Mijn verhaal: 2 Ziekenhuisopname

Deel 2. Ziekenhuisopname

De dag na het kamp had ik een dik gezicht. Maar dan ook echt dik!  Gezwolle lippen, grote neus, bolle wangen, pufferige ogen.. Ik leek wel een mislukt botox experiment!  De nacht op het kamp had ik op een luchtbed moeten slapen. Ik sliep al een hele poos met mijn voeten wat hoger, en op het luchtbed kon dat niet. Resultaat.. wakker worden met dikke voeten! De nacht erna, weer thuis, had ik mijn voeten wel weer omhoog. En ik dacht, nou is dat vocht naar mijn kop gezakt! Haha!   Dom, maar dat dacht ik echt!  Zondagochtend was het weer raak.  Iemand op BB suggereerde dat het misschien aan mijn bloeddruk kon liggen, dus maar eens gemeten en die was dus echt veel te hoog! 201-118 zelfs!  ’s Avonds meteen naar het ziekenhuis geweest. Ik mocht nog wel naar huis maar moest me in de dagen erna meerdere keren melden voor controle. Urine was nog goed, geen zwangerschapsvergiftiging dus. Medicatie (methyldopa) werd maar verhoogt en verhoogt, (zelfs tot de maximale dosering) maar mijn bloeddruk zakte er niet echt van.

Op woensdag 27 juni werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was boos en verdrietig! Ik wilde daar niet zijn. Ik moest me ‘ontspannen’ om mijn bloeddruk te laten zakken maar dat lukte me absoluut niet daar. Super slecht geslapen! Ik zou een andere soort medicatie krijgen en dat wilde ze perse onder controle doen in het ziekenhuis. Maar die medicatie kreeg ik pas de volgende dag. Ik vond alles onzin! Ik voelde me toch goed!  En als ik daar aan terug denk dan besef ik me dat ik me helemaal niet goed voelde. Het was meer een kwestie van doorbikkelen. Ik was zo moe! En duizelig. Ik zag sterretjes. Ik had nergens energie voor. Mijn buik deed zeer met vlagen –harde buiken. Maar goed. Zal t lange verhaal wat kort houden. Donderdag maakte ze zich ineens erge zorgen. Ik kreeg een vreselijk goedje ingespoten tegen insulten. Alsof ik van binnen in brand stond door dat spul! Pfft. En ondanks dat ze maar bleven zeggen dat ik geen zwangerschapsvergiftiging had stuurde ze me door naar het Radboud ziekenhuis. Donderdagnacht ben ik daar met de ambulance naar toe gereden. Katether in, infuus in mijn arm. Ik voelde me vreselijk beroerd en was bang! Dit kon toch niet waar zijn allemaal.  De nacht in het Radboud was vaag. Mijn bloeddruk was ineens aan t zakken. Ik hoefde mijn hoofd maar op te tillen en dan moest ik al overgeven. De dag erna kon ik bijna niet praten of mijn ogen openhouden. Ik was zo moe en suf en misselijk!  Ik zat vol lijnen en draden. Infusen, een arterielijn, een katheter, en twee banden om mijn buik om de kleine in de gaten te houden. Witte jassen om me heen, hele groepen soms. En maar overleggen en bloedprikken. Net muggen, die lui. De zaterdag en zondag erop voelde ik me echt al weer wat beter. Er mocht wat van de infusen af, mijn bloeddruk was beter, ik was minder misselijk, en kreeg zelf al weer praatjes.  We hadden inmiddels gesproken met verschillende artsen en een arts van de neonatologieafdeling.  Iedereen vertelde ons dat het nog wel even kon duren. Ze zou wel te vroeg geboren worden, maar een paar weken zouden we het nog wel kunnen rekken in het ziekenhuis.