De vrijdag in het Radboud

En daar lig je dan. Vrijdagochtend  in het ziekenhuis. Ik voelde me ziek en suf
en moe. Ik kon maar met moeite mijn ogen open houden. Steeds stonden er mensen
om mijn bed en vroegen vanalles, maar antwoorden kwam alleen in gemompel.  Ik was gewoon te moe!

En dan voel je die pleister op je bil. Waar ze een prik
hebben gezet. Dit is echt. Dit gebeurd gewoon echt.

Ik ben wel extreem rustig. Ik denk als een soort van
bescherming voor mezelf. Er schieten zoveel dingen door mijn hoofd en ik wil en
kan er op het moment gewoon eigenlijk niet bij stil staan.Ik zou te overstuur raken en dat zou niet goed zijn voor
mijn gezondheid.

De kamer staat steeds vol met artsen. Hele hordes artsen. In
de kamer is ruimte voor 3 bedden, maar ik lig alleen.  Er is een soort balie waaraan allerlei
computers staan waarachter eigenlijk steeds een verpleegster zit. Op die
schermen kan ze zien wat mijn waardes zijn. Ik heb een infuus met  Magnesium in mijn arm hangen en mijn buik zit
vol met banden waarmee ze de baby in de gaten kunnen houden.

De artsen en verplegers hebben vaak overleg, ze nemen mijn
gegevens door, bespreken, evalueren. Allemaal op de kamer en zachtjes
fluisterend. Ik krijg soms een paar woorden mee maar ben eigenlijk te moe om er
echt naar te kunnen luisteren.

Mijn bloeddruk blijft niet mooi. Hij stijgt. Dit betekent
dat ze meer uit de kast moeten halen om mijn bloeddruk onder controle te
krijgen.

Ik krijg er nog een medicijn bij. Een soort van beta
blokker. Deze kan geen kwaad voor de kleine maar het is best mogelijk dat ze er
wel op gaat reageren.  Ook dit medicijn
krijg ik via het infuus. Ze starten met een lage dosering, en kijken dit een
half uur aan. Geen resultaat. Weer verhogen en weer een half uur aankijken.
Weer geen resultaat. Zo gaat dit nog een paar keer door totdat zo op de maximale dosering zitten.

In de tussentijd is er ook al besloten dat de
bloeddrukmetingen die ze doen via de band om mijn bovenarm niet meer
betrouwbaar genoeg vinden. Vanwege het invoeren van het nieuwe medicijn willen
ze het liefste continu kunnen zien hoe mijn bloeddruk is, en met die band
kunnen ze het alleen maar om de 5 of 10 minuten meten.  En door die vele metingen is mijn hele arm en
hand 1 gespikkelde huid. Overal in de poriën zie je kleine rode vlekjes. Kleine
bloeduitstortingen.

Ze gaan een arterie lijn aanleggen. Dat houdt in dat ze in
mijn slagader aan de onderkant van mijn arm bij mijn pols een lijn in gaan brengen die eigenlijk meteen de pulsatie en dus de bloeddruk kan meten. Een
bijkomend voordeel is dat als ze bloed willen prikken dat via die lijn kan en
ze niet weer op nieuw ergens in mijn arm hoeven te prikken.

Maar het is geen gemakkelijke klus. Een professor en 2
artsen komen er aan te pas, en dan nog de grote hoeveelheid aan verplegend
personeel die alles klaar zetten. Een hele tafel met spullen wordt klaargezet
en meerdere keren gecontroleerd. Met behulp van een echo apparaat wordt er in
mijn pols gekeken of ze op de goede plek zitten met het inbrengen van de lijn.

Er komt eerst een gemene prik met een verdoving en daarna

gaan ze de lijn aanbrengen.  De lijn zit
vast aan weer een soort van ‘druk’infuus en alles moet waterpas staan met de
hoogte van mijn hart. Even bewegen of verplaatsen betekende steeds weer het
aanpassen van de apparatuur zodat de waardes die doorkamen ook wel zouden
kloppen.

Pas tegen de avond leek de medicatie te gaan werken. Mijn
bloeddruk werd eindelijk een beetje rustiger erdoor. Nog niet helemaal prima,
maar al wel veel minder zorgwekkend.

Vriendlief was zelf rond een uur of half 12 weer bij mij in
het ziekenhuis. De nacht ervoor was het half 2 toen hij weg reed en is nog even
naar zijn ouders gegaan om even van zich af te praten. Hij moest van mij maar
even wat uurtjes slapen voordat hij bij mij kwam. Hij heeft geslapen als een
blok, volgens hem zelf, maar werd doodmoe wakker.

Smiddags kwam er een kinderarts met ons praten. We moesten
er toch wel rekening mee houden dat onze dochter te vroeg geboren zou gaan
worden en misschien al wel heel snel. De arts had er wel vertrouwen in. Hij
vertelde ons dat een baby met dit gewicht ( net geen 800 gram) in dit
ziekenhuis zeker een overlevingskans heeft van 85 %. Best veel. En natuurlijk
zijn er heel veel beren en kuilen op de weg en kan er vanalles gaan gebeuren,
maar vaak gaat het heel goed en komen kinderen er prima uit.  Er is bijvoorbeeld wel vaak te zien dat
kinderen die te vroeg geboren worden later wat problemen kunnen krijgen met
concentratie of dat ze heel druk kunnen zijn. Maar die woorden lijken dan
absoluut niet belangrijk. Er is een kans voor onze dochter.  Hij is positief. En eerlijk, want hij zei ook
dat als hij niet positief zou zijn dat hij dat dan ook heel eerlijk zou zeggen.
Alleen met de waarheid wordt krijg je meer duidelijkheid zegt hij.

Er is in de middag ook een echoscopiste geweest. Ze heeft
een echo gemaakt van onze kleine om te kijken naar de doorbloeding in de
navelstreng en placenta etc. Die doorbloeding is nu nog wel oke. Maar wel iets
om in de gaten te houden, dus maken ze die echo iedere week opnieuw.

Rond een uur of  3,
geloof ik,  is vriendlief naar huis
gegaan.  En rond een uur of half 6 kwamen
mijn ouders en mijn zusje even op visite. Ik had wel heel duidelijk van te
voren aangegeven, en vriendlief ook via de telefoon, dat ik geen “oh schat wat
erg ‘zinnen wilde horen,.  Ik had geen
zin om mijn familie te moeten geruststellen.. Ik kon het zelf allemaal
eigenlijk al niet aan, en drukte alles weg, laat staan dat ik het ook nog voor
een ander moest gaan doen. Een goede voorbereiding is blijkbaar wel het halve
werk, want ze waren alleen maar positief. Het verhaal van de kinderarts was
natuurlijk wel even schrikken voor ze, dat zag ik, maar ze hielden zich groot.

Na 3 kwartier van hun bezoek was ik erg moe en zijn ze
gegaan.In de avond rond een uur of half 9 of zo denk ik kwam
vriendlief weer langs. Samen hebben we weer t een en ander besproken, wat er
gebeurt was die dag, en hoe mijn bloeddruk bezig was. De energie die ik in de

middag een beetje terug had gekregen was in de avond weer ver te zoeken. Ik was

kei moe!

Rond half 11 savonds  ( misschien was het wel al om iets voor 10 uur)is hij gegaan en ben ik vrijwel meteen
gaan slapen.

Om half 1 snachts werd ik nog een keer wakker gemaakt voor
de tweede spuit voor de rijping van de longetjes van onze kleine beeb.  Meteen weer gaan slapen lukte niet, want de
arterie lijn die ze gezet hadden had kuren. Afstellen en op waterpas zetten
duurde even, en op de een of andere manier maakte het ook nog uit hoe de stand
van mijn hand was. Even klooien en toen werkte het weer en kon ik weer gaan
slapen.

De volgende ochtend werd ik als herboren wakker! Al die
uurtjes slaap ( toch zeker 6 uur bij elkaar) maakte weer een beetje mens van
mij! Ik kon wel janken van blijdschap.