Huilbuien

Donderdag zal het 3 weken geleden zijn dat Kaan geboren werd en ook gestorven is. En hoe meer tijd erover gaat, hoe vaker en hoe intenser mijn huilbuien zijn.

Ik sta op en ik ga slapen met Kaan. Als ik mijn ogen sluit, zie ik mijn kleine jongen weer en beleef ik het hele verhaal weer opnieuw; de 20 - weken echo, de vruchtwaterpunctie, de MRI - scan, de testen, de gesprekken met de verschillende dokters en de bevalling. En dan het moment waarop ze mijn mannetje in mijn armen legde. Zovele emoties die ik toen voelde. Verdriet omdat ik afscheid moest nemen, maar ook bewondering voor dat kleine wezentje in armen. Mijn zoontje, mijn schat, mijn lieveling...

En als ik mijn ogen open, is Kaan het eerste wat ik zie. Dat mooie gezichtje van hem. Hij had mijn neus en de lippen van mijn man. Ik werd vroeger vaak wakker werd door Kaan's schopjes..En nu word ik niet meer wakker van zijn schopjes en dat kan ik nog niet aanvaarden. En dan beginnen de tranen te komen en blijven ze komen.

Nadat we een perfecte 12- weken echo hadden gehad, begon ik eindelijk wat plannen te maken voor de toekomst voor ons als een gezinnetje. Maar het mocht niet zijn. Ik moet mijn plannen weer opbergen en dat kan ik nog niet aanvaarden. En dan beginnen de tranen te komen en blijven ze komen.

Elke keer als ik buiten kom, lijkt het alsof alle zwangere vrouwen tegelijk buiten komen en dan zie ik ze zo trots wezen op hun bolle buik. En hoewel ik iedereen een perfect gezond kind toewens, vind ik het niet eerlijk. Waarom mijn kind? En dan beginnen de tranen te komen en blijven ze komen.