19 weken en een gebroken been..

Gisteren was ik al bijna per scooter aangekomen op mijn werk toen ik plots ging glijden, ik probeerde met mijn voet op de grond de scooter weer onder controle te krijgen maar het was al te laat, mijn scooter en ik ga onderuit en ik maak een fijne buikschuiver.. Eenmaal tot stilstand gekomen voelde ik meteen onwijs veel pijn in mijn onderbeen, mijn scooter lag erop en ik kreeg hem er niet zelf onderuit.

Gelukkig waren er veel mensen in de buurt die allemaal naar me toe renden, ondanks de verschikkelijke pijn in mijn been schreeuwde ik alleen maar: Mijn baby! Mijn baby... toen de scooter eenmaal van mijn been af was lag ik te klappertanden van de pijn, in mijn buik voelde ik niks maar mijn been... Pfft ik snap niet hoe ik bij ben gebleven..

Meteen werd de ambulance gebeld, zowel politiewagen als ambulance waren er binnen 10 minuten, ondertussen had ik al mijn vriend gebeld om te vertellen dat hij moest zorgen dat hij naar het ziekenhuis moest komen..

In de ambulance kreeg ik een vlugge controle, bloeddruk in orde, zuurstof in orde, been? Of ik hem wilde strekken, dus ik: Nee ! Nee ! Nee ! Maar de broeder hield vol dat ik rustig moest blijven dat het alleen maar wat gezwollen was, toen begon hij op mijn been te drukken... Ik zal maar niet herhalen wat ik hem toen allemaal naar zijn hoofd geslingerd heb.. Hij zei dat ik rustig moest doen en dat ze me door mijn zwangerschap toch maar even meenamen..

Eenmaal in het ziekenhuis was mijn knie net zo dik als mijn bovenbeen en kon ik er niks meer mee, de dokter kwam kijken en adviseerde toch maar even een fotootje, wat blijkt: Er is een stuk van mijn scheenbeen afgebroken en het losse stuk zit in mijn kniegewricht, niks geen aanstellerij dus toen ik weigerde mijn been te strekken! Rot ambulancemens! Toen mijn ingewanden via een echo werden gecheckt keek hij ook even gauw of de kleine het goed maakte, jeetjeee wat is ons kindje de afgelopen 10 weken gegroeit zeg! Toen nog een vlekje met stompjes en nu kon ik al teentjes tellen! Gezien zijn kikkerbewegingen mogen we er wel van uitgaan dat ons druifje weinig van de glijpartij heeft meegekregen..

Een uurtje later kwam de chirurg ons  vertellen wat er ging gebeuren, ik had ondertussen een infuus gekregen en er was bloed afgenomen.. Ze konden nu niet opereren omdat de zwelling te groot was, ze hielden me een nachtje ter observatie en vrijdag moet ik terugkomen voor de operatie, ze gaan met een plaatje het stuk bot weer vastzetten en mijn knieband moet vastgehecht worden. Daarna zal ik nog minstens 6 weken in het gips moeten en dan nog revalideren, waarschijnlijk ben ik net voor mijn bevalling klaar, fijn is dat! Dat is lekker genieten zo van je zwangerschap!

Gelukkig ben ik nu wel thuis en heb ik voor komende week hulp zat ( ik kan geen eens zelf naar de wc ) maar natuurlijk baaaal ik als een stekker! Ook omdat ik dalijk geopereerd moet worden en dus een ruggenprik krijg terwijl ik een baby in mijn buik heb...

Mijn moeder en stiefvader werden dezelfde dag ook opgehaald op het vliegveld door mijn vader, die ze begroette met: Nou thuis gauw omkleden en opfrissen en naar het ziekenhuis want Leonne heeft een ongelukg gehad.. Lekkere thuiskomer! Arme zielen..

Nouja, we maken er maar het beste van...

Liefs, Leonne