Kraamvrouwenkoorts .. (deel 2)

Doodsbang werd ik rijdend naar een andere kamer gebracht op de kraamafdeling. Ik kreeg een kamer voor mij alleen want ik droeg allemaal bacterieen bij me want besmettelijk kon zijn voor andere pasbevallen moeders, en het laatste wat de artsen wilden, is dat er nog meer vrouwen zo bj kwamen te liggen als mij. Ondertussen werd om het kwartier mijn temperatuur gemeten. Op het moment dat ik op de behandelkamer lig, heb ik 42 graden, eenmaal op die ene kamer is mijn temperatuur 42,6. Ik voel me hele lichaam koken, alles doet zo'n pijn. Mijn ogen branden van het vocht van aan het opdrogen is en ik kan ze amper openhouden, dus ik hou ze dicht. Mijn schoonmoeder blijft de hele tijd bij me en elke keer komt er een arts binnen wandelen om me te tempen. En dan staat de tijd even stil ....

Ik voel me langzaam wegzakken in mijn kussen, alsof ik in een diepe slaap val. Ik voel mijn schoonmoeders hand wel, maar ze is zo ver weg. Ze begint tegen me te praten, dat ik door moet vechten voor Scarlett en voor Gijs en ik doe half me ogen open. Waar blijven die verdomde artsen dan ook! Het wachten op de anti biotica duurt ruim 2 uur, omdat hij nog gemaakt moet worden. Hehe, daar komt een verpleegkundige aan.. maar ze kwam alleen mn temperatuur meten.. Ze durfde mij niet eens te vertellen hoe hoog die was, maar mijn schoonvader stond te wachten op de gang en daar hoorden hij artsen ernstig over mij praten.. Ik voelde me erg misselijk en gaf aan dat ik moest overgeven, ging die trut van een verpleegkundige op haar gemak een bakje zoeken. Ja sorry, dat hou ik niet binnen! Mn schoonmoeder trok mn hoofd naar de zijkant van het bed en ik heb heel de vloer ondergespuugd. Bah! Ja dan had ze maar wat sneller moeten zijn met haar bakje! Ik heb zelfs mijn urine laten lopen, waarop de artsen zeiden dat heel mijn blaas volzat. dus ik kreeg een katheter.. Omdat ik die tijdens mijn bevalling ook kreeg en dat inbrengen toen zo'n verschrikkelijke pijn deed, waarbij ik heel hard gilde en mijn vriend zei; sorry sorry sorry dat ik je zwanger heb gemaakt! Bereidde ik me voor op het ergste. Ik kneep keihard in de hand van mn schoonmoeder, maar toen ik hoorde, zo hij zit erin!, dacht ik, dat deed helemaal geen pijn. Toen de katheter eenmaal zijn werk deed, had ik binnen no-time een hele volle zak met urine. Heel mijn blaas zat vol, maar mijn urine leiders zaten verstopt dus vandaar dat ik niet kon plassen. Ze lieten de katheter bij me erin zitten, omdat ik toch aan allemaal draadjes kwam te liggen dalijk, dus zelfstandig kon ik niet naar de wc en daar voelde ik me bovendien echt te zwak voor ook.

Eindelijk om 22.00 kwamen er een paar artsen in mijn kamertje, de anti biotica werd gebracht, maar mn infuus moest opnieuw geprikt worden. Ze probeerden hem opnieuw te zetten, maar ze konden mijn aders niet vinden, okey, dan de andere kant. Ook daar was niets te zien. Terwijl ik normaal met mijn blote oog zo mijn aders kan zien zitten. De artsen bespraken het, er werden allemaal dingen opgeschreven in een map en toen zeiden ze, ja dan maar in je been. Ik riep meteen dat ik dat niet wilde, en toen ze nog een keer gingen kijken op mn arm, zei een man, nou dat moet wel lukken. Ging er heel hard op lopen slaan! Maar daardoor kwam wel mn ader omhoog en kon dat infuus eindelijk erin! En toen kon de antibiotica er op aangesloten worden.. Geloof het of niet, maar na 15 minuten werd ik al weer wat helderer. Rond half 12 kwamen echter 4 artsen van de IC naar me toe met een hartkastje. Er werden allemaal plakkertjes op mijn borst geplakt en ik kreeg via een slangetje in mijn neus zuurstof toegediend. Mijn hartslag was nog steeds hoog, 154! Dit was voor de IC de reden om mij een nachtje mee te nemen op de hartbewaking, zodat als er iets mocht gebeuren met me, dat ze er meteen bij zouden zijn. Toen ik dat hoorde werd ik nog banger. Ik dacht aan Scarlett, aan Gijs, maar op dat moment dacht ik totaal niet aan mn ouders. Mn schoonmoeder had ze al een aantal keer gebeld om ze op te hoogte te stellen van dingen, maar ze kwamen niet eens naar het ziekenhuis toe. Terwijl ze zeiden dat ze zo bezorgd waren. Voordat ik op de brancard werd gelegd, moest de IC een telefoonnummer hebben van iemand die ze konden bellen als er wat was. Ik gaf mn schoonmoeders nummer mee. Ze voelde zich vereerd, ja waarom zal ik het nummer van mn ouders doorgeven? Zij waren er toch niet? Eenmaal op de brancard werd ik de lift in gereden en mijn schoonouders liepen met me mee tot de lift. Ik was zo bang, nu was ik alleen. Zij gingen weer terug naar huis, waar iedereen in spanning zat. Onderweg in de amublance naar het IC gebouw, probeerden de broeders een leuk praatje met me te houden. Ik kan me nog vaag herrinneren dat ik soms wat mee praatte maar het was allemaal zo wazig. Bij het IC gebouw aangekomen was het net als in zo'n ziekenhuis serie. Ik zag grote blauwe lichten, en ik werd met 4 man om mij heen naar de hartbewaking gereden. Er hing op de IC een kale stilte. Niet zoals in het ziekenhuid zelf. Ik kreeg een kamer waar mijn bed precies in het midden werd neergezet. Ik zat in een t-shirtje en het was daar zo koud!

Na 5 minuten kwamen er allemaal verschillende artsen zich voorstellen, maar eentje bleef er voor de nacht. Een kale man, die om de 15 minuten de kamer binnen kwam om mn hart te checken. ik kreeg een nieuw infuus, maar ik bleef aan de zuurstof. De plakkertjes bleven ook op mijn borst maar ze werden wel opnieuw aangesloten op de computer, zodat ik zelf ook mijn hartslag kon zien. Ook kreeg ik een ijzerdraadje in mijn arm waar ze een buisje aan vastmaakten zodat ze makkelijker bloed af konden nemen. Daarna werd dat gehecht, zonder vedoving. Ach, na alles wat ik al had mee gemaakt die avond, kon dat er ook nog wel bij. (ik heb er nog steeds een litteken van, wel klein, maar je ziet wel 2 puntjes waar die hechting door heen is gekomen)

En toen werd het rustig. De artsen gingen weg en af en toe kwam die kale man eens kijken en dingen opschrijven. Ik viel af en toe in slaap, maar ik werd elk uur weer wakker. Ik dacht aan mijn meisje, wat miste ik haar! Ik dacht aan Gijs, wat zal hij bang zijn geweest! In de ochtend kwam een verpleegster de telefoon brengen naar me, mijn schoonmoeder had gebeld naar ze en wilde graag weten wanneer ik weer terug mocht naar de gewone afdeling. Ik kreeg van de arts te horen dat ik terugmocht aan het eind van de ochtend. Mijn hartslag van nog steeds aan de hoge kant, 110 maar hij daalde wel redelijk gelukkig! Ik werd van de zuurstof gehaald, alle plakkers mochten van me af, ik had alleen nog een infuus in mn arm met die anti biotica. En ik had nog steeds koorts. 39 graden. Om half 12 lag ik terug in die ene kamer. Wat een enge nacht..