Jullie weten het zeker: het gezin is compleet, de knoop kan erin. Maar wat als ineens de twijfel toeslaat? ‘Ik kan er niets aan doen, maar ik heb weer de babykriebels gekregen, maar mijn man is gesteriliseerd. Wat nu?’
“We waren er honderd procent zeker van: met drie kinderen was ons gezin compleet. Twee jongens en als toetje een meisje. Mooier kan toch niet? Dus we hadden het over sterilisatie. Mijn man vond het geen probleem om onder het mes te gaan. ‘Jij het genoeg gedaan, nu is het mijn beurt.’ Een wereldvent, toch?”
Drie kinderen
“En met drie kinderen is het soms heel erg hectisch. De oudste twee zitten op zwemles, de een op voetbal, de ander op rugby. Ons kleine meisje is gek op dansen, dus die zit op peuterdans. Dan hebben we nog onze banen, de kinderopvang, het huishouden, een grote vriendenkring en natuurlijk elkaar, laten we dat ook niet vergeten. Je begrijpt: we komen soms tijd tekort. Maar ons hoor je niet klagen: we genieten er met volle teugen van.”
Basisschool
“Onze dochter is nu bijna vier en binnenkort gaat ze een dagje wennen op de basisschool. En ineens realiseerde ik me dat er dan echt een tijdperk achter je ligt. Als ze alle drie naar school gaan dan wordt het ineens een stuk rustiger thuis en... ik zie daar ineens enorm tegenop.”
Genieten
“Ik vind het heerlijk zo'n kleine dreutel thuis. Ik realiseer me dat ik er zo ontzettend van heb genoten en dat ik nog helemaal niet klaar ben om daar afscheid van te nemen. Ik ben 33 jaar, nu kan het nog. En als het zou lukken om weer zwanger te raken dan is het leeftijdsverschil ook nog niet te groot met de andere kids.”
Sterilisatie niet terugdraaien
“Maar de reactie van mijn man was teleurstellend. Hij ziet het helemaal niet zitten. Hij is juist blij dat we een nieuwe fase ingaan en is absoluut niet van plan om zijn ingreep weer terug te draaien. Hij is juist blij dat we steeds meer een beetje vrijheid krijgen en vindt dat we daar samen van moeten genieten. Dus nee, ‘het gaat gewoon niet gebeuren’, waren zijn woorden.”
Zó boos
“Bozer kon hij me niet krijgen. Ik heb echt stampvoetend voor zijn neus gestaan... als een klein kind. En uiteindelijk ben ik boos het huis uitgestormd. Nu zeggen we de hele week alleen het hoognodige tegen elkaar. Echt verschrikkelijk. Ik voel me zo'n klein kind en wil zo graag mijn wens doordrukken. Maar als mijn man eenmaal iets heeft besloten dan blijft hij ook bij zijn beslissing. Ergens weet ik dat ik een beetje onredelijk ben. Kijk nou eens wat ik heb! Maar ik wil het zo graag, en misschien wordt die wens alleen maar sterker, omdat ik weet dat ik het niet kan krijgen.
Ben ik nu echt zo onredelijk? Zijn er meer moeders die ooit in dezelfde situatie hebben gezeten als ik?”
Ook iets op te biechten?
Wil je ook anoniem je hart luchten over iets wat je dwars zit? Stuur jouw verhaal in via dit formulier naar de redactie. Wie weet staat jouw verhaal hier binnenkort.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Je kunt niks aan je gevoel doen, maar je man ook niet. En jullie hebben hierover al een keuze gemaakt, je ingesteld op een compleet gezin zoals het nu is, waar hij ook nog eens een ingreep voor ondergaan heeft. Je kan niet zomaar verwachten omdat jij dit een lastige periode vindt, hij ook direct staat te springen. En mochten jullie dit wel doen, dan moet hij weer een ingreep ondergaan en ga je samen een heel onzeker traject in. Dat alleen is al niet niks, maar jullie leven verandert er ook nog eens door. Weer een baby er bij, nog langer met een kleintje, niet die vrijheid van de volgende fase, leeftijdsverschil met de andere drie/oudste(n), etc. Het echt een grote keuze, die eigenlijk al gemaakt was. En wat als dat vierde kleintje groot wordt? Ergens moet je toch een keer afscheid nemen van de kleintjes en naar de volgende levensfase.
Jouw verandering van gevoel is er nu eenmaal, maar het haalt wel alles overhoop. Dat jij daarover gaat stampvoeten, ja dat is een kinderachtige reactie.. Je gaat een fase afsluiten, dat gaat gepaard met emoties. Daar moet je even doorheen, het haalt herinneringen en gevoelens naar boven maar dat betekent niet dat je die fase moet gaan verlengen door nog een keer die hele babytijd te gaan doen. Je kunt die rustige tijd thuis ook met andere dingen opvullen. Misschien daar iets voor zoeken, de afleiding kan helpen de focus van die kinderwens af te leiden. Ratio versus gevoel is niet altijd makkelijk, maar soms moet je je ook ergens bij neerleggen.
Je reactie is idd kinderachtig. Je man heeft een behoorlijk vervelende ingreep gehad, en omdat de jongste nu naar de kleuterschool gaat, móet jij ineens toch nog een kindje... Hiervoor had je die wens duidelijk niet. Stel dat er een vierde komt: die zal ook naar de kleuterschool gaan. Dan moet er dus een vijfde komen?
Ik begrijp het echt wanneer iemand een kinderwens heeft. Maar jouw manier van reageren vind ik gewoon niet ok.
Er komen nog meer momenten van loslaten in het leven. Deuren gaan dicht, maar andere openen zich weer. Na de basisschool komt de middelbare school en daarna mbo/hbo/uni, werken, het huis uit, opa en oma worden etc
Zo werkt het leven nou eenmaal. Een baby vervangt het loslaten niet. Het stelt het onvermijdelijke alleen maar uit. Gauw je excuses aan je man aanbieden.
Ik vind het niet geheel onredelijk. Het gedrag naar de man wel, maar die babykriebels kan je ook niet zomaar wegstoppen. Mijn jongste is 5 maanden en sinds een maand zijn die kriebels in alle hevigheid terug... Ik wil er nog 1.
Ik heb dan wel geen man met een knoop, maar ik heb wel al 4 kinderen -- wat al borderline asociaal aanvoelt.
Misschien is het de leeftijd. Ik ben ook 33 en het voelt als nu of nooit. Laten we eerlijk zijn, er is niets magischer dan een nieuw leven creëren. En helpt ook niet dat ze elke keer zo verdraaid leuk zijn.
Maar waar trek je de streep als het gevoel nooit verdwijnt?
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje