Blog 7: het geslacht

Ook dit keer hebben wij er voor gekozen om een geslachtsbepaling te laten doen. Bij beide zwangerschappen zat ik met stipt 14 weken bij de echopraktijk. Nu zijn we eerst op vakantie geweest en was de echo 'pas' met 15 weken en 4 dagen. Dit terwijl de mogelijkheid er wel was om de echo voor de vakantie te doen. Waarom ik er dan toch voor gekozen heb om de echo iets later te doen? Ik denk dat de meeste vrouwen wel een gevoel of vermoeden hebben over het geslacht van de baby die in hen groeit. Bij onze jongens had ik het twee keer bij het juiste eind. Dit keer was ik er van overtuigd dat we een meisje zouden krijgen. Dit was puur gebaseerd op het feit dat het voor mij zo'n andere zwangerschap was. Zo ben ik bijvoorbeeld nauwelijks misselijk geweest terwijl ik tijdens de zwangerschap van onze jongens de eerste 18 weken geen hap door mijn keel kreeg. Ik heb mijn vermoeden ook gedeeld met de mensen in mijn omgeving en mijn man gaf al snel aan dat hij het een enge gedachten vond omdat hij alleen jongens gewend is en zich moeilijk een voorstelling kon maken hoe het zou zijn om een meisje op te voeden. Misschien was het omdat ik nog niet van mijn 'roze wolk' afgestoten wilde worden, misschien omdat ik de uitspraak van mijn man nog even moest verwerken (en mij hier deels in herkende!), maar zodoende is er dus op 21 augustus pas een geslachtsecho geweest.

De hele dag was ik druk bezig en had ik voldoende afleiding om niet aan de afspraak te denken die om 17.45 uur zou plaatsvinden. We hadden familie uitgenodigd om daarna bij ons langs te komen zodat we het geslacht gelijk bekend konden maken. Dat maakt het altijd wel even spannend want wat als de baby het nog even geheim houdt? Gelukkig was dit niet het geval..
Stipt op het afgesproken tijdstip werden we binnen geroepen en mocht ik gaan liggen. Na even wat zij aanzichten en organen te hebben gecontroleerd was het dan echt tijd om tussen de beentjes te kijken. De echoscopiste had het vrij snel in beeld. En als in een soort 'zelfverdedigingsmodus' vroeg het haar of het klopte dat ik iets tussen de beentjes zag zitten? Ze begon te lachen. Mijn man die normaal gesproken bij de echo's nauwelijks een idee heeft waar hij naar zit te kijken, haalde dit keer zelfverzekerd zijn mond open: 'na 2 jongetjes weet ik volgens mij wel hoe dat er tussen de benen uit moet zien en dit ziet er toch echt heel anders uit!'. Wederom moest de echoscopiste lachen. Waarna zij bevestigde wat ik al die tijd al had gedacht en wat mijn man nu ook eindelijk besefte: WE KRIJGEN TOCH ECHT EEN MEISJE!
En ondanks dat je al weken zo'n voorgevoel hebt, heeft het toch tijd nodig om dit nieuws te laten landen. (Bij mij duurde het uiteindelijk een week of 2 haha).

Snel naar huis om daar de grote ballon te vullen met roze confetti en helium. We hadden om half 7 met de familie afgesproken en gelukkig was iedereen er redelijk op tijd. Mijn man had voor de gelegenheid soesjes besteld bij de bakker met roze of blauwe topping. Super lief dat hij daar aan gedacht had! Nadat iedereen een kleur had gekozen was het tijd om de ballon lek te prikken. Wat een geschreeuw en enthousiasme toen men zag dat het roze was! Gelukkig hebben we het gefilmd zodat we alle reacties goed in beeld hebben. Al weet ik zeker dat de reacties net zo enthousiast waren geweest wanneer de confetti blauw zou zijn...