde ik me niet eens ongelukkig.
Een drukke maand, waarin veel geregeld moest worden.

Juni en juli: Deze maanden waren moeizaam, vooral omdat ik thuis zat. Ik voelde me leeg en eenzaam. Bijna iedere dag ging ik naar Aidan, ook om er maar even tussenuit te zijn. Het liefst was ik vrijwel meteen weer aan het werk gegaan.

Augustus: Deze maand gingen Angelo en ik een weekendje naar Düsseldorf. Weg van alle ellende. Genoten van een paar mooie dagen, die ik graag nog eens over doe.
Eind augustus gingen mijn ouders op vakantie en Babis, mijn hond, kwam bij mij logeren. Door en voor hem leefde ik weer een beetje op, en ik had een reden om naar buiten te gaan.

September: In september werd ik 25 jaar. Wat een hoogtepunt had moeten worden, was nu verre van een gelukkige verjaardag. Ik had mijn familie uit willen nodigen, en het willen vieren. Zo zouden ze na 2 jaar ook mijn huis eens zien, en mijn kleine jongen natuurlijk. In plaats daarvan had ik er helemaal geen zin meer in. Die verjaardag kon me gestolen worden.
Aidan's grafsteen werd geplaatst op mijn verjaardag.
Mijn zusje verkocht haar auto, kocht de mijne, en ik ging in Zwolle mijn huidige auto halen.
Mijn kanarie ging dood, en ik begroef hem vlakbij Aidan.
De 18e ging ik eindelijk weer werken. Wat voelde ik me weer goed. Eindelijk weer een normaal leven. Thuis hangen is helemaal niks voor mij. In ieder geval niet alleen.
Angelo was er voor ruim een week niet, wat weer een dieptepunt was tijdens een hoogtepunt. Ik dacht dat mijn kansen om die maand weer zwanger te worden waren vervlogen, maar alsof het zo moest zijn, had mijn eitje ook op papa gewacht.

Oktober: Dit is weer een hoogtepunt van 2008, weer zwanger! Een groot wonder, Aidan krijgt een broertje of zusje. Ik zag de toekomst weer rooskleurig in.

November: De eerste dag ging mijn cavia Poekie dood.
De eerste keer naar de gynaecoloog, Angelo mee. Mooie echofoto's gekregen. Baby van 9 weken en 2 dagen. Iets heel moois en onwerkelijks.
Nog een keertje wezen wokken met een paar collega's. Ook weer een dagje naar Düsseldorf geweest met Angelo.

December: De termijnecho voor baby 2 gekregen. Heel mooi en gelukkig moment. Angelo was er ook weer bij.
Verder nog het kerstdiner op het werk. Was best gezellig. Met zusje naar het kerstcircus in Ahoy geweest. De eerste echte mijlpaal behaald: 13 weken zwanger.
Angelo praat nu al tegen baby. Vorige keer pas toen mijn buik bewoog. Nu voel en zie ik nog niks bewegen.
De 'feest'dagen mogen van mij overgeslagen worden. Ik ben helemaal niet in een feeststemming. Normaal hou ik al niet zo van die dagen, maar nu nog minder.
Vroeger was oud&nieuw de belangrijkste dag in december voor mij. Ik nam als het kon die dag altijd vrij. Nu interesseert het me echt helemaal niks meer, en dat ik moet werken die dag, vind ik niet eens erg.

Het jaar is weer bijna voorbij. Het begon heel goed, daarna werd het erg slecht, maar uiteindelijk eindigt het ook weer goed.
Laten we hopen dat 2009 voor iedereen een gelukkig en gezond jaar wordt!