Trotse mama
Ik ben (eindelijk) in een stadium gekomen dat ik heel graag praat over mijn zoontje. Niets abnormaal zul je nu denken, iedereen praat toch graag over zijn kind, maar toen ik van Kaan* bevallen was, had ik absoluut geen behoefte om telkens opnieuw te vertellen dat mijn zoontje gestorven was en de reden waarom. Ik wilde alleen huilen, huilen en nog eens huilen.
Maar dat is nu verleden tijd. Ik vertel nu zoals elke andere mama trots over mijn prachtige zoon. Over zijn dunne lipjes, zijn mooi neusje en zijn fijne lange vingertjes. Ach, je zou hem gezien moeten hebben zo'n knap ventje was het. En ook al was ik maar 22 weken weken zwanger toen ik van hem ben bevallen, het was toch een aardige ventje hoor. De gynaecoloog zei dat hij heel mooi van gewicht en lengte was.
Er vallen nog geregeld traantjes als ik over hem praat, maar dat is niet erg. Ik weet dat het verdriet om mijn zoontje er altijd zal blijven. De scherpe kantjes gaan er wel af, maar de pijn blijft. Hij zal altijd mijn zwakke plek zijn, want diegene die ooit iets slecht durft te zeggen over mijn lieve jongen, die zal ik aanpakken zoals alleen een echte mama haar kinderen verdedigt. :)
reacties (0)