Blog 2: het leed dat Google heet

Zodra de test positief was en mijn man en ik weer met beide benen op de grond geland waren, begonnen de radaren te draaien. Wat moet er allemaal gebeuren voordat de baby komt? In principe niets. We hebben een ruim huis met 2 grote slaapkamers voor de kinderen. De kinderen zouden een kamer kunnen delen. Vroeger heb ik ook altijd een kamer gedeeld en ondanks wat ruzietjes is dit prima verlopen.

Maar dan.. je begint toch een beetje te googlen over 3 kinderen onder de 3 of termen als 2 baby's in 1 jaar. Je leest verhalen over ouders die het als heel zwaar hebben ervaren, moeders waarbij er complicaties tijdens de zwangerschap zijn opgetreden doordat zij te snel weer zwanger waren geraakt en een statement dat je een vergrote kans hebt op een kindje met een afwijking wanneer je snel na de bevalling weer zwanger bent. Een google-sessie met als resultaat: redelijk gestresste mensen op de bank, het plan om onze nieuwe auto in te ruilen voor een ruimere 2e hands, maten van de zolderkamer op papier om te kijken hoe wij deze kunnen uitbouwen en diverse ideeën over welke duowagen het beste bij ons zou passen. M'n man benoemt daarbij ook nog dat het toch wel fijn en makkelijk zou zijn als de derde dan ook een jongen is. Maar lieverd, je begrijpt toch wel dat er een even grote kans bestaat dat het een meisje is? Ga je minder van ons kindje houden als het een meisje blijkt te zijn? In mijn hoofd stel ik hem deze vragen maar kies ervoor om op dat moment maar even uit deze discussie te blijven en houd wijselijk mijn mond.

Na er een nachtje over geslapen te hebben (of eerder gezegd een nachtje piekeren) kom ik tot de conclusie dat het fijn zou zijn als alle kinderen een eigen kamer kunnen hebben en dat de duowagen misschien ook een goed idee is maar dat alle andere plannen en ideeën echt overbodig zijn. Waar 4 monden van eten kunnen er ook 5 van eten. Baby's hebben alleen maar liefde, aandacht en geborgenheid nodig. Wel heeft mijn man nog een schuldgevoel tegenover de kinderen omdat zij straks minder aandacht zullen krijgen maar naar alle waarschijnlijkheid heeft hij nog even tijd nodig om aan het idee te wennen.

De volgende ochtend zijn de kinderen al om half 6 wakker. Mijn man is op dat moment al aan het werk. Ik app hem om te vragen of hij heeft kunnen slapen en of hij al over de ergste schok heen is. Hij antwoord dat dit wel het geval is. Ik hoor een tijdje niets meer van hem. Ik merk gedurende de ochtend dat ik intenser van onze kinderen aan het genieten ben dan de afgelopen paar weken het geval was. Ik begrijp nu wat mijn man bedoelde met zijn schuldgevoel. Zelf ervaar ik het niet als schuldgevoel maar als een stukje bewustwording dat mijn kinderen al mijn aandacht verdienen op dit moment en dat ik misschien minder bezig moet zijn met werk, school en mijn eigen hobby's. Voor zover dat kan uiteraard..

Na een paar uur krijg ik een appje van mijn man: 'Zie je dit al voor je? Een meisje zou misschien toch ook wel leuk zijn he?!'. Met daarbij een foto van een über roze babykamer met schattige konijntjes en andere prullaria. Ik kan een lach niet onderdrukken en besef mij op dat moment maar al te goed hoe erg ik bof met mijn lieve mannen. En ja, het zou inderdaad ook super leuk zijn om toch een meisje aan ons gezin te kunnen toevoegen!