Moeilijke momenten

Omdat iedereen tegen me zei dat ik wat meer onder de mensen moest komen, besloot ik vandaag maar even naar de wekelijkse markt te gaan voor een voorraad verse groenten. Iets wat ik normaal nooit kan doen omdat ik dan aan het werk ben.

Ik had nog maar 10 passen gezet of ik hoorde al iemand roepen: "hey, hoe gaat het? Al lang niet meer gezien!" "Goed, goed" antwoordde ik en ik zag haar ogen afdwalen naar mijn buik. Nu is mijn buik alles behalve plat, maar het is duidelijk geen zwangerschapsbuik meer. Ik zag haar verbaasde gezicht en hoe ze aarzelde om vragen te stellen.

Het ga je goed zei ik en ik spurtte ervandoor. Ik had absoluut geen zin om het hele verhaal weer opnieuw te doen. Om uit te leggen wat er met Kaan gebeurd is. Ten eerste kan ik het verhaal niet vertellen zonder te huilen en ten tweede weten mensen ook niet hoe ze moeten reageren op mijn tranen en het hele verhaal.

De ene zegt: "kom, kom, je moet niet huilen. Je bent nog jong en zal nog vele gezonde kinderen krijgen". De andere groep minimaliseert mijn verdriet. Ze denken dat het verdriet niet zo groot is omdat ik mijn zwangerschap niet heb kunnen uitdragen. Alsof mijn babytje geen echte baby is, omdat hij geboren is op 22 weken zwangerschap. Nu ik kan je vertellen dat, ook al was ik maar 22 weken zwanger, je toch al een complete baby hebt met alles erop en eraan. Hij moet alleen nog groeien.

En ik heb het zo ontzettend moeilijk met de (vaak goedbedoelde) opmerkingen van de mensen.

Ik hoop dat ik nog vele gezonde kinderen mag krijgen, maar daarmee heb ik Kaan niet terug. Daarmee is mijn verdriet nu niet minder. En wat betreft de mensen die mijn verdriet minimaliseren, kan ik alleen maar zeggen: " ik hoop dat je het nooit moet mee maken! Je weet dat je naar het ziekenhuis gaat om te bevallen en je weet dat je dan ook je kind moet afgeven. Je kind wordt geboren en je moet er al onmiddellijk afscheid van nemen.

Je moet wat meer onder de mensen komen zeggen ze dan. Ik heb het er nog even moeilijk mee ..en de mensen duidelijk ook.

516 x gelezen, 0

reacties (0)


  • natalieke

    lief liesje,

    meid, ik weet als geen ander hoe moeilijk het is en ook de reacties van de mensen.
    maar niemand weet beter dan jijzelf dat jou verdriet wel echt is en groot.
    het is niet omdat je je zwangerschap niet hebt uitgedragen dat daarom je verdriet minder is.
    lieve lies...er zijn geen woorden die ik kan zeggen waardoor jij je beter gaat voelen.
    want je zou je alleen maar beter voelen als je kaan weer gezond en wel in je armen kon houden.
    maar weet dat er mensen zijn (en ook hier op de site) bij wie je je verdriet kwijt kan en die er voor je zijn.
    als je je hart wil luchten of gewoon even wil uithuilen, je weet me te vinden...ik heb altijd wel een schouder voor je.
    lieve meid, heel veel sterkte!!!
    dikke zoen en knuffel xxx natalie

  • drebel

    Hoi hoi,

    Kan me heel goed indenken dat je nog vol van verdriet zit! Ik heb wel niet mee gemaakt wat jij hebt meegemaakt maar wel intens verdriet gekend tijdens mn 2e zwangerschap... en dan idd wat mensen in hun mond kunnen nemen.. onvoorstelbaar! Maar aan de andere kant... al wil je iemand zijn verdriet afnemen, dat gaat nou eenmaal niet. Ik denk dat luisteren en begrip tonen nog het best op zijn plaats is...
    En meis... waarom wring je jezelf in allerlei bochten als je iemand tegen komt waar je niet het hele verhaal aan kwijt wilt? Zeg gerust dat je geen zin hebt erover te praten hoor, dan maar beledigd... maar zo loop jij niet de kans dat ze je nog meer verdriet aan doen met de (goedbedoelde) opmerkingen...
    Heel veel sterkte er nog mee, en geloof me... ook voor jou gaat straks de zon weer schijnen maar geef jezelf de tijd en ruimte!
    Klik hier voor meer gratis plaatjes
    liefs laura