Baas over eigen lichaam???

Hoofdstuk 1

Diep in gedachten stap ik uit de douche. In de spiegel zie ik mijn naakte lichaam. Striemen sieren de slappe buik die ooit strak en afgetraind was. Vol afschuw zie ik de tekeningen die de twee zwangerschappen hebben achtergelaten.

Zevenentwintig lentes jong en moeder van twee prachtige meiden. Maar ik voel me een oude taart. Moeder natuur heeft het allemaal prachtig bekeken hoor ik zoveel mensen zeggen. Is het niet iets geweldigs dat een vrouw dat allemaal kan? Haar lichaam ter beschikking stellen en fungeren als een warm huisje voor het nog ongeboren wezentje.

Gestuurd door hormonen maakt je lichaam een uitputtingsslag. Je kan niet wachten tot het moment dat je buikbewonertje wordt geboren en je weer baas over eigen lichaam bent. En zodra de kleine spruit na negen maanden goed en wel zijn lieve kleine wereldje heeft verruild voor de grote boze variant die wij allemaal zo goed denken te kennen, kom je tot de conclusie dat het een illusie was. Want je bent nog altijd geen baas over eigen lichaam.

Het grote moe zijn begint nu pas echt. En dan heb ik het niet over de gebroken nachten en de enorme volksverhuizingen als je met je kinderen een dagje op pad gaat. Dan heb ik het ook niet over het nergens meer aan toe komen omdat de kleine een dag of wat niet te genieten is door een van de talloze sprongen die in de mamma bijbel “oei ik groei” zo mooi worden beschreven. Dan heb ik het ook niet over de druk die het hebben van twee kinderen in de luiers op je relatie zet. Want je komt tot de conclusie dat er bijna geen tijd meer is voor jullie tweetjes en er bijna een agenda aan te pas moet komen om eens een goede wip te maken. Nee dan heb ik het over het zelf voeden van je kind. Want hoewel borstvoeding geven iets is waar ik echt van kan genieten wordt de energie letterlijk uit je gezogen.

Terwijl ik mezelf zo in de spiegel sta te bekritiseren hak ik de knoop door. Ik moest er maar eens aan gaan geloven. Ik moest de talloze momenten van inspiratie maar eens aangrijpen en een boek gaan schrijven. Misschien is dat wel de beste beslissing die ik ooit in mijn blote kont, die overigens ook lang niet meer zo afgetraind is, heb genomen.