Inmiddels is onze kleine meid alweer ruim een maand bij ons. De eerste twee weken na de bevalling was mijn man vrij. Hoewel ik het erg fijn vond om hem thuis te hebben zodat wij samen konden opstarten en konden wennen aan het leven met 3 kids, was ik ook wel blij toen hij weer aan het werk ging. Het klinkt misschien crue maar ik wilde gewoon graag weten hoe het zou zijn als ik s ochtends 3 kinderen moet voeden, aankleden en entertainen..
Toen ik mensen vertelde dat wij zwanger waren van onze 3e, kreeg ik continue te horen hoe zwaar dit zou zijn. Mensen wensten mij 'sterkte' in plaats van mij te feliciteren. Eerlijk gezegd heb ik tijdens de eerste week alleen met de kinderen wel een aantal keer gedacht dat ik dit nooit alleen zou kunnen en heb ik boos of huilend mijn man gebeld en gezegd dat hij naar huis moest komen.Maar inmiddels hebben wij een mooi ritme te pakken.
De sleutel tot succes is hierbij volgens mij 'vooruitzien'. Moet onze meid over 4 uur weer een fles? Dan moet ik zorgen dat ik voor die tijd de jongens brood heb gegeven. Ligt de baby even te slapen? Dan is het tijd om met de andere 2 kids te spelen. Je weet immers niet van te voren wanneer je daar weer tijd voor hebt en zij verdienen ook absoluut hun aandacht. Op deze manier komen wij de dagen wel door met zijn viertjes. Natuurlijk laat niet alles zich timen of plannen maar dan ben ik van mening dat alle kinderen ook moeten leren hoe zij moeten wachten op hun beurt.
Sinds de geboorte van de kleine is de oudste zowel overdag als s nachts zindelijk geworden en slaapt onze jongste zoon de nachten door. Allemaal zaken die het ouderschap net even een stukje makkelijker maken. Natuurlijk slaan onze jongens elkaar soms liever de hersenpan in. Of word ik dol van het overmatige energielevel van onze oudste zoon. Maar op zulke momenten trek ik iedereen de jas en schoenen aan en gaan we even wandelen. Even nieuwe en frisse moed verzamelen om vervolgens het hele circus weer van voor af aan te beginnen...
Ik ben trots op ons als ik kijk hoe wij het voor elkaar hebben. Ik kan me nu al niet meer indenken dat wij mogelijk zouden stoppen na 2 kinderen en dat onze kleine meid er dus bijna niet was gekomen. Op dit moment genieten wij volop van ons mooie gezinnetje. Hoe kan dat ook anders wanneer de grote broers om de beurt even komen kijken bij hun zusje en haar een (zachte) aai over de bol geven en verliefd naar haar kijken? Op deze momenten straal ik van geluk en besef ik me wat voor mazzel ik heb dat ik drie mooie gezonde kindjes heb mogen krijgen. Wat nou 'sterkte'?!
Voor iedereen die nog twijfelt over een derde, ik zeg doen!
reacties (0)