Natuurlijk zijn er heel veel leuke en lieve mensen werkzaam bij het consultatiebureau, maar nondeju: we horen óók vaak horrorverhalen! Moeders die heel erg onzeker weer de deur uit gaan, moeders die worden afgesnauwd of de raarste opmerkingen krijgen… Onze lezeressen vertellen hun horrorervaringen.
Mirja:‘Ik had een hele heftige tijd achter de rug. Complicaties tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling en nadat mijn dochter geboren was dachten ze in eerste instantie ook nog dat ze een zeldzame aandoening had. Gelukkig was dit uiteindelijk niet het geval, maar ik was emotioneel helemaal gesloopt en stopte dan ook na een paar weken met borstvoeding omdat ik het niet meer aankon. De vrouw bij het consultatiebureau reageerde me toch asociaal! ‘Oh, dus jij vindt jezelf belangrijker dan je kind?’ Ik zei: ‘Pardon? Heeft u mijn dossier wel gezien?’ Daarna was ze stil.’
Saskia:‘Bij de eerste (11 jaar) was ik een alleenstaande moeder. Toen mijn zoon drie weken oud was bleek dat hij te veel was aangekomen volgens de norm. Dit kwam volgens de verpleegkundige doordat ik een alleenstaande moeder was. Ik was een risicogeval en ik zou mijn kind overvoeden om het gemis van een vader te compenseren. Ze zei dat ze mijn zoon en mij extra in de gaten ging houden. Ik kan er nog steeds heel boos over worden en ik ben heel blij dat ik sterk in m'n schoenen stond!’
Chantal:‘De eerste keer dat ik bij het CB was had ik geen idee hoe, wat en waar... We zaten blijkbaar in de verkeerde kamer te wachten en toen we dat doorhadden zijn we snel naar de juiste gegaan om vervolgens afgeblaft te worden dat het tijd was dat we er waren en of we op konden schieten want mevrouw had meer te doen. Duidelijk aangegeven dat ik geen flauw idee had wat ik moest doen en dat het de eerste keer was voor mij. Ik kreeg een snauw dat ik de kleine natuurlijk uit moest kleden want hij moest gewogen worden. De arts zelf was gelukkig heel erg vriendelijk.’
Charita:‘Ik kwam met mijn huilende dochter bij het CB. Ze stopte maar niet met krijsen. De jeugdarts, wijkverpleegkundige én de assistente kwamen al snel kijken wat er aan de hand was. Vroegen ze: ‘Waarom huilt uw dochter?’ Na het antwoord dat ze dit al weken deed en ik het echt niet meer wist omdat ik alles al had geprobeerd, kreeg ik te horen dat ik m’n dochter niet goed kende. ‘Als je je niet verdiept in je dochter, krijg je haar natuurlijk nooit stil!’ Twee maanden na dit incident kwamen we achter de oorzaak: verborgen reflux. Toen ik dit vertelde op het CB keken ze me schaapachtig aan alsof daar nog nooit van gehoord hadden...’
Sam:‘Mijn dochter moest een treintje nabouwen maar trok liever haar eigen plan en bouwde een torentje. De verpleegkundige reageerde toen zeer boos op mijn dochtertje en gooide de toren om en zette de blokjes hard neer voor mijn dochter waar ze erg van schrok.’
Andrea: ‘Ons zoontje is geboren met een verlamd armpje door de bevalling (plexus brachialus erbse parese). Ik ging op controle bij het bureau de dag voordat we te horen kregen of hij wel/niet een zenuwtransplantatie zou krijgen met vier maanden oud. Dus de emotie zat al aardig hoog. De mevrouw op het CB vond het nodig om meerdere malen te benadrukken dat het een ‘leuk kindje was, maar wel o zo zonde dat hij gehandicapt was’. Het ging echt op de manier waarop ze het zei en meerdere malen benadrukte.’
Carmen:‘Nou het intakegesprek was al meteen belachelijk. Ze kwam binnen en toen ze hoorde dat ik werkloos was en mijn vriend wel een fulltime baan had, ging ze er gelijk maar vanuit dat we zo'n arm gezin waren die naar de voedselbank gaat. Hoe kregen we het ook in ons hoofd om een kindje te krijgen, vroeg ze…’
Annemarie: ‘Toen mijn oudste zoon een paar weken oud was, kreeg ik te horen dat zijn BMI te hoog was (hij was al ruim acht pond bij zijn geboorte). Ook lachte hij naar die verpleegkundige, waarop ze tegen hem zei: ‘Jij mag nog helemaal niet lachen, dat mag pas vanaf zes weken!’ Tja…’
Wilrina:‘De invaller hier op het CB vond m’n jongste te dik. Ik heb toen gevraagd of ze dan eerst even naar zichzelf kon gaan kijken.’
Sanne:‘Nou, het huisbezoek ging hier al niet goed. Het begon al met de naam van onze dochter. Volgens haar hadden we een verkeerde naam gegeven. Toen had ze commentaar op onze televisie (te groot). Bij de afspraken op het CB krijg ik elke keer te horen waarom ik niet werk. Verheug mij nu al op het komende huisbezoek als onze zoon geboren is...’
Syphra:‘Bij het eerste prikje moest ik meehuilen. Ze zeiden toen dat ‘wij tienermoeders’ harder moesten worden en ik had zelf ook tattoos dus ik ‘moest me niet zo aanstellen...’ Sowieso BEN ik geen tienermoeder en ten tweede zijn mijn tattoos mijn pijn en niet m’n kind... Sindsdien kom ik er niet meer.’
Priscilla: ‘Ik kwam daar samen met mijn net vier maanden oude dochtertje. Mijn dochtertje had lekkere spekkies en was een hongerige baby. Ik kwam daar binnen en ging met mijn dochtertje op schoot zitten op de stoel. Ik mocht haar op het kussen neerleggen zodat ze haar kon onderzoeken. Ze zei meteen al: ‘Ze is wel dik hè...’ Ik dacht: wat zegt zij nou! De moed zakte mij direct in mijn schoenen voor wat er nog komen ging. Ze vroeg hoeveel flessen ze nog kreeg. Ik geloof dat ze er nog 5 of 6 kreeg. Meteen zei ze dat het veel te veel was. En dat als ik zo door zou gaan dat ze obesitas op latere leeftijd zou krijgen, net als ik! Wat zeg je?!, dacht ik. Ja, ik ben gezet, maar ik heb geen obesitas. Ik zat daar echt met een bek vol tanden en dacht: hoe kun je een moeder nou zo de grond in trappen? Ze wilde dat ik mijn dochter op maximaal drie flessen per dag zou zetten. Ze kreeg tenslotte ook al fruit en groente. Ik heb het geprobeerd, ik als jonge tienermoeder dacht: dat zal dan wel het beste zijn. Maar ze bleef zo huilen dat ik dacht: nee, ze heeft gewoon honger. Inmiddels is ze bijna twee jaar en je ziet er niks meer van!’
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Gelukkig heb ik het altijd best goed getroffen op het CB. Heel lieve en begripvolle mensen die mij ook echt kenden. Bij zoon was ik (doordat hij al een aangeboren medisch iets had op ander vlak en dat veel gedoe met zich meebracht in het begin) heel erg bezorgd in het begin, elke keer gaan wegen en dan op een paar gram staren. Ze hebben me steeds gerustgesteld maar ook steeds weer te woord gestaan en geholpen. Uiteindelijk ook op een niet-dwingende manier boekje over rust en regelmaat gegeven (‘lees dit eens, misschien heb je er wat aan’) en dat was wel echt m’n redding!
Maar er zitten wel minder communicatief sterke mensen tussen ja. Een keer met m’n zes weken oude dochter bij CB had ze dossier van voornaamgenoot open, maar voornaamgenoot was 3 maanden oud. Ze bleef minutenlang volhouden dat ik het mis had, dat dochter 3 maanden oud was in plaats van 6 weken. Maar dat was niet op een nare manier. En bij z’n prikjes op bijna 4 jaar MOEST zoon naast me staan en mocht niet op schoot. Gelukkig was hij niet zo bang en ging dat prima maar dat vond ik zo vreemd 🤣
Gelukkig heb ik het altijd best goed getroffen op het CB. Heel lieve en begripvolle mensen die mij ook echt kenden. Bij zoon was ik (doordat hij al een aangeboren medisch iets had op ander vlak en dat veel gedoe met zich meebracht in het begin) heel erg bezorgd in het begin, elke keer gaan wegen en dan op een paar gram staren. Ze hebben me steeds gerustgesteld maar ook steeds weer te woord gestaan en geholpen. Uiteindelijk ook op een niet-dwingende manier boekje over rust en regelmaat gegeven (‘lees dit eens, misschien heb je er wat aan’) en dat was wel echt m’n redding!
Maar er zitten wel minder communicatief sterke mensen tussen ja. Een keer met m’n zes weken oude dochter bij CB had ze dossier van voornaamgenoot open, maar voornaamgenoot was 3 maanden oud. Ze bleef minutenlang volhouden dat ik het mis had, dat dochter 3 maanden oud was in plaats van 6 weken. Maar dat was niet op een nare manier. En bij z’n prikjes op bijna 4 jaar MOEST zoon naast me staan en mocht niet op schoot. Gelukkig was hij niet zo bang en ging dat prima maar dat vond ik zo vreemd 🤣
Bij de geboorte van mijn tweede kwam er na de bevalling een oude muts van het consultatiebureau bij ons op huisbezoek. Het gesprek ging goed en er was de hele tijd niets aan de hand, totdat ze me vroeg waar de vader was. Ik gaf aan dat het een donorkindje is en er dus geen vader is. Het gesprek sloeg gelijk om, en ze heeft letterlijk gezegd: We houden je in de gaten.
Ik had haar dit jaar weer bij mijn 4e zwangerschap voor de kinkhoestvaccinatie. Ze wist dat ik zwanger was van een donor, maar ze had het lef om mij te vragen of het kindje wel gewenst was. Want "er zat zo veel leeftijdsverschil tussen mijn kinderen".
Moet je nagaan, dan heb je je leven op orde. Huisje, vaste baan, lieve en gezonde kindjes. En dan zijn er altijd nog mensen die je veroordelen omdat je het zelf voor elkaar hebt gekregen zonder man in huis.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje