Dag mijn kleine jongen

Zo was ik dinsdag nog op controle geweest bij de verloskundige. Ik was 34 weken en 1 dag zwanger. Het hartje van baby klopte goed. Bloeddruk van mij ook goed etc. Standaardverhaal dus, zoals altijd. Diezelfde avond ging ik op de bank liggen, normaal wordt baby dan gelijk of na een tijdje wild. Nu bleef hij stil. Ik dacht nog 'Ach, hij ligt vast te slapen', maar was wel bezorgd en had toen al een slecht voorgevoel. Die woensdagochtend daarna heb ik gewerkt en ook de hele tijd voelde ik geen beweging. Toen ik om half 6 's avonds nog niks had gevoeld heb ik de verloskundige gebeld en ik kon meteen langskomen. Ze ging gelijk luisteren zoals bij elke controle, alleen dit keer bleef het akelig stil. We zijn met spoed naar het ziekenhuis gereden om daar door middel van een echo te kijken hoe of wat. Er was helemaal niks afwijkends te zien aan de baby, de placenta was goed en ook met het vruchtwater was niks aan de hand. Alleen baby's hartje klopte niet meer. Mijn kindje was overleden zeiden ze.

Op dat moment was de klap niet eens zo groot voor mij, omdat ik me er al die tijd al op had voorbereid. Ook besefte ik nog niet echt dat dit de werkelijkheid was. Mijn koninginnedag was dus een dag om nooit meer te kunnen vergeten...

Er werd afgesproken dat ik op vrijdagochtend om 8.15 uur in het ziekenhuis moest zijn, en daar zou met pilletjes de bevalling ingeleid worden. Om 9.15 uur kreeg ik voor de eerste keer 2 pilletjes ingebracht. Daarna moest ik een half uur blijven liggen en dan mocht ik weer lopen en doen wat ik wilde. Er gebeurde nog niks. Om 13.15 uur deden ze het voor de tweede keer, en om 14.00 uur werd er bloed afgenomen bij mij, wel 10 buisjes. Dat gaan ze controleren op allerlei ziektes en infecties, om zo de oorzaak van de dood van baby mogelijk te kunnen achterhalen. Er is ook een kans dat er niks wordt gevonden. Ik kon ook kiezen voor autopsie, maar dat heb ik niet gedaan, ik wil niet dat ze in mijn kind gaan snijden, zelfs niet als ik daardoor niet zal weten waarom hij dood is gegaan.

Ondertussen kreeg ik lichte krampjes in mijn onderbuik, maar dat stelde eigenlijk niks voor. Om 17.15 uur kwamen ze voor de laatste keer om die pilletjes in te brengen, en voelden ze hoe ver het toen was gevorderd. De baarmoedermond was wel wat soepeler geworden, maar eigenlijk was het nog een dichte deur, zoals ze dat noemden.

Rond een uur of 8 werden de krampen wat sterker, maar nog goed te doen. Ze vroegen of ik paracetamol wilde. Ik heb ja gezegd, maar eigenlijk dacht ik bij mezelf al "Het zal toch niet helpen, waarom zei ik eigenlijk ja." Het hielp dus ook niet, maar erge pijn had ik ook niet. Om een uur of 10 's avonds hebben ze nog een keer gekeken hoe ver ik was, en het was 3 cm ontsluiting. Dat was dus toch aardig opgeschoten en ik had er weinig van gevoeld. We zouden net gaan slapen, het was denk ik rond een uur of 11, en de krampen werden erger, en ik voelde ze nu ook meer in mijn rug. Het deed steeds vaker pijn in mijn onderbuik, en af en toe was het weer rustig. Die pijn werd steeds erger, en ik weet nog dat ik zei "ohhh alweer één" en daar kwam weer een wee. Ik heb niet geschreeuwd of gevloekt, maar een kussen op mijn gezicht gedrukt en aan mijn haar getrokken en voor zover ik kon zo rustig mogelijk gebleven. Ik voelde iets stromen tussen mijn benen en dat bleek bloed te zijn. Gelijk werd de zuster erbij geroepen. Ze kwamen met zijn tweeën en bleven gelijk. Ik kreeg een infuus (waar ik al die tijd bang voor was en het had uitgesteld) tegen de pijn, maar het hielp al niks meer, ik had te lang gewacht.

Opeens voelde ik een heel erge druk, en ik begreep gelijk dat dat persdrang moest zijn. Ze vroegen me op mijn rug te gaan liggen, maar ik had ook nog weeën, en had veel pijn in mijn onderbuik nog steeds. Na een tijdje hebben ze me geholpen met draaien en me op een ander bed geschoven. Steeds meer drukgevoel kreeg ik en ze voelden hoe ver het nu was. Het bleek al volledig open te zijn. Alleen de vliezen waren nog niet gebroken, dus dat deden zij. Een warme golf water stroomde naar buiten. Ik mocht meepersen als ik weer aanvoelde dat het moest. Eigenlijk ging het vanzelf, mijn lichaam deed precies wat het moest doen, ik had er geen controle over, en het drukken ging automatisch. Mijn benen moest ik vasthouden in mijn knieholten en ik voelde door die kracht mijn benen trillen. Ik had bijna geen tijd om pijn te voelen want het ging erg snel. Alleen in mijn onderbuik hield het niet op. Het moment dat zijn hoofdje werd geboren was niet eens pijnlijk, het brandde wel, maar het was te doen. Toen eenmaal zijn hoofdje geboren was floepte zijn lichaam er in één keer achteraan. Na maar 4 minuten persen was mijn kindje geboren, 3 mei 2008 om 0.06 uur. Mijn jongetje, 2140 gram en 49 cm lang, Aidan Angelo L.e.v.e.n.s.w.a.a.r.d. Ik kreeg hem bij me en er ging zoveel door mij heen. Het was echt een mooie jongen, helemaal gaaf, alles erop en eraan. Zijn vader heeft zijn navelstreng doorgeknipt. Hij lijkt sprekend op hem; zijn ogen, neus, oren en zelfs zijn tenen. Zijn donkere haartjes met golfjes. Net alsof hij sliep. Het voelde niet alsof er geen leven meer in hem zat. Het is allemaal erg onbegrijpelijk. Deze jongen die mij gelukkig maakte toen hij in die maanden zo druk bewoog in mijn buik. Waar we allemaal naar uitkeken. Ik ben heel blij (voor zover dat kan) dat ik hem nog een hele tijd vast heb kunnen houden en naar hem heb kunnen kijken. Mijn kleine jongen, eindelijk was hij er, na al die maanden wachten, en dan zo onverwachts al voor zijn tijd weer vertrokken. Het daglicht heeft hij nooit gezien.

Met mij gaat het lichamelijk heel goed, ik heb nergens last van, ook geen scheuren of knippen, dus ook geen hechtingen. Van tevoren zag ik best op tegen de bevalling, omdat ik niet wist wat er zou komen en me erg had voorgesteld dat het heel veel pijn zou doen als het kind eruit komt. Dat viel best mee, en het zou me niet tegen houden om het weer te doen.

Een uurtje na de bevalling ben ik alweer even naar beneden geweest, even frisse lucht gehaald buiten. Als ik had gewild kon ik zelfs fietsen, het voelde helemaal niet alsof er net een kind uit mijn lichaam was gekomen.

Geestelijk is het natuurlijk moeilijk, maar ook hier moet ik doorheen. Dat ik hem vast heb gehouden zal zeker goed geweest zijn om het later te kunnen verwerken en te accepteren.

Vanmorgen (zaterdag) mocht ik weer naar huis. Aidan werd nog bij ons op de kamer gebracht, in een mandje. Het was wel wat enger om hem nu te zien, hij leek wel een pop. Ik heb hem ook niet aangeraakt, want ik ben bang dat die herinnering dan overheerst. Zijn warme zachte lichaam van die nacht ervoor wil ik blijven herinneren.

Woensdag 7 mei wordt Aidan begraven in Vlaardingen Holy, om 10.15 uur. Vooraf is er een half uur de tijd om afscheid te nemen en eventueel koffie te drinken. Na dat half uur lopen we allemaal van het rouwcentrum naar de begraafplaats en zal één van de familieleden (waarschijnlijk zijn tante, Kelly) het kistje dragen.

Op dit moment is hij nog in het ziekenhuis, maar maandagochtend wordt hij overgebracht naar de Boezemsingel in Rotterdam, waar ze hem kleertjes aan zullen trekken die ik mee heb gegeven. Daar vandaan brengen ze hem naar de begraafplaats in Vlaardingen Holy, waar hij uiteindelijk zal blijven...