Aankomst in Nijmegen

We moesten donderdagavond lang wachten op de ambulance  voor het transport naar nijmegen. Weet niet meer precies hoe laat ze er waren maar we waren pas om half 12 s nachts in nijmegen op de afdeling.

Een hoop 'eerstes' die dagen. Voor het eerst in mijn leven een echte ziekenhuisopname, voor het eerst blijven slapen in het ziekenhuis. Voor het eerst klaargemaakt voor transport, voor het eerst een infuus, voor het eerst aan de bewaking in een verloskamer, voor het eerst een katheter, voor het eerst met blote billen met een slang uit je kruis terwijl wildvreemde mensen je overplaatsen op een brancard. En zeer doet die katheter bij mij zeg. Bah. zal blij zijn als dat ding eruit mag!

Maar goed. de rit erheen was best spannend. Mijn vriend reed achter ons aan mijn de auto, en ik in de ambu.  Iedere bobbel etc deed me zeer aan die katheter.
Daarna donkere gangen door in het ziekenhuis, het was natuurlijk al laat en ik reed een gesloten verloskamer afdeling in. ( deuren moesten open gebeld worden.) en daar reden we door naar de afdeling voor high mama care, beetje te vergelijken met intensive care maar dan voor zwangere dames. Ik lig op de Q10 verloskunde afdeling en dan op de OHC  Dat staat voor obstetric high care. 

Om half 12 ongeveer waren we hier. In mijn infuus bleef vocht binnen komen en van dat vieze magnesium. Heel belangrijk natuurlijk maar bah wat een vies spul. warme keel krijg je ervan met een soort metaal smaak die best overheersend is.
Een hoop gehannes aan mijn lijf en allerlei artsen aan mijn bed. Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe het allemaal ging.
Misschien dat ik het binnenkort nog even aanpas in dit verhaal als mijn vriend nog wat aanvullende informatie kan geven. Weet het nu zelf even niet meer. Ik was behoorlijk van de wereld.

Om half 2 ging mijn vriend naar huis en heb ik geprobeerd te slapen.
niet dat dat erg lukte.  Ik lag tussen allerlei kussens, om maar enigzins goed te kunnen liggen..
Aan de ene arm een bloeddruk meter die om de 5 tot 10 minuten af ging, en aan de andere arm een infuus die aan t branden was in mijn pols.
Overal pleisters van het bloedprikken, wat ze normaal altijd rechts heel makkelijk kunnen, maar dat kon nu niet vanwege het infuus, dus moest het links. En daar ben ik dus blijkbaar bijna niet te prikken ( gevolg, prikken op rare plaatsen en nu onder de bloeduitstortingen zitten)

Ook kreeg ik een eerste prik voor de rijping van de longetjes van de baby.  Even heel heftig hoor zo'n prik in je bil en wetende wat het betekent!
Er kwam wel goede uitleg bij dat het voor al is uit voorzorg. Stel dat ze mij niet stabiel kunnen krijgen dan zouden ze het kindje moeten halen en dan is het alleen maar fijn dat ze dit al gehad heeft.

Maar goed, wel heftig hoor.

Die nacht heb ik maar weinig geslapen, ik voelde me erg beroerd van de magnesium.
Mijn mijn bloeddruk zakte wel. Ik kwam binnen met waardes van 185-110, zelf 200- 118. En in de nacht begon hij te dalen naar  ( op z'n laagst)  135- 55 zelf 110-50.
maar dat was weer zo laag, daar werd ik heel ziek van, spugen en het idee dat ik moest flauwvallen, en de baby reageerde daar ook op.  Haar hartslag ging er lager door. Dus moest er snel weer vocht toegediend worden. Met als gevolg weer een ineens veel van die magnesium binnen te krijgen, dus werd daar weer extra beroerd van.

Tussendoor heb ik in de nacht af en toe even een paar minuutjes geslapen, maar omdat ik er zo slecht aan toe was, stonden ze om de haverklap naast mijn bed om te prikken, meten, tappen en weet ik wat nog meer.
Aan het eind van de nacht moest ik naar de wc. Nou eens kijken of ik daarvoor naar de wc kon gaan. Die katheter zat er natuurlijk in, maar stoelgang moest gewoon op de wc. Dus eerst een kwartier bezig geweest met kabels losmaken, en daarna rustig overeind komen.
Forget it!  Dat ging niet. Werd meteen weer misselijk en duizelig net als in de nacht.  Ze dachten eerst dat het snachts een reactie was geweest op het wisselen van de katheter zak maar ik was ook wat overeind gekropen in bed ( en dus iets overeind geweest) wat voor een daling in de bloeddruk zorgde. En dat gebeurde nu weer. Gelukkig hoefde ik niet te spugen en kon ik het even uitpuffen. Maar overeind komen, dat mocht dus even niet meer.
Met een po in bed dan maar.  ( niet te doen zal ik je vertellen!   Vooral druk zetten terwijl je een katheter hebt is ook echt niet te doen. Dat doet zeer en ik was gewoon bang dat ik die katheter eruit zou drukken)

In de uurtjes erna heb ik nog met vlagen even mijn oogjes dicht kunnen doen, en gelukkig bleef mijn bloeddruk nog even wat lager.

 En toen werd het dag....