Je hoort je kind huilen, en alhoewel je je moeder in je hoofd hoort: ‘Laten liggen, anders verwen je hem’, ga je hem toch pakken. Je dochtertje wil bij dat ene vriendinnetje gaan spelen en ineens hoor je jezelf zeggen dat jullie vandaag al plannen hebben, terwijl dit niet zo is.
Alarmbel
Soms begrijp je zelf niet helemaal waarom, maar geeft je gevoel aan dat iets nodig is. Dat je je kind moet beschermen. Alsof er binnenin je een alarmbelletje zit dat ineens afgaat. Het is goed om naar je gevoel te luisteren. Dat ‘alarmbelletje’ gaat namelijk niet voor niets af. Over het algemeen betekent dat belletje dat je signalen hebt opgepikt van je kind of de omgeving. Soms merk je de signalen niet eens bewust op; het huiltje van je kind is net iets anders dan anders, de gelaatskleur wat witter, je kindje voelt iets warmer, de spanning in haar oogjes. Die dingen zien we soms niet eens bewust, maar onze hersenen registreren ze wel.
Noem het intuïtie, moedergevoel: wat dan ook. Het is belangrijk dat je jezelf toestaat dat gevoel te volgen. Het volgen van dat gevoel (of het in ieder geval niet compleet te negeren) kan de band tussen jou en je kind versterken, en sterkt je gevoel van moederschap en eigenwaarde: jij voelt namelijk wat je kind nodig heeft en wilt het dat geven. Hoe mooi is dat?
Natuurlijk ga je ook de plank misslaan. Het mooie is dat je dat moedergevoel steeds beter kunt gaan leren kennen. Het is goed om je gevoel te checken met de werkelijkheid, en daar zijn af en toe ook missers voor nodig. Een ‘gevoel’ is niet iets statisch en kan zich soms mengen met je eigen gedachten en angsten. Je kind gaat niet altijd ziek worden als jij dat ‘aan voelt komen’ en misschien zou ze ook zijn gaan slapen als je haar wél had laten huilen. Maar wat dan nog? Wat maakt dat uit voor de uitkomst? Het gevoel maakt dat je er bent voor je kind.
Valkuil
Ik ben erg voor het volgen van je gevoel. Ik denk dat dat je vaak op mooiere, echtere paden brengt dan als je alleen maar je hoofd volgt. De enige valkuil in dit verhaal is dat dat ‘alarmbelletje’ ook tijdelijk stuk kan zijn. Als je te veel of te lang stress hebt ervaren kan het zijn dat jouw ‘alarmbel’ ontregeld is en te pas en te onpas afgaat. Dan weet het niet meer op welke signalen het wel moet reageren en op welke signalen niet. Met als gevolg dat je continu het gevoel hebt dat er ‘gevaar’ dreigt. En dat is niet goed. Niet voor je kindje, maar ook niet voor jou. In dat geval is het goed om hulp te zoeken, want vaak is dat niet op te lossen door ‘wat meer te relativeren’ of ‘niet zo moeilijk te doen’.
Moedergevoel versus vadergevoel
Ik vond het zelf bijzonder om te merken dat mijn partner dus ook zoiets als een ‘vadergevoel’ bleek te hebben toen we net een kindje hadden. Ik dacht eigenlijk dat dat een soort van exclusief recht van de moeder was. Ik dacht dat als íemand wist wat ons kindje nodig had, dat ik dat wel was. Tot mijn stomme verbazing had juist hij het soms bij het rechte eind, en niet ik. Dan was ik uren aan het modderen met dochterlief en kreeg vader haar in één poging stil. Dat leerde me dat het erg goed is om je eigen gevoel te volgen. En dat het daarbij ook goed is om, als er een andere ouder is, ook zijn of haar ‘oudergevoel’ mee te laten tellen. Jullie zitten namelijk in hetzelfde schuitje van dat ‘oudergevoel’ leren kennen, af en toe de plank misslaan, je gevoel volgen en een band opbouwen met je kindje.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Mooi stukje! Naar mijn ervaring klopt het wel. Een voorbeeld daarvan dat ik nooit meer zal vergeten is deze:
Mijn prematuur geboren zoontje was na een periode in de couveuse nog maar een paar weken thuis. Hij was een makkelijke en tevreden baby die zelden huilde. Hij lag lekker te slapen in zijn bedje (dacht ik) en mijn oudste en ik waren beneden gezellig aan het keutelen, toen ik uit het niets een angstig gevoel kreeg. Mijn buik kneep zich samen, mijn huid prikkelde en tintelde, mijn ademhaling versnelde en mijn hart bonsde in mijn keel. Ik had geen idee waar dat gevoel opeens vandaan kwam, maar voordat ik er met mijn verstand tussen kon gaan zitten, reageerde mijn lichaam instinctief. Ik rende meteen naar boven met maar 1 bange gedachte: Ik moest naar mijn kindje toe, snel! Boven aangekomen lag mijn jongste met wijd opengesperde ogen te snakken naar adem, hij kreeg bijna geen lucht en liep al blauw aan. Het was een van de meest angstige momenten van mijn moederschap.
Lang verhaal kort: Mijn jongste werd opgenomen in het ziekenhuis op verdenking van kinkhoest, gelukkig was het dat niet. Het is uiteindelijk helemaal goed gekomen met hem en hij is gezond. Maar wat ben ik blij dat ik op dat moment mijn moedergevoel heb gevolgd. Er waren totaal geen aanwijzingen dat er iets aan de hand was en ook door de babyfoon was het stil. Ik herinner me nog goed hoe ik mezelf voor gek verklaarde terwijl ik naar boven rende. Zo van: “Mens, stel je niet zo aan, je zult zien dat hij lekker ligt te slapen.” Gelukkig rende ik ondanks mijn eigen sceptische houding wel zo snel mogelijk door. Toen ik hem blauw en snakkend naar adem aantrof, was ik enorm blij dat ik was doorgelopen en dat ik niet had geluisterd naar mijn eigen schamperende logische brein.
Sinds dit voorval luister ik altijd naar mijn moedergevoel. Ik heb het ook wel eens mis hoor en gelukkig was nadien de reden voor zo’n moedergevoel nooit meer zo dramatisch. Maar liever reageer ik zo nu en dan voor nop, dan dat ik niet naar mijn moedergevoel luister.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje