Mijn verhaal: 6 Afscheid

Deel 6. Afscheid

Ik heb zoveel mogelijk zelf willen regelen voor haar afscheid. We hadden hulp van een hele lieve begrafenisondernemer. Hij is echt iedere dag bij ons geweest voor hulp. We hadden een heel mooi wit rieten mandje uitgezocht  waar een roze ruitjes lakentje in lag met hartjes op de rand.  We hadden een klein lief kaartje gestuurd met een hartje er op en vlindertjes. Aan de binnenkant hadden we een gedichtje gezet.

Gevochten als een tijger, sterk als een beer.

Je kwam er bovenop, een wonder telkens weer.

Maar het werd ineens een oneerlijke strijd,

Je hebt ervoor geknokt, maar het lukte je niet meer….

… We zijn trots op je meid!

 Tijdens de afscheidsdienst in het crematorium waren onze beste vrienden en enkele familieleden aanwezig. Het voelde voor ons niet goed om met een enorme groep mensen daar te zitten, dus we waren met ongeveer 30 mensen. De dienst was erg mooi. Ik had haar verhaal opgeschreven die werd voorgelezen door een lieve vrouw die we hadden ingehuurd om ons te helpen hiermee. We hadden liedjes uitgezocht  van Racoon- Don’t give up the fight. Venice- The Family tree en Somewhere over the rainbow (net zoals de beer)  Het liedje waar ik het liefste aan terugdenk ik ‘Het land van je oogjes dicht’ van Woezel en Pip. Zo lief en zo’n mooi idee dat ze daar boven gewoon lekker aan het spelen is met een lach op haar gezicht.

Alle bloemetjes die er om heen stonden waren lieve kleine boeketjes. Namens ons was er een hart van roze bloemen.  Een paar van de rozen uit het hart heb ik later te drogen gehangen en wil ik nog een keer in een mooi glazen kistje doen. Voor iedereen had ik een kaars gehaald en er een lief kleurrijk hartje erop geplakt. Tijdens de dienst heeft iedereen een kaarsje aangestoken en iedereen mocht na de dienst een kaarsje mee naar huis nemen om zo thuis deze nog eens een keer voor haar aan te kunnen steken. Wij hadden zelf een iets grotere kaars met 3 vlindertjes erop. 1 voor N* en voor mij en mijn vriend ook een vlindertje. Deze kaars staat nu bij ons thuis. Ook hadden we kleine roze vlindertjes zo groot als een kiezelsteentje. Eentje mocht er mee in het kistje van N* en verder was er een vlindertje voor ons zelfs en voor al onze vrienden en familie. Als een soort van trooststeentje die je in je zak kan doen en af en toe eens vast kan pakken. Haar muziekbeer mocht ook mee in het kistje.

Ik weet dat sommige ouders hun overleden kindje een tijdje in huis houden. Maar dat vonden wij erg moeilijk. Omdat ze zoveel vocht had vastgehouden leek ze gewoon niet meer op onze dochter. En nadat ze was overleden bleef ze wel wat vocht verliezen. Dat idee vond ik erg moeilijk. Ze is wel een paar uur hier geweest in een kistje. En heeft ook even op de babykamer gelegen. Onze ouders en mijn schoonzusje zijn toen ook nog even afscheid komen nemen. Maar daarna heeft de begrafenisondernemer haar weer meegenomen.

Alle beslissingen die we hebben genomen rondom haar afscheid voelen nog steeds goed. Alles was klein en lief en mooi. We hadden het niet beter kunnen doen denk ik. Tijdens de dienst heb ik niet willen huilen. Ik wilde er niets van missen. Na dat alle mensen afscheid hadden genomen en de zaal verlieten kreeg ik het heel moeilijk. Toen we de zaal in kwamen lopen waar iedereen wat zat te drinken werd het doodstil. “Wat een grafstemming!”Wilde ik bijna roepen. Iedereen was zo voorzichtig. Ik wist ook niet goed waar ik nu moest gaan zitten, er waren meerdere ronde tafeltjes waar iedereen aan zat. Daarom stelde ik maar voor om de tafels tegen elkaar aan te schuiven. Aan de mevrouw die de drankjes in schonk vroeg ik of ze een achtergrond muziekje wilde opzetten. Ik wilde niet in die treurigheid zitten. Ik wilde dat iedereen gezellig kon praten. Vieren dat we haar in ieder geval hadden mogen kennen.

Na afloop zijn nog een aantal goede vrienden mee naar ons huis gegaan om nog even wat te drinken en te kletsen. Fijn om niet meteen samen in een stil huis te zitten.

De as van onze dochter kregen we een aantal weken later in een asbusje met een beertje erop. Dit was nog niet de uiteindelijke asbus. Wel een lief gebaar van het crematorium.  We hebben inmiddels een beetje van de as in mijn medaillon laten doen en de andere as over laten zetten in een permanente asbus. Op de deksel staat in mooie sierletters haar naam en crematiedatum gegraveerd.  De bedoeling is om de asbus in een grafje te laten zetten op een begraafplaats hier in de buurt. Ik word zenuwachtig van het idee om van huis te gaan als haar as hier staat. Straks gebeurd er iets mee.. valt het om of zo.  Nee, dan heb ik liever een mooi plekje waar ik naar toe kan gaan en voor kan zorgen. Kijk er erg naar uit dat het grafje af is straks. Ik ben erg druk geweest met het ontwerpen van de steen. We verwerken haar geboortekaartje in de opdruk. De randen worden wit. Het wordt erg lief.  Geen donkere grafsteen in ieder geval. Iets liefs en schattigs, en onschuldig. Net als zij. Het duurt allemaal wel erg lang voordat ik alles geregeld heb. De plek op de begraafplaats hebben we al uitgezocht en de papieren zijn ervoor getekend. Het ontwerp is bijna af, nu alleen wachten op de laatste wijzigingen van de ontwerpster die het uitgewerkt heeft voor me. Verder is het monument al bestelt. Alleen die afbeeldingen nog doorgeven. Als het goed is kan het monumentje in september geplaatst worden.

Het idee waar ik nog steeds heel blij mee ben is het plaatsen van een (op maat gemaakt) brievenbusje bij haar grafje wanneer deze af is. Zo kan ik zo af en toe eens een briefje voor haar schrijven. Dat vind ik een fijn idee.  Ook het idee dat er in de toekomst een broertje of zusje een briefje of tekening in kan doen. Er komt wel een slotje op, ik wil niet dat zomaar iedereen aan die post kan zitten.  Ik heb inmiddels allerlei lieve kinderbriefpapier verzameld. Met schattige afbeeldingen erop en van die kleine envelopjes. Dat briefpapier ga ik gebruiken om de briefjes te schrijven aan N*. Ik ben van plan om de brievenbus eens in de zoveel tijd te legen en de briefjes en evt tekeningen te bewaren in een mooie doos.

Tegen de tijd dat het brievenbusje af is, ( want dat gaat iemand voor me maken) en het monumentje geplaatst is zal ik er een foto van plaatsen.