Omdat iedereen tegen me zei dat ik wat meer onder de mensen moest komen, besloot ik vandaag maar even naar de wekelijkse markt te gaan voor een voorraad verse groenten. Iets wat ik normaal nooit kan doen omdat ik dan aan het werk ben.
Ik had nog maar 10 passen gezet of ik hoorde al iemand roepen: "hey, hoe gaat het? Al lang niet meer gezien!" "Goed, goed" antwoordde ik en ik zag haar ogen afdwalen naar mijn buik. Nu is mijn buik alles behalve plat, maar het is duidelijk geen zwangerschapsbuik meer. Ik zag haar verbaasde gezicht en hoe ze aarzelde om vragen te stellen.
Het ga je goed zei ik en ik spurtte ervandoor. Ik had absoluut geen zin om het hele verhaal weer opnieuw te doen. Om uit te leggen wat er met Kaan gebeurd is. Ten eerste kan ik het verhaal niet vertellen zonder te huilen en ten tweede weten mensen ook niet hoe ze moeten reageren op mijn tranen en het hele verhaal.
De ene zegt: "kom, kom, je moet niet huilen. Je bent nog jong en zal nog vele gezonde kinderen krijgen". De andere groep minimaliseert mijn verdriet. Ze denken dat het verdriet niet zo groot is omdat ik mijn zwangerschap niet heb kunnen uitdragen. Alsof mijn babytje geen echte baby is, omdat hij geboren is op 22 weken zwangerschap. Nu ik kan je vertellen dat, ook al was ik maar 22 weken zwanger, je toch al een complete baby hebt met alles erop en eraan. Hij moet alleen nog groeien.
En ik heb het zo ontzettend moeilijk met de (vaak goedbedoelde) opmerkingen van de mensen.
Ik hoop dat ik nog vele gezonde kinderen mag krijgen, maar daarmee heb ik Kaan niet terug. Daarmee is mijn verdriet nu niet minder. En wat betreft de mensen die mijn verdriet minimaliseren, kan ik alleen maar zeggen: " ik hoop dat je het nooit moet mee maken! Je weet dat je naar het ziekenhuis gaat om te bevallen en je weet dat je dan ook je kind moet afgeven. Je kind wordt geboren en je moet er al onmiddellijk afscheid van nemen.
Je moet wat meer onder de mensen komen zeggen ze dan. Ik heb het er nog even moeilijk mee ..en de mensen duidelijk ook.
reacties (0)