Waarom?

Ik was daarnet de foto's van Kaan* aan het bekijken toen de vraag waarom weer door mijn hoofd begon te spoken. Ik weet dat ik me deze vraag niet mag stellen, want ik zal er toch nooit geen antwoord op krijgen en ik wordt er alleen maar verdrietig en boos door.

Maar soms is het sterker dan mezelf. Dan denk dat het verdriet makkelijker zal zijn om te dragen als ik een antwoord heb op de vraag waarom. Nadien besef ik dan wel altijd dat geen enkel antwoord me beter zal doen voelen. Je kind verliezen, om welke reden dan ook, is hartverscheurend.

Zoals het er nu naar uitziet, hebben we gewoon domme pech gehad. Ik heb mijn kindje verloren omdat ik pech heb gehad. Dat wil dus zeggen dat ik niets hadden kunnen doen om dit te voorkomen. En daar zit het probleem. Je voelt je gewoon machteloos. Als moeder wil je je kind beschermen, hoe klein hij/zij ook is. Je hebt alles gedaan om te voorkomen dat je je kindje moest afgeven en je hebt de strijd verloren.

Daardoor heb ik soms het gevoel dat ik gefaald heb en daardoor word ik verdrietig en boos. En daarom heb mezelf (voor de zoveelste maal) beloofd dat ik me nooit meer deze vraag zal stellen.

431 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • XxxSusannexxX

    Hey meissie

    Lees net je blog en zit met tranen in m'n ogen je verhaal te lezen.Heb zelf 17 juni mijn lieve dochtertje verloren toen ik 34 weken zwanger was.Het antwoord op waaom zullen we helaas nooit krijgen.De pijn is erg heftig.
    We mochten naar onderzoek gelukkig weer zwanger raken.
    Ben nu bijna 12 weken heen en ben erg bang.
    Je moet positief blijven denken hoe moeilijk dat ook is.
    Hoop voor jou dat jij ook je geluk krijgt.Al zul je er nu misschien nog niet aan moeten denken.
    Kop op meis ik denk aan je.

    Veel liefs Susanne

  • mamanerveus

    Lieve liesje,
    Dit is inderdaad vreselijk wat je doormaakt. Maar zoals je zegt, als mama wil je je kindje beschermen en er alles voor doen wat je kan. Wel, je hebt er alles voor gedaan, je hebt precies gehandeld zoals een perfecte mama zou moeten handelen, je kon niets méér doen. Het erge is dat de natuur ons dikwijls zwaar op de proef stelt, en dat heb jij ook moeten ondergaan. Ondergaan is het enige wat we in zo'n situatie nog kunnen doen. Welke reden het heeft zal je waarschijnlijk nooit weten, maar dat heeft misschien zijn redenen.
    Probeer vooral nieuwe plannen te maken, naar iets nieuws toe te leven; Daan zal zowiezo een plaatsje in jouw hart hebben.
    Kop op, het leven is te kort om bij negatieve gedachten te blijven hangen; grijp alle kansen om er iets moois van te maken!
    Dikke aanmoedigende knuffel!

  • Berbelina

    Lieve Liesje,
    Waarom iets in het leven gebeurd weten we nooit, je kan je zelf het elke keer afvragen maar antwoord op die vraag zul je nooit krijgen. Het moeilijkste wat er is is iets accepteren waar je zo veel verdriet om hebt je geeft jezelf de schuld van iets waar je helemaal niets aan kon doen. Het is niet jou schuld dat het zo gelopen is het is niemand zijn schuld, soms maak je dingen mee om er sterker van te worden en wat een ander dan ook zegt je moet bij jezelf een rust vinden in dit alles. Het feit dat hij jou als moeder heeft gekozen is al een teken dat hij jou geweldig vind, ze zeggen namelijk dat een ziel een kindje zijn eigen gezin kiest. Dat het zo gelopen is als het is is niet jou schuld, ik kan je zo goed begrijpen op die manier probeer je een stukje rust te vinden maar lieverd die vind je niet als je jezelf daarvan de schuld geeft. Alles wat je mee maakt maakt je tot wat je vandaag bent elke stap die je in je leven hebt genomen heeft je gebracht waar je vandaag staat. Maar in dit geval heb jij daar geen keuze in gehad, niemand kan je met woorden vertellen wat jij als mens betekend alleen jijzelf weet wat je waard bent. Het verdriet zal je altijd houden maar je leert er wel mee omgaan, maar geef aub jezelf niet de schuld. Ik wens je zoveel sterkte en ik leef zo met je mee. Liefs Berbelina

  • stormqueen

    Beste Liesje,
    Ik lees jouw blog en weet precies hoe jij je voelt. Waarom??... deze vraag heb ik ook nog steeds en komt af en toe naar boven. Ze hebben bij ons niks kunnen vinden. Voor zover ze weten waren mijn zoontje en ik gewoon gezond. Geen enkele afwijking te vinden en toch is dit gebeurd. Ik weet nu dat ik nooit meer een antwoord krijg op deze vraag en dat ik maar moet denken, alles gebeurd met een reden en het moet nou eenmaal zo zijn gegaan. Ik probeer het nu te accepteren, maar ik denk diep van binnen kun je dit nooit helemaal accepteren. Een plekje geven en er mee leren omgaan zeg ik dan maar. Er waakt nu een engeltje over ons en ik weet dat hij bij me is.
    Van het ziekenhuis mogen we weer opnieuw zwanger worden. De wens is er nog steeds, dus we zijn weer aan het proberen. Ga jij ook weer opnieuw proberen?
    Ik wens je heel veel sterkte om dit verlies te verwerken en om het een plekje te geven.
    Gr. Jacqueline

  • anja0311

    Helaas zal je op deze vraag nooit een antwoord krijgen. Hoe graag we het ook willen.
    Omdat Teuntje is overleden omdat er met mij iets mis is gegaan voel ik me ook ontzettend schuldig. Ik heb het gevoel dat ik tegen de mensen om mij heen mijn excusses moet aan bieden. Sorry, dat je zusje niet meer bij ons is, sorry dat ik je geen levende dochter heb kunnen geven, sorry opa en oma dat jullie kleinkind er niet meer is.
    Met mijn verstand weet ik echt wel dat het niet mijn schuld is maar mijn gevoel zegt hele andere dingen.
    Voordat ik deze twee dingen op één lijn heb liggen zijn we nog wel even verder denk ik.

    Ik heb in gedachte mijn arm om je schouders en huil even met je mee.

    Veel liefs,
    Anja

  • Lady-V

    heb tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees. Ik vind t zo erg, ik kan het echt niet beschrijven. Ik wens je superveel moed en sterkte!!! En vergeet niet dat je er nooit alleen voor staat...

  • angelaloise

    weet je lieve liesje ik snap erg goed dat de vraag waarom? steeds weerboven komt ook ik heb dat..maar helaas zullen we daar nooit een antwoord op krijgenen dat maakt het moeilijk...
    ik dekn altijd en dat moet jij ook doen dat je zoontje nu daar boven is en altijd trots op je zal zijn en altijd zal denken ik heb DE BESTE EN LIEFSTE MAMA van de wereld.....
    hij speelt daar met mijn dochterje....weet het zeker...en met nogveel meer lieve engeltjes.......

    hij zal altijd bij je zijn.....liefs angela

  • dorinda

    hallo
    een waarom zouden we nooit krijgen maar ons kindje moeten we iedere dag missen
    maar ik denk dat het je mischien troost(mijn wel )
    dat onze kinderen nu op het mooiste plekje zijn waar ze maar kunnen komen
    hoe graag wij ze hadden willen hebben
    dat ios voor mijn een fijne gedachten maar het maak het verdriet niet minder
    veel sterkte dorinda