Loopt toch ineens anders....

Nou, zit ik woensdag nog een blogje te schrijven over wat er gebeurde met mijn bloeddruk, en dat ik zo graag in mijn eigen bedje wilde slapen, wat kunnen je prioriteiten dan ineens snel veranderen.
Voorlopig ben ik het ziekenhuis niet uit en zal ik hier liggen tot de kleine er is.

woensdag op donderdagnacht bijna geen oog dichtgedaan. Het bed lag niet lekker, overal piepjes etc.  Dus ik was donderdag eigenlijk best boos. Wat een onzin dat ik hier ben, medicatie alleen verhoogt, nog niets nieuws aan andere medicatie dus het kon ook best thuis. Thuis slaap ik snachts en alles wat ik overdag pak is mooi extra en nu moet ik overdag maar proberen de gemiste slaap van vannacht in te halen. Ik was overstuur en behoorlijk ook!   tranen bleven maar lopen als ik even niet uitkeek.
Om half 12 in de middag even op de poli geweest in een rolstoel- ja ik mocht niet lopen- om naar de kleine te kijken. Ze zag er goed uit, goede bewegingen en goede doorbloeding. Dus ik was hoopvol. bloeddruk zal vast wel zakken en morgen mag ik naar huis. Dacht ik.

Om 4 uur ( geloof ik) kwamen ze weer meten voor mijn bloeddruk en waren ze niet tevreden. Meteen daarna kwam er iemand binnen voor een hartfilmpje. Ik schrok want ik dacht dat ze bedoelde voor mijn hart, maar bedoelde natuurlijk de baby. Maar ik was al overstuur.  Toen kwam er een verloskundige bij die kwam echt zo over mij heen hangen met een hand op mijn buik en een op mijn schouder en haar hoofd vlakbij de mijne. Hoezo in je aura treden. Pfft  ik wilde haar weg duwen. Ze was alleen maar aan het zeggen: ja je bent heel ziek hoor, we moeten wel wat doen hoor, we gaan je naar de verloskamers brengen. En ik werd al weggereden. Mijn toilettas kwam op mijn bed te staan maar de rest van de spullen lieten ze liggen.
Mijn prioriteit dat ik zo graag naar huis wilde veranderde in "Nee ik wil op mijn kamer blijven, ik wil bij mijn spullen blijven."
Maar dacht mocht niet.  Op de vraag, kom ik hier nog wel terug wilde ze geen antwoord geven.
Dus ik zwaar over de zeik op mijn bedje door de gangen gerold tot op op de verloskamer kwam. Daar aan de monitoren gelegd, hart en bewegings bewaking voor de kleine op mijn buik en bloeddruk pomp aan mijn arm die om de 5 minuten afging voor mijn bloeddruk controle.
Daarna ging het ineens heel hard. Ondertussen was mijn vriend al gebeld, hij was er meteen en kon mij gelukkig een beetje rustiger krijgen.
Ik kreeg een infuus  bolus met een  met magnesium erin. ( Bolus=veel meer in veel snellere tijd) Dit eigenlijk om te voorkomen dat de hoge bloeddruk mij een insult zou kunnen geven. Maar omdat het ineens zo snel erin moest was het een behoorlijk nare ervaring. Hartkloppingen kreeg ik ervan. Hot flashes.  Echt naar. Daarna voelde ik me beroerder en beroerder.  Ik kreeg ook andere tabletten erbij. Soort van paars/bruine capsules (adalat) met een vloeistof erin die moest ik doorslikken.
Mijn bloeddruk begon te dalen. Ineens zelfs iets te veel waardoor ze weer vloeistof moesten toevoegen ( infuus leegknijpen), er zat nog wat residu van de magnesium in mijn infuus waardoor ik weer een warme flash door mijn hele lijf kreeg. dacht zelfs dat ik in mijn broek plaste, al was die al lang uit en had ik al een katheter gekregen.  ( als je magnesium krijgt dan moeten ze je urine in de gaten houden vanwege de verhoogde kans op nierfalen door het magnesium)
Nou toen werd er ineens gesproken of ze me wel in het ziekenhuis zevenaar konden houden. Er was daar toch niet voldoende now how en apparatuur aanwezig om mij te kunnen helpen.
Ze hadden toen al eiwitten in mijn urine aangetroffen ( zwangerschapsvergiftiging) maar zeiden dat niet. We hoorden dit later pas.
Ze twijfelden of ze me die avond nog naar het radboud ziekenhuis nijmegen wilde sturen of de volgende dag.
Mijn prioriteiten waren ineens weer veranderd. Ik wilde in zevenaar blijven. Desnoods op de verloskamer, maar niet naar nijmegen toe. Veel te ver weg, dan moest iedereen zo ver rijden en ik kende daar helemaal geen artsen etc, ik wilde daar niet heen.

Maar naarmate de avond vorderde begon ik me toch wel heel erg naar te voelen. eigenlijk maakte het me niet meer uit.

Om half 9 in de avond werd de knoop doorgehakt.. Ze hadden er geen vertrouwen in mijn daar te laten in de nacht dus ik zou naar nijmegen gaan. Er werd een ambulance bestelt en daar was het wachten op.

In mijn achterhoofd speelde bij mij al de gedachte dat onze kleine meid nu echt nog niet geboren moest worden, Nog veel te jong en te klein is ze.
Dat kan gewoon niet.

Een ander vriendinnetje van mij had ook zwangerschapsvergiftiging en is in arnhem bevallen met 31 weken en 6 dagen. En eigenlijk mogen ze in arnhem ziekenhuis pas kinderen halen vanaf 32 weken.  Anders had ze ook naar het radboud nijmegen gemoeten.  Dus ik was niet gek. Ik moest echt niet alleen naar het radboud omdat ze daar beter mijn bloeddruk konden monitoren, ik moest daar ook heen omdat er een kans is dat onze kleine meid gehaald moet worden en ze dan alleen daar kunnen en mogen doen in deze prille fase van de zwangerschap...