Begrafenis Kaan

Vorige dinsdag was het dan zo ver. De begrafenis van Kaan.

Ik had een heel mooi bloemstukje laten maken voor hem met allemaal witte bloemen en in het bloemstukje zat ook nog een teddybeer verwerkt.

Iedereen vertelde me nadien dat het een mooie begrafenis was, maar het enige wat door mijn hoofd bleef spoken was "Waarom?". Waarom mijn babytje? Waaraan heb ik dit verdiend?

Binnenkort moeten we een grafsteen uitkiezen en ik vind dit zo moeilijk. Het is zo definitief.... Alsof ik begin te beseffen dat hij er echt niet meer is.. De eerste dag na mijn bevalling had ik nog vaak het gevoel dat er elk moment een verpleegster ging binnenlopen met mijn mannetje.

Het is nu iets meer dan een week geleden dat ik van Kaan bevallen ben, maar als ik mijn ogen sluit, zie ik hem terug in mijn armen liggen. Zo klein, zo fijn, zo perfect... God, is mis dat gevoel.. mijn kindje in mijn armen.

Ik had het me enkele maanden geleden wel helemaal anders voorgesteld. Ik had nooit gedacht dat ik mijn eigen zoon zou moeten begraven.

Ik mis je lieve schat, het gaat je goed daarboven..