De begrafenis van Aidan

Gisteren was het dan zover. Aidan werd begraven. Ik zag erg op tegen de dag, maar ik ben heel sterk gebleven.
Eerst stonden we buiten iedereen op te wachten, het was prachtig weer. Er kwamen meer mensen dan ik had verwacht, vooral veel collega's (11!).

Een paar minuten voor we allemaal naar binnen mochten, gingen Angelo en ik eerst weer even kijken bij baby. Gelukkig waren we de dag ervoor al even geweest, dus nu was het niet meer zo schokkend.
Even later mocht iedereen naar binnen. De meesten hebben gekeken naar baby. Het wachten op de koffie duurde wel erg lang. Dat was niet de bedoeling, maar het is nog goedgekomen.

Tegen half 11 moest iedereen naar buiten om een haag te vormen. Alleen mijn ouders, Kel, Pris, Angelo en ik bleven nog binnen, met Hans de uitvaartondernemer. Hij vertelde wat er ging gebeuren. De bloemstukken zou hij 1 voor 1 bij de mensen buiten brengen, zodat zij ze later mee zouden nemen naar de begraafplaats.
Angelo en ik hebben de satijnen bekleding van het kistje naar binnen omgeslagen, waarna we samen het deksel erop hebben gedraaid.
Mijn zusje, Kelly, zou het kistje dragen, en Pris mijn bloemstuk. We gingen naar buiten…
Voorop de uitvaartondernemer, achter hem Kel met het kistje. Gelijk daarachter liepen Angelo en ik, en na ons kwamen mijn ouders. Als laatste Pris, en na haar moest iedereen aansluiten. Toen ik langs Roemi liep heb ik haar aan haar hand meegenomen. Het was een stukje lopen, over gras en tussen de bomen door.
Eenmaal aangekomen heeft Angelo het kistje van Kel overgenomen, want die hield het geloof ik niet meer. Haar armen begonnen al te trillen door het gewicht. Nu moest het kistje nog in het graf worden gezet. Dat deed Angelo. Hij moest een trappetje af en de eerste tree was erg laag. We waren bang dat hij mis zou stappen. Gelukkig ging het allemaal goed.

De uitvaartondernemer las een verhaaltje voor en vroeg daarna of we allemaal een moment van stilte wilden houden, waarin we dachten aan alle herinneringen die we van Aidan hadden. Ik dacht aan de momenten dat we op de bank tv lagen te kijken, en dat baby toen vaak zo druk bewoog in mijn buik, en dat we er allebei zo blij van werden. Gelijk voelde ik mijn ogen trillen, en dacht snel aan wat anders. Ik moest gewoon sterk blijven die dag.

Na de plechtigheid liep iedereen langs het graf, om terug te gaan. Sommigen bleven even staan of gooiden er een zonnebloem in. Als laatsten volgden Roemi, Angelo en ik. Even later kwam de uitvaartondernemer ook en gaf hij mij de linten, kaartjes, uittreksel uit de overlijdensakte en nog wat dingen. Ook had hij de beertjes meegenomen, die mensen bij baby hadden neergelegd. Die mocht hij van mij dus weer terug brengen, want die waren niet voor mij, maar voor Aidan.

Iedereen kwam ons gedag zeggen en sterkte wensen en ging weer terug naar huis of naar het werk.
Angelo en ik zijn nog bijna de hele middag weggeweest met de auto, overal en nergens, tot aan Amsterdam toe. Het was echt heerlijk weer en mijn gezicht is dus ook weer een beetje rood geworden, omdat hij zijn dak eraf had gehaald.

Waar ik zo tegen op zag is me heel erg meegevallen. Het was een mooie dag en ik ben erg tevreden met hoe het is gegaan, en vooral hoe sterk ik gebleven ben.
Ik ben iedereen die geweest is dankbaar voor de interesse in mijn kleine jongen, en hun medeleven. Zoveel mensen houden al van iemand, zonder dat hij er ooit nog iets voor heeft moeten doen. Dat doet mij goed, omdat hij mijn jongen is, en ik ben trots dat ik zoiets moois heb mogen krijgen. Al was het veel te kort. Hij zal altijd mijn eerste kind blijven.

Hopelijk mag hij over een niet al te lange tijd een broertje of zusje krijgen. Al wachten we natuurlijk eerst op de uitslag van de bloedonderzoeken, die ik bij de nacontrole over een paar weken zal krijgen. Ik wil ook weer niet al te snel, anders lijkt het net of ik geen verdriet heb, of dat ik een vervanging zoek, wat natuurlijk niet zo is.
Al toen baby net geboren was, voelde ik gewoon dat dit is wat ik wil en wat ik nodig heb. En na zo'n makkelijke bevalling ben ik ook niet meer bang voor pijn. Al die jaren wilde ik geen kinderen, alleen om de bevalling. Daar was ik zo bang voor. Nu ik het heb meegemaakt zou ik het zo weer doen. Als elke bevalling zo was als deze, zou ik bij wijze van spreken wel 10 kinderen willen. Oké, de weeën die ik aan het eind had waren echt niet prettig, maar het baren zelf was bijna pijnloos. En ik heb het er allemaal voor over om ooit nog een gezond kindje te mogen krijgen. Want er is niets mooiers dan dat.

Iedereen die bij de begrafenis aanwezig was ben ik erg dankbaar:

mijn ouders
zusje Kelly
Piet en Thea
Pris en Barry
Jeff en Bianca
oma Cock en ome Teun
Carlo
Tine
oma Marian en opa As
Shif
Marcel, Edith en Perry
Geoff
opa Cel en tante Irene
Debbie en Jannie
Kelly D. en Sai

Collega's en bedrijfsleider: Astuti, Hans, Henry, Jennifer, Jorden, Khaled, Martina, Tineke, Vincent, Winston.

Als laatste Roemi. Zij is dan ook wel een collega van mij, maar het voelt meer als familie en daarom noem ik haar apart. Voor haar is het ook erg moeilijk geweest allemaal en ik ben heel blij dat ze er was. Ze is erg belangrijk voor mij en we hebben een sterke band, dat heb ik gisteren nog meer dan ooit gevoeld. Met recht mijn derde moeder.

En verder iedereen bedankt voor de berichtjes en reacties.