Veel vrouwen (en mannen) weten helaas hoe het voelt: een hele grote kinderwens hebben, maar ongewild kinderloos blijven. Ook Melany wist haar hele leven al dat ze kinderen wilde, maar heeft een lange weg af moeten leggen: ‘Toen ik bij de allerlaatste ICSI-poging een miskraam kreeg, stortte ik volledig in.’
Voor Melany is het eigenlijk nooit een vraag geweest of ze kinderen wilde, het zou gewoon gebeuren. ‘Ik kom uit een Surinaams gezin en ben thuis het oudste meisje’, begint ze haar verhaal. ‘Ik kon op m’n 12e al koken en baby’s verzorgen, dat zat er van nature al in. Kinderen krijgen was net als eten: het zou gewoon gebeuren.’ Ze stak dan ook niet onder stoelen of banken dat ze kinderen wilde. ‘Toen ik 25 was, kwam ik mijn huidige man tegen. Ik wilde m’n tijd niet verdoen en wilde voor m’n dertigste sowieso kinderen. Dus ik zei direct dat ik snel moeder wilde worden. Hij zei echter ook meteen dat hij dat voorlopig nog niet wilde. Niet zo raar natuurlijk, hij was destijds bijna 23. Dit was ook wel een issue tussen ons; het is hierom ook tijdelijk uit geweest. Toen ik 33 was zijn we uiteindelijk gestopt met anticonceptie.’
Ongerust
Maar helaas ging het niet zo snel als Melany gehoopt had. ‘Na een halfjaar begon ik me zorgen te maken. Ik hield er van tevoren gewoon geen rekening mee dat ik problemen zou hebben op dat vlak; niemand in mijn omgeving had dat en ik ging ervanuit dat dat iets genetisch zou zijn. Vervolgens gingen we naar de huisarts – die direct een heel tactisch verhaal begon over dat kinderen zo gemaakt zijn. Hij stuurde ons door naar een gynaecoloog. Echter, ik bleek zwanger geweest te zijn en een miskraam te hebben gehad, wat voor de gynaecoloog een reden was om ons weer weg te sturen: we konden blijkbaar wel kinderen krijgen. We moesten volgens hem maar weer een halfjaar gaan oefenen. Ik werd nerveus; ik was wel boven de dertig tenslotte. Vervolgens zaten we er na een halfjaar weer. Toen begon dus het ‘feest’ van onderzoeken.’
IVF- en ICSI-behandelingen
‘Uiteindelijk gingen we het traject van IVF-behandelingen in. Op het moment dat ik gestopt ben met behandelen heeft de technologie van voorplanting veel grotere sprongen gemaakt, maar op dat moment liet het te wensen over. Ik kreeg drie pogingen van de verzekering. Dat is heel weinig; een normaal stel doet er bijvoorbeeld een jaar over, dat zijn twaalf cyclussen. En mensen met problemen – die dus al minder kans hebben – krijgen maar drie pogingen. Dat vind ik heel raar.’
‘Ik heb in totaal elf gynaecologen gezien, drie IVF-behandelingen en drie ICSI-behandelingen gehad. De gynaecologen hadden allemaal een andere verklaring waarom het niet lukte, dus de reden is nooit echt duidelijk geworden. Ik had ook allerlei klachten opgebouwd terwijl ik in het traject liep; dat vermindert wel de kans op zwangerschap. Ik had bijvoorbeeld vijf vleesbomen in m’n baarmoeder. Ik had ook aanleg voor een auto-immuunstoornis, SLE. Daarnaast had ik een extreem vitamine D-tekort. Ook had ik twee gezichtsaandoeningen, (eczeemachtige dingen volgens Melany) en was ik vijftien kilo te zwaar. Daarnaast was ik natuurlijk supergestrest dat het niet lukte en was ik depressief. Als je lijf zoveel dingen onder controle moet houden, dan staat zwanger worden waarschijnlijk op de laatste plaats.’
Ingestort
‘Je wordt er niet vrolijker en levenslustiger op door die behandelingen. Bij iedere teleurstelling werd ik een groter wrak. Toen ik tijdens de laatste poging zwanger werd, maar mijn kindje verloor bij bijna zestien weken (op Eerste Kerstdag), stortte ik volledig in. Vanaf dat moment wist ik: wat mijn volgende stap ook gaat zijn, ik kan ‘m nu niet zetten. Lichamelijk en geestelijk was ik niets meer.’
Effect op je leven en relatie
Wat voor effect heeft het op je leven als je zeventien jaar lang probeert kinderen te krijgen? ‘Je realiseert je achteraf dat je toch wel stilgestaan hebt in al die jaren’, vertelt Melany. ‘Je kunt eigenlijk geen plannen maken voor je leven. Je bent ook afhankelijk van je cyclus en wanneer het ziekenhuis tijd heeft. Op vakantie gaan bijvoorbeeld was ook een gedoe. Dan moest ik nadenken wanneer ik ongesteld was, wanneer ik ging prikken en wanneer de echo zou zijn. En je wil eigenlijk ook niet tijdelijk stoppen omdat je er niet jonger op wordt.’
‘Het heeft wonderbaarlijk genoeg geen negatief effect gehad op onze relatie. Voordat we de medische molen ingingen hebben we tegen elkaar gezegd: we weten niet waar dit naartoe gaat, we zien op het moment zelf wat er zich aandient. Sommigen zeggen van tevoren: we doen niet meer dan drie pogingen. Wij hebben het op z’n beloop gelaten. Want gaandeweg veranderen je principes. Ook het effect van hormonen is heftig, je verandert erdoor. Het was zo zwaar, zó’n rollercoaster. We wisten wel bijvoorbeeld van tevoren dat adoptie of pleegouder worden geen optie was voor ons, dat wilden we niet.’
Herstellen
Vanaf het moment dat Melany haar laatste poging had gehad en een miskraam had gekregen, lag de focus vanaf dan alleen nog op gezond en vrolijk worden. ‘Op dat moment verdwenen vrij snel alle lichamelijke klachten. We volgden het Paleo-dieet en slikten voedingssupplementen. Na alles wat er gebeurd was, voelden mijn man en ik onszelf eigenlijk vrij snel weer goed. De kilo’s vlogen eraf en we waren energiek. Op een gegeven moment las ik ook een boek - Innesteling, zwanger worden en blijven - want zwanger blijven is óók hartstikke belangrijk en vaak lastig. Daarnaast deed ik yoga-oefeningen om van mijn stress af te komen. Dat boek en alle andere dingen hebben echt geholpen. Want plots concludeerden we dat ik al een tijdje niet ongesteld was geweest… Wij weten wel zeker dat het veranderen van onze levensstijl van invloed is geweest op de vruchtbaarheid. Het is jammer dat gynaecologen amper wat weten over voeding.’
Verwerken
‘Mijn man en ik verwerken deze jaren wel op een andere manier. Ik praat overal over, maar hij heeft niet de behoefte om het met iedereen te delen. Ik vind het heel moeilijk om die zeventien jaar van proberen te verwerken. Ik praat veel met lotgenoten en heb een website opgericht: kinderwensbloggers.nl. Dit doe ik om het te verwerken maar ook omdat ik denk dat die zeventien jaar wel zin heeft gehad; ik kan nu namelijk iets betekenen voor anderen. Ik krijg van mijn man dus de ruimte om het op mijn manier te verwerken, maar zelf heeft hij er geen behoefte aan.’
Zoon
Melany en haar man hebben inmiddels een zoon, Melle, van 22 maanden oud. ‘Het allermooiste vind ik dat ik dingen van mijzelf terugzie in m’n zoon, en dat koester ik enorm. We zijn zo ontzettend blij en gelukkig. Nog zeker één keer per week, als Melle in z’n stoeltje zit, kijken we elkaar gelukzalig aan van: wow, we hebben een prachtige zoon.’
Kijk voor meer info en persoonlijke verhalen van mensen met een onvervulde kinderwens op kinderwensbloggers.com.
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like Babybytes op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
 weten helaas hoe het voelt: een hele grote kinderwens hebben, maar ongewild kinderloos blijven. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (0)