Lieve Aidan

Lieve Aidan,

Het is alweer bijna 8 maanden geleden dat je werd geboren. Nog iedere dag denk ik aan jou, en nu zelfs wat vaker. Meestal denk ik niet aan hoe het allemaal had moeten zijn, omdat dat het allemaal nog erger maakt. Je bent er niet meer, dat heb ik geaccepteerd, en moet ermee leven.

Vorig jaar kerst zou mijn laatste kerst 'alleen' zijn. Ik verheugde me er erg op. De volgende kerst zouden we samen zijn. Ik zou voor het eerst een kerstboom neerzetten en leuke foto's maken van jou in je kerstmannenpakje voor de boom. Iedereen een kerstkaart sturen. Cadeautjes voor je kopen, met je pronken. Het zou echt een mooie tijd geweest zijn, baby.

Ik vind het zo jammer dat je het nooit zal meemaken, je nooit naar school zal gaan, we je nooit op zullen zien groeien, we je nooit meer kunnen aanraken, we je nooit zullen zien lachen, je nooit een vriendinnetje zal krijgen, nooit vader zal worden en ik nooit oma van jouw kinderen.. Eigenlijk moet ik hier niet aan denken, maar op dit moment kan ik niet anders.

Papa mist jou ook. Vorige week hadden we het nog over jou. Ik zei dat ik het jammer vond dat hij toen niet bij de echo's was. De 12 weken echo zou hij echt leuk gevonden hebben. Dat je als een astronautje door mijn baarmoeder heen vloog, en jezelf lanceerde door je af te zetten iedere keer.

Papa zou zeker weten een goede vader voor je zijn geweest, en heel veel van je houden. Een beetje streng misschien af en toe, maar hij zou echt gek op je zijn. Dat merkte ik al toen je nog in mijn buik zat. Als je bewoog, werd hij heel blij en ging hij meteen tegen je praten en ik mocht nog amper in de buurt van je komen. Als hij kwam, begroette hij jou eerst en daarna mij pas. Baby Aidan, je hebt me echt gelukkig gemaakt. Het is zo zonde dat je er niet meer bent, maar ik denk iedere dag aan je. Je zal altijd mijn kleine jongen blijven. Ik ben trots dat jij mijn kind bent, en dat zal nooit veranderen.

Je broertje of zusje is onderweg, en als ik daaraan denk word ik weer gelukkig. Papa is er ook heel blij mee. Dat merk ik als hij bij me is. Hij praat nu al tegen mijn buik. Met de 2 echo's is hij ook meegeweest. Het lijkt of hij meer moeite doet om er steeds bij te kunnen zijn. Dat doet me goed. Zonder hem had ik er echt niet zo makkelijk doorheen gekomen de afgelopen maanden. Hij zei vorige week dat als we weer ergens heen gaan, dat we voortaan met mijn auto gaan, omdat jij een paar keer schrok (zei hij) toen hij hard ging racen met zijn auto. Daar voelt hij zich een beetje schuldig over.

Als we over jou praten, zeggen we altijd 'Baby'. Toen ik het over die echo's had, vroeg hij: "Welke?" "Van de eerste", zei ik. Hij zei: "Aidan." Het klonk vreemd om je naam uit zijn mond te horen, maar ik werd er wel blij van. Ik lachte en zei: "Ja, Aidan." Je broertje/zusje is nu 'Baby' en jij bent Aidan geworden.

Ik voel me nu gelijk weer wat beter, omdat ik dit heb geschreven. Kleine jongen, we houden heel veel van jou en missen je nog elke dag. Je zal nooit vergeten worden. Bescherm je broertje/zusje. Ik beloof je dat ik, zodra het mooier weer wordt, meteen je grafje netjes ga maken.

Ik zou graag bijgelovig zijn, en denken dat je dit leest. Misschien is het wel de grootste kolder, en kan dat helemaal niet. Hoe dan ook, het lucht in ieder geval wel op.

Dag kleine jongen, tot gauw.