2 maanden later

Gisteren was het al weer 2 maanden geleden dat we afscheid moesten nemen van onze kleine jongen. In het algemeen gaat het goed met ons. Het verdriet om Kaan* is er nog steeds en zal er ook altijd blijven, maar desondanks kunnen we ook weer stilaan genieten van de kleine dingen.

Er zijn van die dagen, zoals gisteren, dat we weer wat langer bij ons verdriet blijven stil staan. Dan mijmeren over hoe het geweest had moeten zijn en huilen we om de fantastische tijd die we met ons drietjes gehad hebben. Het zijn vaak de kleine dingen die je plots zo verdrietig kunnen maken. Vandaag zaten de reclamefolders in de brievenbus en toen ik ze bekeek was het eerste wat ik zag een grote kerstboom met schitterende ballen en slingers. Ik voelde de tranen opwellen. Kaan* 's uitgerekende datum was 25 december. Ik weet dat ik ermee zal moeten leren omgaan, want vanaf nu zal ik plat gebombardeerd worden met folders over kerstmis en kerstaanbiedingen enz....

Zo heb ik het soms ook nog moeilijk met zwangere vrouwen. Kleine kinderen en babies doen me schijnbaar niets, maar op een zwangere vrouw ben ik soms jaloers. Misschien is dat omdat ik niet weet wat het effectief is om een kind te hebben. Ik bedoel Kaan* zou mijn eerste kindje worden en buiten de babysit - ervaringen op mijn neefjes en nichtjes weet ik niet wat het is om dag en nacht voor een kind te zorgen.Ik vermoed dat het een geweldige ervaring moet zijn want anders was ik de in de plaats natuurlijk nooit zwanger geraakt. Maar ik weet wel wat het is om zwanger te zijn en ik vond het fantastisch.

De voorbije 2 maanden zijn een roetsjbaan van emoties geweest. Zeer intense emoties, waarvan ik niet wist dat een mens ze kon hebben. We hebben onze goede dagen en we hebben onze slechte dagen. Gelukkig beginnen er meer goede dagen te komen dan slechte. Ik heb ondertussen geleerd dat als ik weer een slechte dag heb, dat ik er gewoon moet aan toegeven, maar dat ik mijn kop niet mag laten hangen.