Blog 3: geluksmomentje en frustratie

Mijn man is iemand die niet graag over gevoelens praat en zich graag bezig houdt met praktische zaken. In dit geval heeft hij zich volledig gestort op het dakkapel dat geplaatst zal worden om alle 3 onze kinderen te voorzien van een ruime eigen slaapkamer. Een klus die hem is toevertrouwd aangezien hij zelf werkzaam is in de bouw. Jammergenoeg gaat dit soms ten koste van de tijd die hij met onze jongens zou kunnen doorbrengen wanneer hij thuiskomt van zijn werk. Ik vind het niet leuk om hem hier regelmatig op te wijzen maar hij heeft last van een soort tunnelvisie.

Terwijl mijn man dus bezig is met bouwtekeningen, ben ik met de kinderen op de grond aan het spelen. Ik heb onze jongste zoon op zijn buik gelegd. Zijn grote broer komt er ook bij liggen en doet voor hoe hij moet omrollen. Na een aantal keer aandachtig naar zijn broer te hebben gekeken, besluit onze kleine man dat hij dat ook wel kan en hij laat zich heel gecontroleerd op zijn rug vallen. Ik schrik er van en uit enthousiasme begin ik te klappen en heel hoog te vertellen hoe geweldig hij is. Een geluksmomentje. Niet lang daarna volgt er nog zo'n geluksmomentje wanneer onze beide jongens na 2 dagen geen ontlasting, allebei hebben gepoept. Waar een moeder al niet blij van kan worden he?

De volgende dag appt mijn man vanaf zijn werk dat het aanvragen van een bouwvergunning nog wel even een dingetje is. Ten eerste kosten de vergunningen ongeveer 600 euro en ten tweede heeft de gemeente 10 weken de tijd om een besluit te nemen. Mocht er iemand in bezwaar gaan dan kunnen er vervolgens weer 6 weken overheen gaan. En o ja, aangezien de zomervakantie er ook nog tussenzit moet je misschien maar gewoon meteen rekening houden met een week of 18 dan kan het alleen maar meevallen. Als ik mij dan ook nog bedenk dat er na het afgeven van de bouwvergunningen en het daadwerkelijk plaatsen van het dakkapel ook nog een aantal weken zullen verstrijken, raak ik toch wel lichtelijk gefrustreerd. Ik zie het echt niet zitten om zo ver in mijn zwangerschap nog in het puin van een verbouwing te zitten. Ik ben zo'n georganiseerd typje dat de babykamer al klaar had bij 25 weken zwangerschap. Stomme bureaucratische gedoe.

Nog meer frustratie ontstaat wanneer ik 's middags met onze kleine man naar het consultatiebureau (lees: consternatiebureau) ga. Ondanks dat ik besloten heb mij niet zo veel aan te trekken over hetgeen de dames daar te vertellen hebben, blijft het toch vervelend om de opmerking te krijgen dat 'uw zoon wel wat zwaar is voor zijn leeftijd. Zeker in vergelijking met zijn lichaamslengte'. Hopelijk trekt dit nog bij voor ons volgende bezoekje aan het bureau is de boodschap. Hoezo? Wat gaat er gebeuren als onze zoon gewoon lekker zijn eigen lijn volgt? Een lijn die volgens jullie boekje +1 genoemd wordt. Mens waar maak je je druk om. Het mannetje is 3 maanden oud. Wil je hem bij ons volgende bezoek op gaan geven voor obese? Je denkt het wel maar zegt het niet.. een bezoekje van 15 minuten en een moeder die lichtelijk gefrusteerd het bureau verlaat. Volgens mij krijgen de dames bij het consternatie bureau een bonus als ze ouders op de kast gejaagd hebben.

Ik besluit deze opmerkingen tijdens het ritje naar huis achter me te laten. Snel naar huis om daar over de grond te gaan rollen met de jongens op zoek naar my happy place...