Mijn kindje is nu 7 maanden. Ik hou veel van mijn kereltje. Het is het vrolijkste en knapste mannetje van de wereld en een echte ontdekker. Maar soms zijn er momenten dan kan ik hem wel een uurtje missen. Of een nacht…
Zeker de afgelopen twee maanden kwam ons kindje minstens drie keer per nacht omdat zijn speen kwijt was, of omdat hij niet lekker lag. Dit was behoorlijk vermoeiend aangezien hij hiervoor altijd netjes doorsliep en we het dus niet meer gewend waren. Lag je net lekker te slapen, kon je slaapdronken door het huis heen stommelen om de speen te zoeken. En als je pech had, was die onder zijn bed gevallen. Die nachtelijke onderbrekingen zijn nog minder fijn midden in een verhuizing. Dan ben je heel druk bezig geweest overdag en dan wil je ’s nachts gewoon kunnen slapen. Meneer dacht hier helaas anders over.
Tijdens het verhuizen was het ook niet handig om een kind bij me te hebben. Dan was ik net lekker bezig met schoonmaken of iets dergelijks, had hij er geen zin meer in. Wat op zich ook logisch is, maar niet handig. Dus stopte ik en ging ik weer terug naar mijn oude huis. Daar waren tenminste wel alle spullen voor handen en kon hij zijn eigen gangetje weer gaan. En intussen waren mijn (schoon)ouders wel flink bezig in ons huis…
Als niks goed is
Of als hij of ik chagrijnig of moe is, niet wil eten, niet stil blijft liggen bij het verschonen van de luier. Of dat je van alles al hebt geprobeerd, maar niks is goed: wel of geen fles, wel of niet spelen, bij mama of toch maar niet bij mama en ga zo maar door.
Maar als ik dan ’s morgens in zijn kamertje kom en hij mij hoort en met een grote glimlach mij aankijkt, dan vergeet ik al die andere momenten. En zo kan ik nog een boel van die momentjes noemen:
Als we samen in het grote bed gaan liggen om samen te slapen. Dan ligt hij naast me met zijn speen in zijn mond en met zijn konijn bij hem. Hij houdt altijd een oor vast en beweegt die langs zijn gezichtje en zijn handjes. Uiteindelijk vallen we samen heerlijk in slaap.
Wat eigenlijk niet meer gebeurt, is dat hij tegen mijn borst aan in slaap valt. Dat viel me op toen hij het opeens weer deed. Eventjes was mijn kereltje weer klein en genoot ik van zijn lichaam tegen de mijne. Het gevoel dat er geen betere plek om te slapen is, dan bij mama.
Smeltmoment
Zijn enthousiasme maakt het heel gezellig. Hoe snel hij naar me toe kruipt als hij mijn handen ziet, zodat hij daarna kan gaan staan. De dikke kwijlkussen waarbij je hele gezicht doorweekt is. Als ik hem kietel en hij moet schateren, wat een heerlijk geluid. Maar het echte smeltmoment is als ik ’s avonds nog een keer in zijn kamertje kijk als hij slaapt. Hij ligt dan zo vredig, lijkt eventjes weer wat kleiner en heel erg knuffelbaar. Het liefst pak ik hem op om te knuffelen. Maar met een warm hart ga ik dan zelf tevreden slapen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Wytske Borst is getrouwd en is net moeder geworden van haar eerste kind. In het dagelijks leven is zij leerkracht op een basisschool. Naast haar werk vindt ze het leuk om met vriendinnen af te spreken en om spelletjes te doen. Af en toe is ze ook met iets creatiefs bezig voor in huis. Ze schrijft over de dingen die ze tegenkomt als vrouw en als moeder.
Reageer op dit artikel
reacties (0)