Het is de nachtmerrie van elke moeder van een puberdochter: je kind wordt op een verlaten fietspad van haar fiets getrokken en verkracht. Linda overkwam het: ‘Ik bleek ook nog zwanger. Gelukkig was het niet van hem.’
Linda is 19 jaar en woont in een dorp ergens in het noorden van het land. Ze doet een opleiding en heeft een bijbaantje. Een normaal leven zoals ieder andere jong volwassene zou je denken. Echter, op haar jonge leeftijd heeft ze helaas al een heel verleden. ‘Mijn ouders zijn gescheiden en ze haten elkaar; dat laten ze tot op de dag van vandaag nog merken. Ondanks de situatie met mijn ouders heb ik sinds begin vorig jaar een relatie: het voelt goed en ik ben écht serieus bezig met onze toekomst. We hebben nu een jaar een relatie, en in dat jaar is er veel gebeurd maar toch zijn we nog bij elkaar.’
Met een breekijzer Toen Linda en haar vriend twee maanden bij elkaar waren, fietste Linda op een avond rond tien uur naar huis. ‘Ik moest werken en fietste naar mijn moeder waar ik bleef eten, en daarna fietste ik naar huis. Het was zaterdag en druk in de stad, maar ik moest altijd door het bos om thuis te komen. Die zaterdag fietste ik zoals altijd door het bos. Alleen ineens stond er een wit busje geparkeerd langs de weg. Ik keek en dacht dat het politie was. Maar toen ik naar voren keek zag ik een man aan de linkerkant lopen met een capuchon op. Het voelde niet goed, maar ik had maar twee seconden en ik was al bij hem. Hij ging midden op de weg staan en ik stopte. Ik moest mijn muziek uitdoen (ik had oordopjes in) en meekomen. Hij sloeg me op mijn voorhoofd met een breekijzer. Ik zag sterretjes, maar ik zei tegen mezelf dat ik bij moest blijven, wat ik ook half deed. Hij dwong me mijn fiets mee te nemen, terwijl hij mij strak vastpakte bij mijn jas.’
‘Vervolgens liepen we het bos in. We liepen over een pad en ik kon in de verte nog wel de autoweg zien. Hij probeerde mij te zoenen maar ik weigerde het. Ik moest op mijn knieën en ik bleef tegen hem praten en dingen vragen. Hij bond mijn polsen vast, maar hij had niet door dat ik mijn polsen bevrijdde door mijn horloge waardoor ik ruimte had. Hij ging voor mij staan en drukte zijn geslachtsdeel in mijn mond; het scheelde een seconde of ik had het eraf gebeten. We liepen daarna verder, waar ik moest gaan liggen op mijn buik. Hij ontkleedde mij van onderen en verkrachtte mij.’
Linda deed hierna haar kleren weer aan en moest verder lopen. ‘Hij trapte mij nog een paar keer in mijn buik en schopte tegen mijn enkel. We liepen naar zijn busje, en in al die tijd zocht ik een manier om te ontsnappen. Ik was totaal niet in paniek; ik merkte aan mezelf dat ik in de overlevingsmodus was. Hij deed de deuren van zijn busje open en liet mij een seconde los, hij wilde namelijk mijn fiets in zijn bus gooien. Ik zag mijn kans schoon en rende. Over de weg, tussen kleine boompjes en bosjes door, op de andere weg. Gelukkig zag ik een auto rijden die ik liet stoppen. Ik viel op de grond met de tape aan mijn polsen. Ik gooide de tape weg en vertelde de jongens dat ik verkracht was. Ze reden achter die man aan en probeerden hem te volgen. Ondertussen zag een pizzabezorger mij en belde 112. ‘Vanaf die avond ben ik nooit meer mezelf geweest’, zegt Linda. ‘Op het bureau was ik in shock.’
Zwanger Twee maanden na dit voorval voelde Linda zich niet goed. ‘Ik was al een paar maanden niet ongesteld geweest en ik vertrouwde het niet. Mijn vriend haalde een zwangerschapstest. Ik slikte wel al vier jaar de pil, maar wat bleek? Ik was zwanger… Ik begon te huilen. Mijn vriend was in shock, en was bang dat het van de verkrachter was. We vertelden het als eerste aan mijn schoonmoeder, vervolgens mijn moeder en als laatste aan mijn vader. We wilden eerst een abortus ondergaan, totdat de gynaecoloog zei dat het al vier maanden oud was! Het kon dus niet van de verkrachter zijn. Ik was deels opgelucht, want het was van mijn vriend.’
Na lang twijfelen besloten Linda en haar vriend toch om het kindje te houden. ‘Voor mijn vriend was alles wel wennen natuurlijk: een vriendin die verkracht is, emotioneel onstabiel en die ook nog zwanger is. We hadden veel ruzie en het was een echte knipperlichtrelatie. Ondertussen waren we wel druk met babyspullen verzamelen, iedereen hielp mee gelukkig. Daarnaast kreeg ik traumabehandelingen. Het werk ging niet helemaal goed en school ook niet, daarom kreeg ik eerder verlof. Tijdens mijn verlof hadden we nog steeds veel ruzie, maar we deden ook leuke dingen. Ook keek hij altijd vol bewondering naar de echo's. Hij steunde mij altijd, en dat terwijl hij zelf nog maar 18 jaar is. Ik was bang dat hij mij alleen zou laten met de baby, maar hij zei dat hij mij nooit zou verlaten en van mij hield. En dat klopt, ondanks mijn trauma en het vele huilen.’
‘Ik moest op Tweede Kerstdag bevallen, ik was een week ‘overtijd’. Toen ons kind ter wereld kwam zag ik mijn vriend huilen van geluk. Het was het liefste wat ik ooit heb gezien. De kraamtijd was wel chaotisch; ik zat met mezelf in de knoop en begon te voelen wat de verkrachting mentaal met mij gedaan had. Ik had een geweldige kraamverzorgster en ik mis haar soms nog een beetje haha! Echter, doordat ik zo in de knoop zat stootte ik mijn zoon af; ik kon niet aan hem wennen. Ik onderdrukte het moedergevoel. Ik wilde het wel maar ondertussen ook weer niet, ik werd depressief en voelde me down; mijn gevoel schommelde veel.’
Toekomst Linda krijgt nu traumabehandelingen en sinds de bevalling gaat het heel goed tussen haar en haar vriend. ‘Hij verrast mij veel met bloemen, knuffels en chocolade. We zijn onszelf en genieten van ons kindje. We wachten alleen nog op een woning. Het is leuk om te zien dat hij heel hecht is met zijn zoon: spelen, knuffelen, kusjes geven en als hij huilt pakt hij hem en legt hem bij zich. We houden veel van elkaar en zijn druk bezig met onze toekomst. Ondanks dat de rechtszaak pas over en paar maanden is, en ondanks dat ik elke nacht nachtmerries heb van de verkrachting, geniet ik van mijn gezin. Ik ben trots op ze en op mezelf. Mijn vriend is een topvader en ik doe mijn best als moeder. Ik hoop dat we voor altijd gelukkig blijven en ik de verkrachting een plek kan geven. Ik zal nooit een standaard uitkeringstienermoeder zijn. Ik vecht voor mijn toekomst, wil een goede baan, mooie woning en wil onze zoon wat van de wereld laten zien.’
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Maar even zo omdat jullie verder zo goed als onbereikbaar lijken te zijn...
Lezen jullie de commentaren bij de artikelen wel eens? Hoe kan het dan dat er nu weer zo'n heftig verhaal over verkrachting op een site voor zwangere vrouwen wordt gezet? Ik vind het het echt heel onfatsoenlijk om een verhaal over dit onderwerp als sensatieverhaal te plaatsen. Want dat is het. Puur bedoeld om lezers te trekken. Niemand op deze site zit op zulke ellendige verhalen te wachten. Wat ontzettend ongevoelig om dit te plaatsen!!
Zit er dan niemand in de redactie die enig gevoel heeft van wat acceptabel is?
Wat erg zeg jeetje, mijn dochter heeft zoiets gelijk mee gemaakt alleem kon zij gelukkig ontsnappen voor er dingen gebeurd zijn. Ze fietste met 2 vriendinnen, zij zat achterop door een park , tijdens haar pauze, daar stond ook een busje geparkeerd met 2 mannen, 1 bleef in de auto en de ander rende achter mijn dochter aan, haar "vriendinnen" fietste gewoon weg (uit angst) maar lieten haar wel alleen achter, mijn dochter had geluk dat ze sneller dan die man was,(ze zat in die tijd op voetbal en kon snel rennen) en kon zo ontsnappem voordat hij haar had. Ze heeft toen een jaar lang nergens alleen naar toe gedurfd, mocht ook niet van ons toen. Wat zijn er toch vreselijke mensen op de wereld.
Allereerst, wat een verschrikkelijke ervaring voor de jonge moeder uit dit berichtje.
Babybytes, kan er misschien een trigger warning op dit soort blogposts? Voor mensen met een vergelijkbaar trauma kan een bericht (en kop) als deze herinneringen en emoties oproepen, zeker als het nog niet verwerkt is. Ik ben een survivor van seksueel misbruik en verkrachting en hoewel ik er redelijk goed mee om kan gaan, is het telkens weer een klap in mijn gezicht en een stomp in mijn maag om met deze kop geconfronteerd te worden, die ook nog eens bovenaan de pagina van het scherm springt als ik babybytes open op mijn telefoon.
Hiermee wil ik niet het verhaal van deze ongelofelijk dappere jonge moeder teniet doen. Haar verhaal mag er zijn en mag gehoord worden met alle gruwelijke details. Maar nu heb ik geen keuze. Vandaag heb ik het verhaal gelezen, maar morgen als ik BAbybytes open staat het er weer. En ‘s Avonds weer. Voor mij en vele anderen met mij betekent het om op een onverwacht moment (babybytes is gewoonlijk ontspannen en veilig, rozige babydingen, meedenken over namen etc) geconfronteerd te worden met oude herinneringen en emoties die meteen omhoog komen. En daarin ben ik ongetwijfeld niet alleen, gezien de statistieken van vrouwen die seksueel geweld meemaken.
Misschien kunnen jullie nadenken over een iets minder expliciete kop? Bv ‘Hij ontvoerde en misbruikte me’ of de vaak zo pakkende kop bij clickbait: ‘Nachtmerrie wordt werkelijkheid.’ Weglaten van het woord verkrachten zou al een heel stuk helpen. Er is vast een manier om de confrontatie met seksueel geweld in de titel wat te verzachten. Alvast bedankt! MaaikeT2
Dit vind ik ook... Ik vind het nogal een heftig onderwerp en met alle zwangerschapshormonen is het helemaal overweldigend... Een heftig verhaal publiceren als een soort vermaak en zonder nazorg aan te bieden, vind ik eigenlijk niet verantwoord.... Dat past ook niet bij deze site...
Reageer op dit artikel
reacties (5) Stuur een bedankje