Ruben... Genoeg trauma voor een leven

Op het moment van schrijven is mijn ventje 16 maanden jong... De tijd vliegt... De tijd kruipt...

Ruben zijn zwangerschap:

Niet in de planning... Nu zou je denken, waarom moet je dat melden, dat begrijp je wel aan het einde van zijn verhaal...

Ik was dolgelukkig met zijn aankondiging, want ze zouden echt wat aan elkaar hebben. Bij hem werd ik al met 6 weken opgenomen in verband met braken.
De bekkeninstabiliteit begon ook al fijn met 15 weken deze keer, dus ik voelde de bui alweer hangen. De zwangerschap zou net zo fijn worden als de vorige keer....

Met 16  weken hadden we de geslachtsecho, maar moeder, ex en 3 zussen waren allemaal aanwezig.. In tegenstelling tot de eerste keer (ik dacht dat ik echt alleen jongens zou krijgen) had ik nu geen verwachtingen of voorkeuren meer... Een meisje was leuk, omdat het dan 2 meiden dicht op elkaar zouden zijn, maar een jongen zou leuk zijn, omdat ik het met mijn ex niet zag zitten om 3 kindjes te krijgen en allebei van een ander geslacht dan ook wel heel erg leuk zou zijn...

Het was een jongen... de eerste in de familie... JEEEEEJ... tenminte.. mijn ex verblikte of verblooste niet... was hij niet blij???
Mijn moeder en zussen vonden het reuze leuk dus, daar focuste ik mij toen onbewust op.
De 20 weken echo was zonder afwijkingen, dus ik durfte langzaam aan de kinderkamer te gaan beginnen..
Glasvezel behang erop gedaan (24 weken) en heel licht geel geverft. Na 2 weken zou een proffesional een muurschildering maken..

Op dat moment werkte ik 32 uur in de zorg... had mijn dochter van nog geen jaar om mij heen en een partner met een 'minimale' inzet en betrokkenheid..

Toen ik beneden de verf ging halen met 25 weken en 6 dagen, voelde ik nattigheid...letterlijk...
Ik was net in bad geweest, dus ik hield me voor dat het dat was...
Toch even afgedroogd in de douche en uitgerust op bed... Bed nat... Ik dacht ik ga voorlopig niet meer in bad, want dat geeft dus alleen maar spanning...

Iets onzekerder en de opmerking vanaf beneden 'nou dan bel je toch'. Heb ik toch maar de verloskundige gebeld.
Na 20 minuten kwam ze bij me, ging rustig kijken, raakt vervolgens rustig in paniek, en ik dacht ...????????????????????????????

Ze heeft het ziekenhuis (streek) gebeld met 'wat te doen'.. die hebben haar woord voor woord verteld wat ze moest doen...
Stap 1 was ambulance bellen en mij laten liggen.. Ze liet me naar beneden lopen en op de bank liggen.
De ambulance kwam en nam mij mee.. Het streekziekenhuis zijn ze rap voorbij gereden en we ging naar het Rotterdam...

Weeënremmers, Adalat, CTG en een gesprek met de kinderarts.
De kinderarts stelde toen keihard de vraag: 'als hij nu komt, moeten we wat doen of moeten we hem laten gaan?'
Mijn ex zei: 'laat maar gaan....' Ik gaf aan dat ze hem een eerlijke kans moesten geven...

Om een heel lang verhaal kort te maken.. 12 weken bedrust. Mijn ex kwam maximaal een half uur per dag met of zonder mijn dochter..
Met 37 weken is de keizersnede geweest (met een slechte ruggenprik) dus veel pijn... Na 1 nacht was ik weer thuis.. met beroerde kraamhulp..
Na 1 week opgenomen om sondevoeding te krijgen omdat hij 15% was afgevallen..Het duurde een weekje en in de periode hierna was hij best vaak ziek...

16 december ging het dan helemaal mis...
Naar de huisarts 23:00 hij was wat benauwd... niet super, maar toch... je kent het wel.. je moedergevoel zegt dat het niet klopt..
De huisarts die vond em wel meevallen dus hij mocht mee naar huis.. Ik wilde zijn saturatie weten, maar dat kon deze huisarts niet...
Omdat ik het persé wilde weten heeft ie een of andere lullige overdracht geschreven voor de seh zodat we de saturatie daar konden meten.

Op de seh was hij ook niet aangekondigd... dus wachten wachten wachten.. een passerende verpleegkundige hing dan eindelijk een saturatiemeter aan zn teen...
Die kwam dus niet echt hoog.. 78%... Ze zei dat het verkeerd moest zijn, dus hup andere teen... idem.. 78%
Nou toen kreeg ie wel aandacht hoor.... Zuurstof erin en vernevelen.. 82% jeej... not...
Het zakte weer rap en ze hadden geen opnameplekken die avond..
Gouda (45min) bij ons vandaan hup Ruben de auto.

In Gouda werd hij aangesloten op de bewaking en hij kreeg zuurtof... 3 uurtjes... dat bleek niet genoeg...
Hij ging aan de CPAP... 2 uurtjes... dat bleek niet genoeg...
Hij werd naar de OK gebracht in een coma en werd geintubeerd... dat kan niet in Gouda...
Hij werd naar WKZ gebracht. Na 2 weken .. bleek dat niet genoeg...Ondanks de super hoge drukken ging hij steed verder achteruit..
Ik sliep inmiddels in het Ronald Mc Donalds huis en mijn ex zag ik nauwelijks. Max weer een half uur per dag en af en toe mijn dochter mee..
De kerst was de meest eenzame ooit

Het was in januari dat hij opknapte en de tube eruit ging. Hij mocht naar het streekziekenhuis waar we begonnen waren (waar toen geen plek was)...
Al snel had ik het gevoel dat ie er nog niet klaar voor was toen wij daar waren... Ik werd bestempeld als de overbezorgde, teveel betuttelde, IC-moeder, maar om mij gerust te stellen werd er een bloedgas geprikt... Afwijkend zeiden ze maar comform het beeld van de afgelopen maanden.. Zonder overleg werd er 'voor mij' nog een extra lab geprikt, om mij te laten zien dat het niet achteruit ging..
Er stond ongeveer een half uur na het prikken een ambulance in de kamer.. Waren ze even vergeten te vertellen, want die hadden ze niet zo snel verwacht.
Ruben was inmiddels zo instabiel, dat de kinderarts mee moest op vervoer.
Rotterdam dit keer...

Ook hier zeiden ze.. '' het valt wel mee, wat doet hij hier'... een paar uur later lag hij weer aan de beademing en was ook zijn sonde weer terug geplaatst...

Uiteindelijk heeft dit hele proces meer dan 2 maanden geduurd. Tijdens zijn laatste beademing heb ik mijn ex een vraag gesteld, waardoor hij mij verweten heeft dat onze scheiding mijn schuld was...
Ik vroeg hem: 'Ik heb nu maandenlang in het ziekenhuis gelegen en gezeten, ik zie alle stellen samen huilen, knuffelen, bidden met en bij hun kind. Ik zit hier al die tijd alleen, onze dochter zit alleen maar bij mijn ouders en waar ben jij?'.
Hij heeft toen per app gestuurd al 2 jaar geen gevoel meer te hebben (bleek een ander te zijn) en had dus niet het fatsoen en respect om er te zijn voor zijn kinderen.

Ruben was verwekt in de periode dat hij al 'weg' was in zijn gedachten..

Inmiddels is hij 1,5 jaar oud.. astmatisch en afhankelijk van puffers. Hij heeft recent buisjes gehad om iets beter te  kunnen luisteren, maar hij is er nog.

Ruben heeft inmiddels een lieve trotse nieuwe papa... Doet het naar omstandigheden redelijk goed en hij komt ook redelijk volgens de curve aan...
Hij lijkt zich iets langzamer te ontwikkelen dan zijn leeftijdsgenoten, maar wij waarderen het leven nu meer dan men normaal zou doen op deze leeftijd.