Emoties

Ik had eigenlijk al 2 blogs moeten schrijven in de tussentijd, 1 over mijn 20 wekenecho en 1 over de val waarbij ik mijn knie brak, en de operatie die ik daardoor afgelopen vrijdag moest ondergaan... Mijn pet heeft er niet naar gestaan de afgelopen tijd, en op dit moment is dat ook even niet het onderwerp waarover ik wil schrijven..

Vandaag wil ik schrijven over dankbaarheid.. Nu ik zoveel thuis zit heb ik zo veel tijd om na te denken dat ik me heb bedacht hoe verschikkelijk dankbaar ik mag zijn met de steun die ik heb gehad de afgelopen 10 dagen (na mijn val) vanaf dag 1 kreeg ik kaarten binnen van mijn schoonfamilie, elke dag stond er wel iemand van mijn gezin voor de deur, mijn zusje is 3 dagen in huis geweest om voor me te zorgen... Ze hebben me zo verschikkelijk goed gesteund...  Ook gisteren stonden mijn zwagers en schoonzusjes samen met mijn kleine nichtje voor de deur... Ze kennen me nog geen jaar maar wat zijn het eigenlijk geweldige mensen.. 

En natuurlijk mijn lieve vriend, ik lieg niet als ik zeg dat ik blijf huilen bij elke keer dat ik me bedenk hoe gelukkig ik met hem ben.. Ik kan helemaal niks voor hem betekenen.. Zodra hij wakker is staat hij mijn ontbijt klaar te maken en zorgt hij dat mijn lunchpakket voor de middag klaarstaat en ik genoeg bij mijn bed heb liggen om de dag door te komen.. De hele dag lig ik maar op bed terwijl hij hard aan het werk is, en als Misja eenmaal thuis is staat hij voor me te koken en zorgt hij dat ik alles bij de hand heb.. Ondertussen is hij druk bezig met de verbouwing, naar de Ikea, verven, de muren mooimaken, kasten in elkaar zetten enzovoorts... En NOOIT loopt hij te klagen.. Ik mag me zo verschikkelijk gelukkig prijzen met mijn lieve schat.. En ik zou zo graag willen dat ik iets terug kon doen.. Maar in plaats daarvan zit ik te huilen als hij thuiskomt, niet uit zelfmedelijden maar uit medelijden voor mijn schat, ik wil zo graag wat terug doen, ik kan alleen maar zeggen hoeveel ik van hem hou en dat ik beloof dat ik het 'terugbetaal' wat hij natuurlijk helemaal niet wil.. Hij wil alleen maar dat ik gelukkig ben, maar ik kan niks voor hem toevoegen nu, door dat stomme been kan ik geen eens met hem naar bed, niet om te slapen en laat staan om sex te hebben.. Ik kan gewoon niks..

Vrijdag krijg ik nieuw, lichter gips.. Ik hoop maar dat ik dan weer wat kan doen, dat ik hem weer kan laten voelen hoeveel ik van hem hou, dat ik hem weer in een huis thuis kan laten komen waar alleen maar liefde op hem wacht, de kaarsjes branden, het eten op tafel staat.. En dat ik als we gaan slapen weer lekker tegen hem aan kan kruipen in plaats van gescheiden slapen omdat ik de trap niet op kan... 

Ik beloof dat er nog een update komt van mijn 20 weken echo, en ik zal nog vertellen hoe ik precies mijn been heb gebroken.. Maar nu even niet...

Liefs, Leonne