Mijn verhaal: 1 De Zwangerschap

Mijn verhaal…

Al meerdere keren heb ik geprobeerd om op papier te zetten wat er allemaal gebeurd is in 2012. Ik kon me er steeds niet toe zetten. Geen puf of het was even te moeilijk. Een tijd geleden had ik een goede poging gedaan en was al halverwege het verhaal toen ik iets raars deed met de computer en tot mijn grote frustratie ineens het hele verhaal foetsie was. Niet meer te herstellen. De energie om meteen weer opnieuw te beginnen had ik niet meer. Tot vandaag!

Sommige dingen zijn vast dubbelop met wat ik al eerder geschreven heb ik mijn blogs, maar om het verhaal goed te vertellen begin ik maar gewoon bij het begin. En omdat er zoveel te vertellen is doe ik het maar in delen…

Liefs mij.

Deel 1. De zwangerschap

Na 3 maanden proberen was het gelukt! Een positieve test in handen! Super blij, super gelukkig, en super misselijk! Te moeilijk om onze mond te houden, vertelden we het al na 1 week misselijkheid aan onze ouders. Met 6 a 7 weken kreeg ik een bloeding en dacht.. that’s it. Over en uit.  We mochten naar de huisartsenpost en werden daar doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Een kloppend hartje!  Ik was meteen helemaal verliefd!

Ik had al voor de zwangerschap een wat verhoogde bloeddruk waar ik medicatie voor moest gebruiken. Door de kinderwens overgestapt op andere medicatie waarmee je ook zwanger mocht worden. Door de bloeddruk en gebruik van de medicatie kwam ik onder controle bij de gynaecoloog ipv een verloskundige. En als je niet beter weet.. ach. Ik vond dat niet zo erg. De controles waren om de twee weken. De ene bij de gynaecoloog zelf en de volgende afspraak bij de klinisch verloskundige. Heel veel echo’s dus! Genieten hoor, om je kleintje zo vaak te kunnen bewonderen in je buik. We maakten er iedere keer weer filmpjes van zodat het thuisfront (de rest van de familie) er ook van mee kon genieten. We konden niet wachten tot de 20 weken echo om er achter te komen wat die kleine pruttel zou gaan worden. Met 18 weken zijn we naar een echopraktijk geweest en daar was het binnen 5 minuten al duidelijk! Ik was in verwachting van een meisje. Dolgelukkig!

De kleine was een druktemaker in mijn buik. Veel draaien en schoppen. Wat haar rustig maakte was een muziekbeer die ik iedere dag tegen mijn buik hield zodat ze het muziekje kon horen. (Somewhere over the rainbow)

Op mijn werk was t best pittig. 5 dagen in de week voor de klas met een hoop aandachtvragende kids. Maar pfft misselijk en moe moe moe.  Met 15 a 16 weken kreeg ik met vlagen last van mijn buik en moest ik op streng advies rustiger aan gaan doen en minder gaan werken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ieder middag een andere invaller en dus iedere dag een hoop voorbereidingen. Ook bleef mijn leidinggevende een beroep op me doen op andere momenten. Avonden maken hier, middagje terugkomen daar, avond4 daagse meelopen, mee op kamp.  Verder voelde ik me niet echt top op het werk. Ik kreeg commentaar dat ik zo vaak onder schooltijd naar de gynaecoloog moest. Zij maakten hun tandarts afspraak toch ook op hun vrije dag. Nou sorry, ik werk fulltime en op de woensdagmiddag draaide de gynaecoloog spoedrooster. Toen ik eenmaal halve dagen ging werken werd het makkelijk met de afspraken. Maar vond het echt vervelend. Deed zo mijn best om de afspraken juist zo goed mogelijk in te plannen. Stond soms 20 minuten aan de balie daarvoor. Maar goed. En het ergste was nog dat ik op het matje geroepen werd en dat ik maar niet zo over mijn buik moest wrijven. Dat was wel een beetje storend. En ik moest wat meer hetzelfde zijn tijdens de pauzes. Ik was veel misselijk of moe, en dan ben ik iemand die best stil wordt. En tijdens dagen dat ik me beter voelde was ik wel ‘aanwezig’. Pfft doe normaal zeg..  Het gaat om mijn pauze!  Over mijn werk, samenwerking met anderen etc was niets op aan te merken. Ach dacht ik..  Straks is het zomervakantie en dan kan ik lekker van mijn buikje gaan genieten. Die mooie buikbanden die ik had gekocht draag ik dan wel, dacht ik nog.. Die droeg ik dus maar niet naar mijn werk. Had ik het maar van te voren geweten allemaal…