Bevalling van Lotte `de ontnuchtering`

2,5 jaar geleden kwam mijn eerste trots ter wereld...

Ik had een zwangerschap achter de rug, waarvan ik dacht dat niemand er jaloers op mocht zijn (met uitzondering uiteraard van degene die niet zwanger kunnen worden)
Het was met 9 weken dat ik werd opgenomen met hyperemisis gravidarum... zwangerschapskotsen... jeej....
Na 14 weken had ik als gevolg van mijn reuma al instabiele bekken... AU...
Met 16 weken had ik al een positieve diabetestest.. en moest ik bij bloedsuikers in de gaten gaan houden.
Het was met 20 weken dat ik insuline moest gaan spuiten. Ze groeide goed, maar met 38,5 week moesten we gaan inleiden om evt complicaties te gaan voorkomen.

De bevalling op zich, tja ik val in de categorie, je vergeet het meeste als je kind in je armen ligt...
Waarschijnlijk was de morfine daar het schuldigste in.
We gingen 12 juli (gelukkig een k*t zomer dus niet echt warm) inleiden... 8 uur CTG, 8.30 gel.. Lekker puzzelen, broodje eten, wandelen, vervelen, kletsen ofwel piece of cake. Het was de eerste en ik dacht letterlijk, wat stellen die krijsende wijven zich altijd aan op tv en ook daar op de gang...
11:30 CTG en lichte weeenactiviteit... 'zie je' dacht ik, ik ben stoer want ik voel erg geen centje pijn van...
12:00 gel en de bergjes op de CTG werden 'mount everest-bergen', maar de pijn werd een irritante pijn en het wa nog altijd een piece of cake..

so far so good...

nou ja so far... 1 cm ontsluiting nog steeds.. Het schoot werkelijk voor geen cm op, letterlijk...
Afwachten dus en om 16:00 zouden we eventueel de laatste keer gel voor de dag gaan doen..

Het was denk ik 15:00 toen ik genoot van mijn sauzijzenbroodje.. jummmmmm... laat die weeën maar werken, ik zou wel zorgen dat de baby nog even kon eten...1 cm dus plenty of tijd over dacht ik... Toen kwam er een leerling verpleegkundige binnen die zij dat ik op mijn zij moest gaan liggen... 'maar dat eet zo lastig' begreep ze niet zo goed.
Op mijn zij werd het toch wel enigzinds onaangenaam dus leerling lief ging wat pijnstillen regelen. Top... Voor ik het wist had ik een prik in m'n been en zag ik de wereld aan voor een skippybal... Hylarisch gewoon.. Immers ik had oncomfortabele pijn, maar dat stond niet in proportie met de medicatie die ik kreeg...
Het werd weer een leuke en gezellige gebeurtenis.. dacht ik...

Het was 15:15 toen niet alleen de leerling kwam, maar ook haar begeleider... en de gyneacoloog.... en zijn assistent... en nog een verpleegkundige...
Ik stijf van de morfine vroeg 'nog geen feestje hoor, ze is er nog niet of heb ik wat gemist'.
De humor werd niet echt begrepen zeg maar, dus ik weet streng gesommeerd om op mijn linker zij te gaan liggen, moest nu echt stoppen met eten en voor ik het wist had ik een infuus in m'n hand zitten (nou ja na 8 pogingen dan, maar ja de morfine hè...).
Weeënremmers werden toegediend en 20 minuten lang bleven de weeënweg. Ik bedacht me dat het cm op zou schieten zonder weeën dus ik vroeg hoe het zat..
Schijnbaar had ik sinds 12:00 een weeënstormgehad waar ze u tegen zeiden. Vanaf 15:15 ging mijn dochter reageren, doordat hij hartje steeds maar weer wegviel. Het was een storm, dus geen tijd voor kindlief om bij te komen. Na die 20 minuten kwam de avonddienst van de verloskundigen (zij deden daar het toucheren en monitoren van het CTG, maar de artsen hadden de eindverantwoordelijkheid...)
Deze zh verloskundige stelde zich niet voor, stak 2 vingers naar binnen en kraamde uit dat het niet veel was opgeschoten. Na die 20 minuten moest ze weer weeënremmers toedienen want het ging niet goed.
Na weer 15 minuten bleek het weer noodzakelijk en was ik nog geen cm opgeschoten volgens haar.. Ik kreeg de weeënremmers en ik zou naar zaal worden gebracht...

Toen ik zei dat ik dat toch niet echt een best plan vond (ik kon nog altijd niet van mijn linker zij af zonder dat haar hartje stopte) zei ze dan maar te gaan overleggen met de gyneacoloog...
Toen als donderslag bij heldere hemel piste ik in mijn bed. Dat dacht ik... lekker genant... Groene drab... Jakkes...Hé bij mijn heldere moment bedacht ik meconium...

Ineens dacht ik... SHITTTT.... oke.... dit doet zeeeeeeeer.... Ik ben dan geen giller (wordt erg stil)....maar ik begreep ineens het gillen van mijn buurvrouw wel..

De gyneacoloog kwam binnen, deelde me mede dat ze overleg had gehad met de vk en dat ze het even zouden observeren op de verloskamer, ze wilde even zelf toucheren, maar toen de lakens werden weggehaald zei ze 'oké, tot zo op de operatie kamer, we gaan een keizersnede doen, want je kindje heeft stress'....
Aangezien het toch wel zeer deed vond ik het best...
Catheter erin... NEEEEEEEEEEE getver kan dat niet tijdens de ruggenprik, ik wil het niet voelen.. Maar goed ik heb het nooit gevoeld met die weeën..
Het was 18:20 toen mijn wondertje geboren werd.. maar niet huilen hè... ik had het niet meer....
Uiteindelijk heeft het 2 dagen geduurd voordat ze voor het eerst huilde, maar het ging goed.

Met dag 3 was ik thuis en deed ik een hoop weer zelf. De eerste ks was wel wat pijnlijk dus ik heb nog 2 weken een beetje voorzichtig gelopen, voordat ik alles weer kon. Mijn ex deed werkelijk geen ene moer met onze dochter dus ik kon het vrijwel direct allemaal zelf doen...
Ze bleek (daar kwam ik pas na een jaar achter) een km-allergie te hebben en heeft dus een jaar lang maximaal 4 - 6 uur per dag geslapen.. verspreid uiteraard...

Inmiddels is ze 2,5 en is het een meid om trots op te zijn. Ze gaat met volle tegenzin naar haar vader toe, maar we komen braaf onze verplichting na.. Wachten tot ze 12 is zeggen we maar.
Mega blij is ze met haar nieuwe papa! Met haar broer en met iedereen om haar heen...
 

Mijn trots!