Blog 1: Een voorgevoel

Een voorgevoel.. We hebben het allemaal wel eens. Wat was ik blij met de mijne zodat ik mijzelf en mijn man alvast kon voorbereiden op onze verrassing.

Drie maanden geleden ben ik bevallen van onze tweede zoon. In vergelijking met de bevalling van onze oudste zoon was dit een hel. Toch ging het herstel heel voorspoedig en na 4 a 5 weken voelde ik mij weer de oude. Natuurlijk was ik afentoe moe maar dat was ik voor de komst van onze jongens ook al. Onze tweede zoon was wederom heel makkelijk en ging snel mee in het ritme van alledag. Nee, hij sliep nog niet door maar alles verliep voorspoedig dus je hoorde mij niet klagen.

Al voor de geboorte van onze jongste zoon heb ik met mijn man afgesproken na de bevalling niet meer aan de pil te gaan in verband met bijwerkingen op emotioneel vlak. Omdat ik altijd heb aangegeven ooit nog een derde te willen en mijn man zichzelf te jong vond om er 'een knoopje in te laten leggen', kozen wij ervoor om condooms te gaan gebruiken. En tsja.. wij zullen vast niet de enige zijn die die dingen in het heetst van de strijd wel eens vergeten zijn toch?

Twee weken later bedenk ik mij dat het volgens mijn berekeningen tijd is om ongesteld te worden. Omdat ik nog maar 1 keer ongesteld ben geweest na de bevalling gooi ik het op een cyclus die nog wat van slag is. Ik plaats zelfs een vraag op babybytes om van anderen te horen dat dit inderdaad je lichaam is die nog aan het ontzwangeren is. Toch stellen de bevestigende antwoorden mij niet gerust.

Inmiddels 2 dagen verder, stuur ik mijn man een appje met daarin de boodschap dat ik ongesteld had moeten worden maar het nog niet ben. Zijn reactie: laten we binnenkort maar even een test doen. Ik vraag hem of hij deze wil halen tijdens zijn werk in de stad omdat het niet veilig voelt een test te halen op een dorp waar iedereen elkaar in de gaten houdt. Ondertussen probeer ik hem alvast voor te bereiden op de mogelijke uitslag. Ik voel mij inmiddels exact hetzelfde als de weken waarin ik erachter kwam zwanger te zijn van onze jongens. Mijn letterlijke woorden?: 'haal maar een test maar ik weet eigenlijk al hoe laat het is'.

Bij thuiskomst ligt er een test klaar. Ik zeg tegen mijn man dat ik morgenochtend zal testen maar loop niet lang daarna naar boven om voor de zoveelste keer over een staafje te plassen. Zouden de negatieve testen die mij zo vele maanden hebben gefrustreerd dan nu misschien toch de 'betere' oplossing zijn? Nee. De afgelopen 2 dagen ben ik in mijn hoofd erg bezig geweest met 'wat als' en des te langer ik hier over na dacht, des te meer ik erachter kwam hoe graag ik dat derde kindje van ons samen wilde. De timing maakte voor mij niet uit dus verwierp ik mijn eerdere gedachten.

Nadat ik 4 druppels urine op de test laat vallen zie ik DE streep al verschijnen. Hij staat er zelfs nog eerder dan de controlestreep. Ik voel mezelf zenuwachtig worden. Waarom? Omdat ik niet weet hoe hier op gereageerd gaat worden door anderen. Ook besef ik me dat ik straks 3 kinderen onder de 3 jaar ga hebben. Daarna bedenk ik mij dat dit geen reet uit maakt en loop ik met mijn positieve test naar beneden..

Ik loop naar mijn man en overhandig hem de test. Starend naar de test die ik zojuist onder zijn neus geduwd heb, hoor ik mijn man een diepe zucht geven. Hij maakt nog de opmerking 'ik wist niet dat je die nu ging doen?'. Nee dat klopt, dat heb ik verzwegen omdat ik weet met wat voor stresskip ik te maken heb. Daarna zie ik een glimlach op zijn gezicht komen en neemt hij plaats op de bank waar hij nog een tijdje naar de positieve test kijkt. Ik kijk de kamer rond niet wetende wat te zeggen of te doen. Precies op dat moment zie ik onze oudste naar zijn broertje lopen. Hij geeft hem zijn speen, knuffel en een kriebel in zijn nek. Zijn oogjes stralen. Je ziet dat hij oprecht gelukkig en blij is. En op dat moment weet ik: dit gaat wel goed komen! Wij kunnen dit!

Ondanks dat er veel mensen in de omgeving negatief zullen gaan reageren, ben ik heel blij dat jij ervoor hebt gekozen om deel te willen worden van ons gezinnetje. Welkom klein wormpje, mama houdt nu van je!