Mijn verhaal: 3 Geboorte van N*

Deel 3. Geboorte van N*

Maandagochtend 2 juli. Vriendlief had besloten maar te gaan werken. Zijn vakantie was eigenlijk vandaag begonnen, maar hij bewaarde die dagen liever voor over een paar weken als de kleine zou komen.  Bij de ochtendrondes stond het rond mijn bed weer vol met witte jassen. De hartslag van de kleine had te vaak pieken naar beneden. Nou mag de hartslag van een baby van 27 weken wel wat fluctueren. Boven en onder een gemiddeldelijn. Maar deze ochtend zat de hartslag er vaker onder en minder vaak boven.  Ze was niet in gevaar, maar dit gaf wel aan dat ze het niet meer naar haar zin had. Ze wilden haar gaan halen met een keizersnee.  Dit kan niet!  27 weken en 1 dag zwanger! Gister zeiden ze nog dat we het weken konden rekken. We waren zo positief!  Vriendlief gebeld en die kwam meteen.  Zodra hij er zou zijn zou de arts nog terugkomen en ons uitleg geven over het waarom en over hoe het zou gaan verlopen. Terwijl hij onderweg was mocht ik voor het eerst sinds donderdag even douchen. Dat voelde aan als een warme omhelzing. Heel even een klein beetje ontspanning.. Vriendlief was er nog geen 5 minuten en toen werden we al meegenomen naar de operatieafdeling. Ik dacht zelf dat ik vrij rustig was, maar volgens de verpleging en artsen die ik later sprak zat ik als een bang hertje op het bed met grote ogen. Vriendlief had ik maar half uit kunnen leggen waarom ze gehaald moest worden. In de voorbereidingsruimte kwam de arts ons opzoeken. Het was een misverstand geweest, ze was net op weg naar ons, en wij al onderweg naar de operatieafdeling. Ze gaf ons uitleg, al weet ik er niet veel meer van. De anesthesist zag dat het infuus dat in mijn linkerarm zat ontstoken was. Mijn hele arm was dik en rood en vol vocht van de infusen. Als je er op drukte liep het er gewoon uit. Er moesten dus nieuwe infusen worden aangebracht in de andere arm.  Maar ze moesten wel continu de bloeddruk blijven meten, en dat mag niet aan de arm waar een infuus zat. Dus de bloeddrukmeter moest aan de arm die dik en rood was. Bij iedere keer oppompen, leek het alsof mijn arm ging knappen. Oh dat deed echt zeer. Het enige wat een beetje hielp was er tegendruk op geven. We konden door naar de operatiekamer. Daar moest ik met veel moeite op een dun tafeltje gaan liggen. ( au au rot katheter!) en gaan zitten. Ik moest huilen terwijl ze me een ruggenprik gaven. Het prikje voor het verdoven voelde ik meer dan de ruggeprik zelf. Toen kon ik gaan liggen en gingen ze alles gereedmaken voor de keizersnee.  Vriendlief mocht naast me gaan zitten en hield tegendruk op mijn arm iedere keer als ze mijn bloeddruk begonnen te meten. Voor mijn gevoel was het om de tel.  Maar mijn verdoving werkte steeds maar niet..  De anesthesist bleef maar me maar aanraken op verschillende plaatsen en vragen of ik verschil voelde. Dat voelde ik niet. Alleen op mijn been voelde het aan of ik een slapende voet had. Maar ik voelde de aanraking wel. Ik had een scheef blok, of zoiets. De ruggenprik had niet goed gewerkt. Maar de kleine moest gehaald worden en bijspuiten of geheel verdoven zou niet goed zijn voor de kleine! Dus het moest maar zo. Wat een hel! Ik was zo bang, en heb alles zo veel te veel gevoeld. Verschrikkelijk! Ik heb er zoveel nachtmerries van de gehad later. Brr. Toen ze eenmaal geboren was werd ze meteen meegenomen. Vriendlief ging met haar mee. Dat hadden we afgesproken, hij vroeg het terplekke nog een keer maar ik wilde niet dat ze alleen was. Ze zouden haar eigenlijk laten zien even, maar omdat het met mij zo beroerd ging namen ze haar meteen mee.  Vriendlief heeft haar in de kamer ernaast horen huilen. Heel hard!  Ik bleef ondertussen maar smeken dat ze heel even zouden stoppen zodat ik even kon ademhalen. Door dat getrek aan mijn buik en de pijn had ik het idee dat ik niet kon ademen. Ik wilde me rustiger maken door even te concentreren op mijn buikademhaling. Ik hoorde een arts iets zeggen van ‘eerst deze laag dichtmaken’ of zoiets. Ondertussen bleef die klote bloeddrukmeter maar oppompen en was vriendlief er niet meer om tegendruk te geven. Maar zelf kon ik het ook niet omdat mijn andere arm ook vast lag aan een infuus. De zusters die erbij stonden waren te druk om het te doen. Ondertussen begon de anesthesist me bij mijn keel te grijpen. Wat een onmacht voelde ik, en pijn en angst, en paniek…   Het volgende wat ik me herinner is dat ik last heb van mijn rug. Ik huil en roep. En er wordt tegen me gezegd dat ik wat stiller moet zijn. Op een gegeven moment kan ik mijn ogen ook open doen en zie ik dat het bijna 3 uur is. Om 12.58 was ze geboren.  Mijn rug doet zeer en ik wil een kussen onder mijn knieën. Maar daar wordt geen gehoor aan gegeven. Mijn bloeddruk is zorgwekkend hoog en op de speciale afdeling waar ik lag willen ze me niet terughebben. Ondanks dat er maar 2 bedden op die afdeling staan en goede bewaking en monitoring en artsen en verpleegkundigen die 24 uur per dag in dezelfde kamer aanwezig zijn, durven ze het niet aan. Vriendlief mag gelukkig wel bij me op de verkoeverkamer. Ik heb vreselijke dorst maar mag alleen maar sabbelen op een vochtig gaasje. Er ligt een knop op bed waar ik op mag drukken tegen de pijn. Hoe vaak ik dat ding wel niet in heb gedrukt. Om half 8 ’s avonds zijn ze eruit. Mijn bloeddruk wordt niet beter en ik wordt naar de intensive care gereden. Ook daar moesten ze eerst een heel protocol uitvoeren terwijl ik alleen maar een kussen onder mijn knieën wilde. Al vanaf 3 uur zeurde ik erom en om een uur of 22.00 uur kreeg ik eindelijk waar ik om vroeg. Wat een onmacht kun je voelen als je zo’n stom kussen niet krijgt. Ik werd gefeliciteerd met de geboorte van N*. Wat nou gefeliciteerd? Ik voel haar nog in mijn buik rondschoppen hoor! Ik wist wel dat ze was geboren, maar het voelde zo onwerkelijk. Wat nou baby? Ik had nog geen baby gezien. Of gehoord. De volgende dag mocht ik langzaamaan wat drinken en eten. Ik wilde alleen vriendlief bij me. Verder niemand. Ik kon het gewoon niet aan.  Dinsdag rond een uur of 2 ’s middags mocht ik eindelijk van de IC af en terug naar mijn eigen afdeling. Na een gesprek met een neonatoloog – was zo suf van de morfine dat ik er niets van mee kreeg – werd mijn bed naar de neonatologieafdeling gereden. Daar lag ze dan, in een glazen doosje..  Ik was nog zo suf, ik dacht echt van wijs er maar een aan. Als jij zegt dat dat mijn kind is dan zal t wel. Voor mij part is het die.. of die… of die….  Die avond zijn we nog een keer geweest. De verpleegster die erbij stond heeft mijn hand letterlijk de couveuse ingetrokken en toen heb ik mijn dochtertje voor het eerst aangeraakt. Ineens was daar het besef.. dit is ze.. Dit is mijn kleine meid! Wat is ze klein, maar mooi. Ik heb heel hard liggen huilen met mijn arm in de warme couveuse, liggend op mijn bed.