Mijmeringen op de vroege ochtend

(afgelopen woensdag geschreven, vandaag afgemaakt ;-))

Ik zit in de trein naar mijn werk. Het is vroeg, mijn ogen hebben nog moeite om de nacht vaarwel te zeggen en zich aan te passen aan het daglicht dat langzaam de coupé verlicht. Reizigers stappen in en uit maar het gaat bijna compleet langs me heen. Mijn gedachten zijn bij het lekkere warme nestje dat ik nog geen uur geleden heb verlaten. Ik merk dat de wintertijd er weer in hakt. ’s Morgens in alle vroegte in het donker vertrekken om vervolgens ’s avonds weer in het donker thuis te komen.

Ik denk aan Boefje en Zonnetje die nog heerlijk liggen te slapen in hun bedjes. Twee ledikantjes die het huis bieden aan onschuldige kinderdromen.

Gisteravond tijdens het eten vertelt onze oudste dochter dat ze oma heeft gezien. Iets wat om zijn minst vreemd te noemen is aangezien oma helemaal niet op bezoek is geweest. Maar mijn interesse is gewekt. Nieuwsgierig vraag ik haar wat ze heeft gedaan met oma. Vloeiend en in correct Nederlands vertelt onze tweejarige dochter dat ze met oma heeft gespeeld. Wat gaat ze te goed praten, schiet er door me heen. Geboeid vraag ik verder en ze vertelt me dat ze oma heeft gezien toen ze in haar bedje lag. We komen samen tot de conclusie dat ze heerlijk over oma heeft gedroomd toen ze haar middagslaapje deed. het verklaart zeker wel waarom ze zo vrolijk wakker is geworden. Als het aan Boefje ligt is ze elke dag bij oma. 

Terug naar de tegenwoordige tijd. De tijd waarin ik in de trein zit en langzaam wakker begin te worden. Bij mij is inmiddels een gezin aangeschoven. Een moeder met haar tienerdochter en een zoontje van ik gok een jaar of 6. Moeder en dochter zijn allebei bezig met hun smartphone en laten het jongetje compleet links liggen. Het jongetje kijkt eerst nog wat uit het raam en begint geïnteresseerd vragen te stellen aan zijn moeder over wat hij buiten allemaal ziet. Zonder op te kijken van haar telefoon worden de vragen dof en kort beantwoord. Het jongetje onderneemt nog een poging de aandacht van zijn moeder te trekken. Moeders schiet uit haar slof en gebied het kereltje om stil te zijn. Vol ongeloof zie ik dit tafereeltje aan en heb met hem te doen. Hem lijkt het echter niet zo veel te doen en hij zakt verveeld onderuit. Twee minuten houdt hij het vol om zijn mond te houden, maar dan ziet hij buiten een konijntje rondspringen. In zijn enthousiasme dat hij dit beestje ontdekt springt hij op en roept “kijk kijk en konijn, een konijn!” Zowel moeder als zus kijken geïrriteerd op van hun telefoon. “houd nou verdomme die grote mond van je en ga zitten!” is wat hij te horen krijgt. Het is niet de eerste keer dat ik een dergelijke situatie zie in de trein. Het is zo jammer dat kinderen steeds vaker de aandacht van hun ouders moeten delen met de mobiele telefoon. Of nog veel vaker gezien, hetzelfde praatapparaat krijgt meer aandacht dan het kind. Ook in de speeltuin zie ik het vaak gebeuren, kinderen die tevergeefs hun pas aangeleerde kunsten willen laten zien aan hun moeder die totaal geen aandacht heeft en alleen maar bezig is haar sociale leven bij te houden op de diversen profielen die ze gemakkelijk kan oproepen met een druk op de daarvoor bestemde knop. Of ouders die een kinderwagen voortduwen met een inmiddels dreinende baby of peuter terwijl ze druk bezig zijn met aandacht te schenken aan het persoon aan de andere kant van de lijn in plaats van te genieten van het samenzijn met kindlief. Het kind probeert eerst op charmerende wijze de aandacht te trekken door lieve geluidjes te maken en aandoenlijk te lachen. Maar dat zie je niet en dat hoor je niet want je bent te druk bezig met praten en ondertussen moet er ook nog een beetje op de weg gelet worden. Vervolgens begint het kind ongedurig te bewegen en enigszins ontevreden te knorren. Nog altijd heb je geen aandacht want ook deze signalen mis je. En dan komt het moment waarop je gesprek word verstoord door een sirene in je kinderwagen. Je spruit heeft er genoeg van en heeft het op een krijsen gezet. Als bedankje krijgt het kind vaak een boze blik. Maar als je er over nadenkt… geef ze eens ongelijk!

Het erge is dat ik mezelf er ook wel een op betrap. Want natuurlijk is het gemakkelijk om buiten even met je pas bevallen schoonzus ervaringen uit te wisselen. De baby in je kinderwagen slaapt wel en de peuter op de kidsit vermaakt zich voorlopig wel even met de indrukken van buiten. Je kan eindelijk even “rustig” bellen zonder daarbij om de haverklap gestoord te worden door je kinderen die thuis zo graag samen met je spelen of opeens erge honger of dorst hebben of je huishouden offfffffeeeeeeh….. ach ja er is altijd wel een reden te bedenken. Je kunt je afvragen wat die telefoontjes en sociale media zo belangrijk maken dat het niet kan wachten het moment bij uitstek waarop het altijd lekker rustig is. Dat ene moment wat vroeg of laat gemiddeld 2 a 3 keer op een dag voorkomt. Want ja, ze doen het uiteindelijk allemaal wel dat slapen... Van  slapen worden ze namelijk groot!