Blog 6: kop in het zand?

Inmiddels ben ik alweer 13 weken in verwachting van ons derde kindje. Na alle praktische zaken die geregeld 'moesten' worden, zijn we nu vooral bezig met het fantaseren. Hoe zou de kleine er uit zien? Welk karakter krijgt hij/zij? Zou onze 3e spruit net zo makkelijk zijn als de andere jongens? En uiteraard de toch wel prangende vraag: zouden we een 3e zoon verwachten of komt er toch een meisje ons gezin verwelkomen?

Bij alle kinderen heb ik gezegd dat ik het geslacht niet perse wilde weten. Mijn man was er echter heel stellig in en wilde dit wel. Ik denk vooral om zich voor te kunnen bereiden op wat er komen gaat. Hij is inmiddels gewend aan het opvoeden van jongens en heeft geen idee wat hij 'aan moet' met een meisje. Ons uiteindelijke compromis was destijds al dat we een geslachtsbepaling zouden doen maar dan ook een 3D-echo. Dit was iets wat mijn man eigenlijk niet wilde omdat het hem bizar en eng leek om vanuit de buik al te zien hoe de baby er uit zou komen te zien. Ook dit keer hebben we weer onderling deze afspraak gemaakt.

Een andere keuze die we in deze periode hebben moeten maken was die van een NIPT of combinatietest. Tijdens de zwangerschap van de oudste bestond de NIPT nog niet dus was de keuze duidelijk. Bij de 2e zwangerschap en bij de huidige zwangerschap kozen wij voor een NIPT test zonder nevenbevindingen. Dit omdat de NIPT ons inziens toch iets betrouwbaarder is qua uitslag.

In de dagen na de bloedafname vroeg ik mijn man wat hij zou willen indien bleek dat het kindje een chromosoom afwijking zou hebben. Bij de andere zwangerschappen ben ik er altijd heel stellig ingeweest dat het kindje hoe dan ook welkom zou zijn. Nu de test ons weer aangeboden werd, ben ik er opnieuw over na gaan denken. En tot mijn eigen grote verbazing kwam ik tot de conclusie dat ik niet meer zo stellig was in mijn keuze. Ik neigde er zelfs naar om de zwangerschap in het geval van een chromosoom afwijking te beeindigen. Ik was namelijk bang dat ik onze jongens in dat geval tekort zou doen. Tot ik terugdacht aan de laatste echo en plots weer dat kleine garnaaltje met alles erop en eraan voor mij zag. Mochten wij een verkeerde uitslag krijgen dan zou dit nog een heftige beslissing worden! Zeker omdat mijn man niet over dit scenario na wilde denken tot het zo ver was. Hoe vaak ik het ook vroeg, zijn antwoord bleef hetzelfde: 'Dat zien we wel als het zover is'.

Of het nou zijn nuchterheid is geweest of misschien toch dat hij zijn kop in het zand stak, ik zal het nooit weten. We waren wederom weer super blij en opgelucht toen we na 5 werkdagen al te horen kregen dat met ons garnaaltje alles in orde is op dit gebied. Nu de 20 weken echo maar weer afwachten...