Ik heb een enorm grote kinderwens. Al vanaf mijn jonge jaren en ben nu bijna 35. Ik hoopte altijd (en nog steeds) op het leuke huisje boompje beestje. Om samen met een leuke man ervoor te gaan en een gezin te starten. Maar de mannen komen en gaan en het ideaal plaatje verdwijnt steeds meer uit mijn hoofd. 2 jaar geleden ben ik ongepland zwanger geraakt en de man was weg. Maar ik wist dat ik 1000% voor het kindje ging zorgen en het alleen prima zou gaan doen. Helaas werd het een miskraam met 10 weken :(. Heb het daar nog steeds wel moeilijk mee maar door die zwangerschap en de gedachte dat ik moeder zou gaan worden is mijn kinderwens alleen maar sterker geworden. Alleen vind ik het zo moeilijk om de definitieve beslissing te maken om een donor kindje te nemen. Wat mij nog steeds tegenhoud in de beslissing is "kan ik het maken tegenover het kindje?" Om die op de wereld te zetten zonder vader. Is het niet egoïstisch van mij? Hoe zal een donor kind het vinden om geen vader te hebben etc etc al die vragen gaan er door mijn hoofd. Nog steeds hoop ik op een "wonder" dat ik iemand ontmoet maar eerlijk is eerlijk .. jonger word ik er niet op. Zou het wel fijn vinden om met mensen in contact te komen die met hetzelfde zitten of hebben gezeten en de beslissing gemaakt hebben.
Ik ben nu 5 weken zwanger van een buitenlandse donor uit IJsland. Ik ben middels IUI in de kliniek zwanger geraakt. Ik vind mijzelf niet egoistisch omdat ik nu een leven geef aan mijn kind. En alles binnen mijn invloedsfeer zal ik ervoor zorgen dat mijn kind een goed leven heeft. Ook sluit ik niet uit dat ik ooit een leuke man / stiefvader zal ontmoeten. Als ik om mij heen kijk, vinden veel gescheiden vriendinnen weer een leuke partner en die zijn dan allemaal een vaderfiguur (naast evt. eigen vader) voor het kind. Ik ben nu 41 jaar en ik had geen tijd meer om te wachten op de liefde. Een kind kan je vanaf het begin meegeven dat dit voor hem/haar normaal is. En dat andere kinderen 2 moeders of 2 vaders hebben. Of dat kindjes in 2 huizen wonen, zowel bij hun vader en hun moeder.
Nee dat snap ik dat je geen tijd meer had om te wachten. Leeftijd speelt voor vruchtbaarheid een grote rol. Mijn tijd dringt ook haha. Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet er enorm van.
Ik ben zelf ook een bam. Ik zeg altijd beter geen vader dan een slechte vader. Mijn kinderwens was net als bij jou, mijn allergrootste wens vanaf jongs af aan. Het gaat om wat jij wilt en of jij er goed bij voelt. Jouw kind zal geen liefde of wat dan ook tekort komen omdat het geen vader heeft. In de ideale wereld is het natuurlijk met 2 ouders, maar zelfs dan, werken de pappa’s veel en is het toch de moeder die zorgt voor het kind. En wat andere ook denken, hou het buiten je bubbel! Ik ben op 38 bijna 39 jarige leeftijd dan eindelijk zwanger geworden en heb nu een prachtige dochter van 8,5 maand. Ze is het beste in mij leven. Dikke knuff Vanes
Super leuk dat je nu een mooie dochter hebt. Gefeliciteerd. Geniet er maar lekker van. Klopt beter geen vader als een slechte vader. Maar hoe doe jij het dan nu? Bedoel zeker als bam je moet toch ook werken enzo kan je dat makkelijk combineren? Want ik zou niet elke dag mn kindje weg moeten willen brengen. Ben dat nog even aan het uitpuzzelen voor mezelf hoe ik dat aan moet pakken zeg maar
Ik ben BAM moeder, heb met de zelfde vragen geworsteld en dit is hoe ik er tegen aan kijk:
1) Mannelijke rolmodellen zijn heel erg belangrijk in het leven van een kind. Als BAM moeder kan je die zowel in je omgeving en in je leven hebben (opa, buurman, vrienden, ooms etc), en je kan het gedrag van de mannen in je omgeving ook benadrukken naar je kinderen. Als een man iets voor ons doet, bijvoorbeeld een man laat ons voor op straat, of de buurman helpt ons met een zware klus, of een winkelbediende gaat iets voor ons halen, dan benoem ik altijd: "Dat is aardig van die meneer he? Dat hij dat voor ons doet?"
Omdat mijn kinderen maar 1 opa en oma hebben die ver weg wonen, hebben we er een 'leenopa' bij 'geadopteerd'. Een goede vriend van mij op leeftijd is dol op de kinderen en is inmiddels al 6 jaar 'Opa J'. Mijn zoontjes zijn ontzettend close met hem, hij heeft ze geleerd hoe ze staand moeten plassen, hij speelt lekker ruw en wild met ze, ze knuffelen elkaar plat en zo nu en dan geeft Opa J adviezen waar ik dan iets minder blij van wordt, zoals: "Als dat kindje jou slaat, dan geef je hem een flinke schop terug. Maar een harde! Dan doet 'ie het nooit meer." Aldus Opa J.
In de speeltuin spelen mijn kinderen enthousiast mee als er een vader is die een keer met de kinderen komt stoeien en gek doen. Ik doe natuurlijk ook veel ruwe en knotsgekke spelletjes met mijn zoontjes (4 en bijna 7), maar een man daarmee vervangen, kan ik als vrouw denk ik niet. Dus zorg ik dat ze veel met mannen in aanraking komen.
2) Is het egoïstisch om als alleenstaande ouder een kind te krijgen? Laat ik voorop stellen dat het, als je er over nadenkt, tot zekere hoogte altijd 'egoïstisch' is om een kind te krijgen. Of je het nou met z'n tweeën doet of alleen, een kind krijgen doe je, uiteindelijk, toch voor jezelf. Er zijn in Nederland denk ik maar weinig mensen die denken: "Laat ik eens iets liefs doen voor een zieltje dat in de hemel zweeft, ik ga hem op de wereld zetten." Ook zullen er maar weinig zijn die denken: "Laat ik de maatschappij (of de kerk) een gunst doen en een kind baren." Waarom dan wel? Omdat je dat zo graag wil natuurlijk! Het zit in onze genen of ons instinct, maar daarnaast verlangen we er zelf ook naar. Naar een gezin, om liefde te geven, omdat we denken dat we een kind iets te bieden hebben, om leuke dingen mee te gaan doen. Een enkeling misschien omdat het 'zo hoort' of ergens ook om de prestige en het imago, of om de partner aan zich te binden. Hoe je het ook wendt of keer, uiteindelijk krijg je een kindje om te beginnen voor jezelf. Egoïstisch dus. Dat wordt heel anders als het kind er eenmaal is, dan cijferen ouders zichzelf weg en doen alles voor hun kind. Maar eraan beginnen? Zwanger raken en een kind op de wereld zetten? Dat doe je voor jezelf en is daarmee dus altijd in zekere zin egoïstisch.
Maar is het dan egoïstisch om een kind zonder vader te laten opgroeien? Om toe te geven aan jouw kinderwens in de wetenschap dat het kind geen vader zal hebben?
Deze vraag ligt wat genuanceerder. Het hebben van een vader, eentje die echt van jou is en samen met jou moeder een fijn, veilig en stabiel kerngezin vormt, is absoluut ontzettend waardevol. Toch kunnen ook homostellen en alleenstaande ouders een kind veilig en stabiel laten opgroeien. De vorm is alleen anders.
Er is onderzoek gedaan naar de gevolgen van opgroeien in een eenoudergezin en de resultaten waren niet mals. Er bleek meer dan bij een tweeoudergezin sprake van stress bij de kinderen, probleemgedrag, problemen op school, armoede, in aanraking met justitie, problemen op latere leeftijd. Toen ik dit las was ik ontmoedigd en wilde er al bijna niet meer aan beginnen. Tótdat ik er achter kwam dat hierbij bewust alleenstaande ouders en gescheiden ouders (waarvan er véél meer zijn) op één hoop waren gegooid. Er was geen onderscheid gemaakt tussen problemen die voortkwamen uit het opgroeien met maar 1 ouder, of problemen die voortkwamen uit opgroeien met een basistrauma van een uiteengerukt gezin, loyaliteitsconflicten naar de ouders, steeds van adres moeten wisselen (vader/moeder), vechtscheidingen, strijd om alimentatie en dan vaak de worsteling van 1 of beide ouders om financieel weer zelfstandig te worden en overeind te blijven na een scheiding.
Laten we wel wezen: Een gescheiden ouder heeft bij voorbaat al niet voor het alleenstaand ouderschap gekozen. Een BAM bereidt zich over het algemeen heel zorgvuldig voor, die heeft al 120 plannen, noodplannen en scenario's in de kast liggen. Ik wel. Dit in tegenstelling tot de gescheiden ouder die na een lange periode van strijd en enorme stress (ga ik wel of niet scheiden? kan ik dat de kinderen aandoen? hoe moet ik dat doen? red ik dat wel?) opeens in het diepe wordt gegooid van het alleenstaand ouderschap. Erger nog, dit gebeurt op een moment dat hij of zij emotioneel totaal uitgeput en uitgebrand is, waarop er financieel en qua huisvesting en werk vaak nog grote onzekerheden bestaan, waarop (soms) de vriendenkring c.q. het netwerk uiteen valt en er op bemiddelingsgebied richting ex-partner en ex-schoonfamilie vaak nog de nodige druk op de gescheiden ouder ligt. Ga er maar eens aanstaan om dan het ei van columbus uit te vinden hoe je het dan met je kinderen alleen gaat doen. Ik wil niet heel lullig zijn, maar ik ging op mijn gemakje naar het ziekenhuis en kreeg een wollige baby in mijn armen. Al die andere stress had ik er niet bij. Baby was niet zo moeilijk, we konden het op ons gemak samen uitzoeken. Dat was echt een héél stuk makkelijker!! Mijn baby was niet beledigd, boos, verdrietig of getraumatiseerd door de scheiding en liet ook geen gerelateerd ongewenst gedrag zien dat ik in banen moest leiden. Mijn baby vond het allemaal wel best. Daarmee had ik het als bewust alleenstaande ouder een stuk makkelijker dan de gescheiden ouders. Ik was ervan overtuigd dat dit een grote invloed *moest* hebben op de uitslag van het 'brede' onderzoek.
Uiteindelijk ontdekte ik dat er ook (weliswaar kleinere) onderzoeken waren gedaan puur en alleen naar kinderen van bewust alleenstaande ouders, en ook naar KID kinderen. Hieruit kwam een heel ander beeld naar voren. Voor het overgrote merendeel van de kinderen gold dat, de wetenschap dat hun moeder een BAM was, voor hen betekende dat ze wisten dat ze heel erg gewenst waren. Ze voelden zich geliefd. De dramatische cijfers uit het eerste onderzoek waren weg, deze kinderen waren vaak heel stabiel en presteerden gewoon goed.
Uit interviews met BAM kinderen kwam naar voren dat het overgrote merendeel geen vaderfiguur had gemist (een klein percentage wel). Wel hadden bijna alle kinderen behoefte om te weten wie hun vader was en vaak ook behoefte aan een ontmoeting. Het grootste deel van de kinderen gaf daarbij aan dat voor hen 1 ontmoeting voldoende was geweest. Gewoon voor de beeldvorming. Ze hadden er meestal geen behoefte aan dat deze persoon een rol in hun leven kwam vervullen. Voor een klein percentage lag dit anders. Deze kinderen namen contact op met hun biologische vader en hielden met enige regelmaat contact. Voor de één lag dit bij een jaarlijks bezoek of gezamenlijk uitstapje, bij de ander was dit maandelijks of zelfs nog vaker. Verreweg het grootste gedeelte van de KID kinderen had echter genoeg aan 1 ontmoeting, vooral voor de beeldvorming. Wie is die meneer? Soms al op jonge leeftijd, soms pas later. Bij 1 persoon uit het onderzoek was die behoefte pas gekomen toen hij zelf vader werd.
Mag je een kind zonder vader laten opgroeien? Daar zal geen eensluidend antwoord op zijn. Ik zie mijn kinderen opgroeien met heel veel liefde, zowel van mij als ook de mensen om ons heen. Terwijl andere kinderen van hot naar her worden gesleurd en vriendinnen met kinderen in vechtscheidingen liggen of het moeilijk hebben met hoe de nieuwe van hun ex met hun kinderen omgaat, hebben wij rust en stabiliteit in huis. Ik hoef die strijd niet aan, mijn kinderen hoeven nergens heen, die zijn bij mij gewoon thuis. Is het een beter dan het andere? Geeft een man garantie op 20 jaar samen een hecht gezin zijn? Er zijn veel onzekere factoren, ook in een relatie. Als het lukt in een relatie, dan is dat prachtig. Maar wat als het niet lukt? Ga je daarvoor je kinderwens aan de wilgen hangen? Dat is een gewetensvraag. Moet je je schuldig voelen als je je innig gewenste kind met heel veel liefde en zorg en stabiliteit - maar wel zonder eigen vader - laat opgroeien? Is het ene werkelijk beter dan het andere? Of zijn er meer wegen die naar Rome leiden? Kan het ook 'iets minder goed' dan het allerbeste? Is dat nog steeds goed genoeg? Of mag het alleen het perfecte plaatje zijn?
Uiteindelijk is denk ik de belangrijkste vraag: Kan jij een kind een liefdevol, veilig en stabiel leven bieden? Echt, ga nog eens kritisch kijken hoe perfectionistisch je hier in wilt zijn. Want als de baby er eenmaal is, dan is er nooit meer iets perfect. Van moddervlekken in de kleding tot ondergespuugde bankstellen, van op school moeten komen om zijn gedrag tot nieuwe schoenen onder de hondenpoep. En ook kinderen kunnen ziek worden en het leven ineens een hele andere draai geven. Het is LEVEN. Niet de afwas die brandschoon moet zijn. Bekijk met hoeveel 'iets mindere perfectie' jij kunt leven. Wat je je kinderen daarin kunt en mag 'aandoen', is uiteindelijk een persoonlijke keuze van JOU en een kwestie van voorleven naar je kinderen als ze er eenmaal zijn. Wat past er bij jouw levensvisie die je je kind straks meegeeft? Je kan het nooit perfect doen. En als je je nu al zo'n zorgen maakt of het wel perfect is straks, dan ben jij straks de eerste die alles op en top geregeld heeft voor jouw kinderen. Dat kan bijna niet anders. Ook als je alleenstaande ouder bent.
Toegegeven: Ik kan de zorg niet delen. Er is niemand die de tafel afruimt en de afwas doet terwijl ik de kinderen naar bed breng. Andersom: Als ik 's avonds beneden kom, is er niemand die op de bank zit en ook nog ff aandacht wil. Dan is de avond voor mij. Ik hoef geen ruzie te maken over hoe ik de opvoeding doe. Dat geeft rust. Feedback en kritiek krijg ik toch wel, van vriendinnen, buren en familie. Ik kan met genoeg anderen sparren of advies vragen over hoe ik bepaalde opvoedingskwesties zal aanpakken.
Ik ben nog steeds heel erg blij met mijn keuze dat ik voor het BAM ouderschap ben gegaan. Ik kan het alleen maar aanraden, mits je je overige zaken in orde hebt natuurlijk. Groetjes, Maaike
Hai Maaike. Super bedankt voor je hele verhaal. Het geeft me wel een beetje een gerust gevoel erover. Een mannelijk rolmodel is zeker belangrijk en dat zal ook zeker wel goed komen uit mijn omgeving van familie en vrienden.
Je hebt het over een donor van de spermabank. Staat daar net als het ziekenhuis ook zo'n lange wachtlijst? Ik las ergens anders weer dat je ook online van zulke sites hebt zoals onewish.nl met bekende donoren die je dus gaat leren kennen. Maar is zoiets echt of moet ik zoiets op een andere manier zoeken?
Hoe ik het allemaal zo hoor van jou ben je echt een super bam. En dat geeft me toch wel een goed gevoel dat het wel zou kunnen. Dankjewel voor je hele uitleg erg gewaardeerd
Graag gedaan. Ik heb onze donor aanvankelijk via zo'n online site gevonden. Ik was toen nog niet op zoek maar wilde wel veel weten. Na een paar lange en leuke gesprekken bleef het daarbij, want ik was er nog niet klaar voor. Een jaar later, toen ik er wel klaar voor was, kwam ik hem weer tegen. Ik herkende hem niet, maar hij mij wel. Na een aantal persoonlijke ontmoetingen zijn we ervoor gegaan.
Twee tips:
Tip 1) Op die online websites moet je echt het kaf van het koren scheiden. Er zijn hele lieve, leuke donoren, maar er zitten helaas ook een paar rotte appels tussen. Ga bij voorkeur niet al bij de eerste ontmoeting met iemand in zee. En dat valt soms nog niet mee als je rammelende eierstokken hebt. Volg je gevoel. Is er iemand in je omgeving die je vertrouwt, neem die dan mee naar de ontmoetingen. Sluit een donorcontract af, waarin jullie duidelijke afspraken maken over gezag en al dan niet bestaande ouderschapsrechten en -plichten. (Meestal: jij bent ouder, hij niet, hij erkent het kind niet en heeft daar geen recht op. Hij heeft geen omgangsrecht en ook geen onderhoudsplicht (alimentatie). Mocht terwijl het kind nog minderjarig zijn er iets met jou gebeuren waardoor jij niet meer voor je kind kan zorgen, kan hij niet verplicht worden om de zorg op zich te nemen. Etc.)
Het is normaal om te vragen of hij zich recentelijk heeft laten onderzoeken op geslachtsziektes e.d. en daar een medische verklaring voor meebrengt. Onze donor had ook in het ziekenhuis gedonderd en had daar een zeer recentelijk onderzoek van gehad en eentje van meerdere maanden terug. Het gaat om je gezondheid, je mag gewoon voorzichtig zijn. Vraag ook om zijn ID te zien - er is een klein aantal donoren (ik weet er van 2) dat onder wisselende valse namen zoveel mogelijk vrouwen probeert te bezwangeren, waarvan 1 daarbij ook een erfelijke afwijking bewust doorgeeft. Laat je hierdoor niet afschrikken want er zijn echt genoeg lieve, welwillende donoren. Maar wees kritisch. Controleer de verhalen. Vraag waar hij werkt en bel dan eens dat bedrijf om te vragen of dat echt zo is. De twee heren waar ik het over had, vallen dan al snel door de mand. Ik kwam 1 van hen tegen en eenmaal ontmaskerd kreeg ik nog 1 mail met een scheldkanonnade en daarna nooit meer iets gehoord. Daarna gelukkig alleen maar lieverds gesproken tot ik, zoals gezegd, de donor die ik een jaar eerder al had gesproken weer tegenkwam. En hij is het geworden.
Tip 2) Wacht niet te lang. Besef dat het met een donor net even iets lastiger is om rond je eisprong op het goede moment te insemineren. Donoren hebben ook gewoon een dagelijks leven en meestal werk. Ze moeten maar net tijd hebben om met je af te spreken om te doneren. Het is normaal om een kleine vergoeding te betalen per donatie voor zijn tijd en moeite. Dit maakt dat je meestal ook niet 'om de twee dagen' insemineert, zoals partners dat wel kunnen. Er zullen maanden voorbij gaan waarbij het niet lukt om af te spreken en dus te insemineren. Je bent 35, je vruchtbaarheid neemt vanaf nu rap af. Op mijn 33e werd ik veel makkelijker zwanger dan toen ik 36 was. Ook het zwanger zijn zelf viel me zwaarder - en dat was echt niet alleen omdat ik een peuter had rondlopen. Met een partner heb je dit 'probleem' natuurlijk ook, wat zelfs nog iets langer kan duren want ik neem aan dat je eerst een langere periode wacht of een relatie stabiel genoeg is voor je aan kinderen begint. Maar als je zover bent, dan kan je met een partner nog wel lekker vaak van bil. Met een donor is dat niet zo eenvoudig.
Denk dus aan je tijd. Je bent natuurlijk nog een jonge blom, maar voor kindjes bakken hoor je al bij de oudere garde. Ik zie om mij heen steeds weer vrouwen kapot gaan, omdat het steeds maar niet lukt en de 40 (of 43) steeds sneller dichterbij komt. Sommige vrouwen raken op die leeftijd nog zwanger, ik weet dat het er bij mij (ik ben 40) niet meer inzit. Mijn lichaam maakt geen dik baarmoederslijmvlies meer aan, dus die eicellen, al zouden ze bevrucht zijn, hebben geen kans. Niet dat ik nog een kindje wil, maar ik merk aan mijn lijf dat de fase van baby's bakken om is. Jij bent mij niet, maar de kans van slagen neemt met de jaren nu vlot af. 5 jaar tot de 40 lijkt lang, maar is echt zo om. Zeker als je een wachtlijsttraject in wil bij een spermabank. Bij sommigen moest je 9 jaar geleden 6 maanden wachten voor een intake en onderzoek door een arts en psycholoog, en dan nog 2,5 jaar wachten voor de eerste inseminatie. Ook de zoektocht naar een donor (als je het zelf doet) kost tijd. Denk daar over na, voor je je kansen verkleint door te lang te aarzelen.
Besef: niemand is perfect. Er worden ook kindjes ongepland verwekt en dan komt het ook goed. Weet je wat het is? Als het kindje er eenmaal is, dan komt er voor bijna alles een oplossing. Want dan MOET het. Kijk, heb je gegronde redenen, zoals huisvesting, gezondheid (fysiek of mentaal), financiën of veiligheid, wacht dan uiteraard. Maar als je eigenlijk alles al rond hebt en nog steeds zoekt naar honderdduizend verbeteringen in je plan, stop dan met piekeren en ga er gewoon voor. Kijk eens terug op je leven. Hoe vaak ging er iets anders dan gepland, had je tegenslag, zat je vast of klem, en wist je je eruit te werken? Dat gaat straks met een baby dus ook zo. Ik heb 6 jaar geprobeerd aan een perfectionistisch beeld te voldoen, wat ik van mezelf moest halen voor ik aan kinderen zou beginnen. En op een dag heb ik dat allemaal het raam uit gedonderd en gezegd: "Fuck it, ik ga er gewoon voor. NU!" Natuurlijk was het nog steeds niet helemaal meteen 'nu', eerst moest ik die donor nog vinden. Maar ik wist wel: vanaf nu gaat het gebeuren. Als het rond is, dan gaan we insemineren en dan hopelijk snel een kindje.
Bovenstaande is slechts een tip, geen wet van Meden en Perzen. Mijn normen en waarden en levenskeuzes zijn de jouwe niet. Dus neem uit mijn verhaal mee wat je eruit mee wil nemen en laat de rest liggen, ok?
Bedankt voor je tips en uitleg over donoren. Wel leuk dat jij diezelfde een jaar later weer tegen kwam. Had zo moeten zijn dan ofzo 😉
Ik heb echt veel aan jou reacties het geeft me een goed gevoel om alles te lezen. Ik heb bijna alles op orde ben nu alleen nog bezig met een wat groter huisje te krijgen en als ik dan 100% ervoor ga weet ik dat het echt allemaal goed gaat komen als het mag gaan lukken 🤗
1) Als je niet al te kieskeurig ben, dan heeft een baby de eerste 1 a 2 jaar maar weinig ruimte nodig. Mijn kinderen sliepen bij mij op de slaapkamer, wel zo makkelijk als je alleen bent. Dan hoef je niet zo ver als je eruit moet, en je kan ook troosten vanuit je bed.
2) Commode heb ik alleen bij mijn oudste gebruikt, bij de jongste legde ik een verschoonkussen op de grond of op de bank (evt met een handdoek eronder) en ging er bij zitten om te verschonen. Commode heb ik al verkocht toen jongste nog geen 3 maanden was, want ik gebruikte hem toch niet meer.
3) Een box...tja, bij oudste gebruikte ik hem haast nooit, pas toen hij mobiel werd rond een maand of 8 - en dan alleen nog om hem kort veilig achter te kunnen laten als ik naar de wc ging. Vanaf bijna 2 jaar kon hij eruit klimmen en kon ik 'm daarvoor dus ook niet meer gebruiken. Bij jongste gebruikte ik de box in het begin vaker, maar dan vooral om jongste buiten bereik van oudste te houden. Toen jongste 4 of 5 maanden was, ging de box ook de deur uit. Hij stond alleen maar in de weg en werd al maanden niet meer gebruikt.
Qua ruimte zijn de grootste ruimtevreters toch de box, de commode, de kinderkast en evt de kinderkamer. Daar kan je bij een eerste kindje (als je niet te kieskeurig bent) best op bezuinigen. Een commode vond ik in het begin wel handig, toen was een baby ook nog zo nieuw en was ik vooral zélf nog niet zo handig. Maar als je elke dag legio luiers verschoont, dan word je al snel zo gemakkelijk daarin. Vandaar dat bij jongste de commode er ook uit ging.
4) Een aanrader voor een alleenstaande moeder (al wilde ik daar bij oudste niets van weten) is een babyschommeltje dat zelf schommelt (elektrisch dus). Hoeft echt geen muziekje bij, maar dat 'ie zelf schommelt is het hele punt. Bij de jongste kreeg ik er één cadeau, wát een verademing. Dat had ik eerder moeten weten. Baby blij en rustig, ik waar nodig de handen vrij: gewéldig! Dat had ik bij oudste moeten weten.
5) Nog een tip: zorg dat je twéé wipstoeltjes hebt: één voor beneden en één voor boven/in de badkamer. Als ik ging douchen, legde ik de baby in de wipper in de badkamer. Twee wippers (marktplaats!) is dan handig, omdat je anders telkens een baby én een wipper mee naar boven en naar beneden moet sjouwen. Heb je een goede slaper, dan is dit niet nodig. Maar als je er een hebt zoals ik, die áltijd wakker wordt net als jij de shampoo in je haar hebt zitten, dan is zo'n wipper een uitkomst. Maar goed, doe eerst maar eens rustig aan.
Ik wens je heel erg veel geluk op je weg naar een kindje!
Box heb ik al in huis en wip stoel ook en nog wat andere dingetjes. Mijn zus heeft 2 jongens . 1 bijna 2 jaar en de jongste nu 2 maandjes. Toen de oudste geboren werd had ik al van alles in huis gehaald voor het geval hij bij mij zou logeren enz. Haha (Staat in de schuur nooit gebruikt 🤣) en zit ik elk weekend bij hun 😁🥰 dus luiers enzo het is me gelukkig niet nieuw allemaal. De oudste wou al snel niet meer op de commode dus dat ging al heel snel staand verschonen 🤣 want liggen was geen beginnen aan met hem haha
Ja mn zus zei dat ook al van weinig ruimte nodig want die van haar sliep ook op hun kamer en de jongste nu ook. Maar ik heb hier nu maar 1 slaapkamer en wil wel gewoon een leuke kamer voor hem/haar hebben. Alleen verhuizen dat gaat niet zo 1.2.3. In een huurhuis. Sta wel al 10 jr ingeschreven maar je moet echt geluk hebben. Ook omdat je alleen verhuisd naar groter is dat wat lastiger maar het zal vast goed komen.
Hier nog iemand die er helaas alleen voor komt te staan... Ik ben op dit moment 7 weekjes zwanger en de vader van mijn kindje is er ook vandoor... Wil er niks van weten moet het maar weg laten halen want hij wil het niet😢 nou mooi niet dus he mijn ouders zeiden het allebei gelijk al nee meid komt wel goed echt waar... Ik wil het zelf heeel graag houden dus geen denken aan hoor ik kom er wel weet ik zeker
Goed zo, Veer1701! Jij komt er echt wel. Als een kind er eenmaal is, komt er eigenlijk altijd wel een oplossing voor de dingen waar je tegen aan loopt. Soms eerst een beetje behelpen met wat houtje-touwtje oplossingen, maar op termijn komen er altijd structurele oplossingen en komt het wel goed. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Je bent nu al een geweldige moeder!
Ik ben van mening dat een vaderfiguur erg belangrijk is voor een kind en de ontwikkeling. Het is daarbij wel de vraag of die rol ingevuld moet worden door een man aan je zijde.. het kan ook een goede vriend, broer/oom, opa etc. zijn.. een vaderfiguur voegt wat anders toe dan een moederfiguur. Uiteindelijk gaat het er ook om dat een kind meerdere belangrijke en vertrouwde opvoeders heeft..
Ons nichtje van inmiddels anderhalf kent haar vader (nog) niet. Die is vertrokken nog voor ze geboren is en haar moeder heeft het contact in eerste instantie afgehouden onder het mom dat papa niet genoeg interesse toonde tijdens de zwangerschap. Maar die kleine meid ziet ook dat onze zoon wel een mama en papa heeft en ze begint nu tegen diverse mannen papa te zeggen. Ze is echt zoekende. Dit heeft haar moeder doen besluiten om toch contact op te nemen met haar biologische vader zodat ze haar vader kan leren kennen. Ik zou persoonlijk dan ook nooit om die reden een buitenlandse anonieme donor kiezen. Ik zou persoonlijk het gevoel hebben dat ik mijn kind wat tekort doe. Co ouderschap met een homo(stel) zou ik dan bijvoorbeeld weer wel overwegen😌 Hoewel het me verschrikkelijk lijkt om je kind een aantal dagen niet te zien lijkt het me voor het kind wel fijn dat hij twee/drie ouders heeft om op terug te kunnen vallen. Ook met het oog dat als mij wat overkomt hij nog een biologische ouder heeft. En als ik kijk naar mijn zoontje dan zie ik hoeveel hij overneemt van zijn vader dan besef ik des te meer dat ik hem sommige dingen niet zelf had kunnen bieden. Aan de andere kant begrijp ik moeders die er voor kiezen om wel alleen aan een kindje te beginnen ook. Als de wens zo groot is dan is dat niet iets wat je zomaar naast je neer legt.
Lastige keuze. Ik denk dus ook niet dat er maar één juiste keuze is. Het ene kind zal makkelijker om kunnen gaan met het missen van een tweede ouder dan de ander denk ik. Aan de andere kant....wie zegt dat mijn zoon blij is met het leven wat hij heeft? Hij heeft er niet voor gekozen. Een kind krijgen is denk ik überhaupt wel een egoïstische keuze😏 Als we bekijken hoeveel ellende er is, hoe dichtbij allerlei ellende komt dan snap ik ook dat mensen er voor kiezen om niet aan kinderen te beginnen☺️
Het enige wat ik je kan aanraden, ga informatie vergaren. Van kinderen met één ouder, bam moeders, wat houd het traject in. Zet de voors en tegens op een rijtje en kijk eens of er geen informatieavonden zijn oid vanuit het ziekenhuis die je kan bezoeken voor je aan een eventueel traject begint. En krijg je geen gesprekken voor zo'n traject? Misschien helpt dat je verder in je keuze.
Heel veel succes met het nemen van zo'n ingrijpende beslissing. Maar vergeet niet, ook met partner heb je dit soort twijfels, dat is normaal. Een kind veranderd je leven, met of zonder man🍀❤️
Nee voor een buitenlandse anonieme donor wil ik ook niet gaan. Heb gelezen dat je tegenwoordig bekende donoren hebt waar je in het begin ook contact mee kan hebben en dat dus je kindje later ook weet wie zijn/haar biologische vader is.
En inderdaad het is zoiezo egoïstisch en zeker in deze tijd is het ook best moeilijk denk ik en snap ik ook dat mensen er niet voor kiezen. Heb meerdere vriendinnen die bewust kiezen om geen kinderen te krijgen maar die hebben ook nooit echt een enorme kinderwens gehad en bij mij zit het er al tig jaar in. Maar ga me zeker nog heel veel laten informeren door van alles en nog wat
Bedankt allemaal voor de reacties. Het is geen beslissing die ik vandaag maak. In mijn omgeving hoor ik al jaren van mensen waarom kies je er niet voor? Omdat het een big thing is. (Zit er dus wel al jaren over na te denken )Als je in een relatie zit en je krijgt een kindje en de vader verdwijnt.... dan vind ik het toch ietsje anders als om er bewust voor te kiezen. Dan is het alsnog niet leuk voor het kindje maar dan heb je er niet bewust voor gekozen als jullie me snappen. Dat zou mijn situatie geweest zijn als mijn zwangerschap 2 jaar geleden goed zou zijn gegaan. En daar had ik vrede mee. Want ik kon wel tegen mn kindje vertellen wie de vader was en zonodig als die het ooit gewild zou hebben opsporen. Ik heb een vriendin die in die situatie zit. Zwanger..man weg... nu een mooie jongen van 15 jaar die het geweldig doet. Een andere vriendin 2 kids.. die heeft de vader voor de rechter moeten halen omdat ze wou dat hun kinderen de vader zouden zien. Die kids nu 14 en 17 en willen de vader zelf niet zien. Ze doen het echt uitstekend maar toch is het wel moeilijk voor ze. Nog steeds hoop ik iemand tegen te komen waar ik een gezin mee kan starten in de toekomst dus dit is ook geen beslissing die ik nu direct maak want wil ook gaan verhuizen en ben flink aan het sparen dat zoiezo aan die punten niets gekort schiet. Maar bam is wel iets wat nu in overweging is. (Ook omdat naarmate je ouder word je vruchtbaarheid daalt) Waar ik op dit moment alles van wil weten voordat ik de echte beslissing maak. Liefde zal het kind aan niets tekort komen dat zeker niet dat is er in overvloed. Een bekende donor heb ik niet in mijn vriendenkring dus dat is helaas nog geen optie. Inderdaad wat er gezegd word denk ik ook veel over na.... de wens word doorgeschoven... kinderwens vaderwens. Ik kan mijn kinderwens vervullen maar mijn kindje de vaderwens niet. Ja van een donor kan hij/zij op 16 jaar achter halen hoe en wat maar ben zo bang dat het kindje het mij ooit kwalijk zou nemen dat ik er bewust voor gekozen heb.
Een bekende donor hoeft niet in je vriendenkring te zijn. Er zijn genoeg donoren die naast bij de spermabank ook rechtstreeks bij mensen thuis (of op een afgesproken plek) doneren. Je leert hem eerst goed kennen, eigenlijk net als bij een relatie. Je maakt hele duidelijke afspraken. Vervolgens komt hij op jouw vruchtbare dagen langs, of je gaat naar hem toe, hij trekt zich terug in de badkamer of slaapkamer en komt na enige tijd met een potje sperma weer naar buiten. Wij haalden hiervoor altijd van die brede urineopvangpotjes bij de apotheek en een 10 ml spuitje. Mijn donor zoog het zaad zelf alvast op in het spuitje, hoefde ik het alleen nog maar in te brengen. Hij gaf mij het potje door de slaapkamerdeur en dan bracht ik het in en bleef nog ff een kwartier liggen met een kussen onder m'n kont. Klaar. Lekker romantisch. . Je kan het voor jezelf trouwens best romantisch maken. Inseminatie bij kaarslicht Schijnt te helpen, vooral met hoogtepunt, omdat het zaad dan door de samentrekkingen van je baarmoeder de goede kant op gestuwd wordt.
Mijn kinderen weten al van heel jongs af aan dat ik heel graag een kindje wilde, maar dat ik geen man had. En dat er toen een lieve man was (ze kennen hem bij naam) die zei dat ik wel een zaadje van hem mocht hebben. En dat ik die toen in mijn buik heb gedaan en dat er toen een kindje in mijn buik ging groeien en dat was oudste. En daarna hetzelfde nog een keer en toen kwam jongste. We hebben het gehad over vaders, biologische vaders, en een papa (dat is bij ons iemand die niet persé je biologische vader hoeft te zijn, maar die bij je thuis woont en die goed voor je zorgt.) Zo nu en dan komt wel eventjes voorbij dat ze een vader missen. Vooral bij vaderdag, al hadden ze hier allebei de laatste keer geen last van. Oudste maakte iets voor Opa J. Jongste maakte iets voor mij. Opgelost!
Dat een klein kind tijdelijk tegen iedereen papa zegt, is normaal. Mijn oudste wist eerst niet zo goed wat een papa was, hij hoorde het steeds op de opvang. Dus ging hij iedereen, mij incluus, papa noemen. Tegen de man van de gastouder riep hij ook "Papa!" als hij thuiskwam, net als de kinderen van de gastouder deden. Dat stopte al snel weer.
Als ze vragen waarom wij geen papa hebben, dan ben ik gewoon eerlijk dat ik geen papa kon vinden. Maar dat ik wel héél graag kindjes wilde. En dat ik daarom zo blij was dat ik zaadjes mocht hebben van die lieve meneer. En nu zijn oudste en jongste er! Tegen de tijd dat ik hier ben in mijn verhaal, hangen ze allebei glunderend op mijn nek. "Mama ik vind jou zooooo lief!" Ze kunnen er geen genoeg van krijgen.
Als andere kinderen vragen waar onze 'papa' is, dan zeggen we altijd heel luchtig: "Bij ons is er geen papa." Meer wordt er dan ook niet gevraagd. Die vragen komen pas vanaf een jaar of 7 a 8.
Wat ik zélf heel moeilijk vind, al loop ik er in de praktijk nog niet tegen aan, zijn de (ontzettend leuke en moeten vooral doorgaan) 'vader-zoon' en 'vader-dochter' evenementen en dagen bij bijvoorbeeld voetbal, scouting of judo. Vader en zoon logeerweekeinde bij de scouting bijvoorbeeld. Soms denk ik: Ik ga als moeder gewoon mee. SOms denk ik: Dat is toch iets voor mannen, dan moet ik gewoon iets anders met ze gaan doen. Als ze straks ouder zijn, dan gaan ze het ongetwijfeld meer zien en dan zal het soms steken of pijn doen. Aan de andere kant heb je ook kinderen die met dezelfde pijn kijken naar tweeoudergezinnen, verlangend naar ouders die elkaar liefhebben ipv vechten. Bij ons in de buurt is een meisje die met dezelfde pijn verlangend kijkt naar mij met mijn twee jongens, want zij moet helaas al jong haar moeder missen. Je voelt je bij voorbaat al schuldig naar je kind, maar waarom eigenlijk? "Sorry dat je bestaat, schat? Liever had ik je maar niet op de wereld gezet want zo zonder vader is ook maar niks." Wil je zoiets tegen je kind gaan zeggen? Ik denk dat de praktijk het anders zal gaan uitwijzen.
Bedenk je dat er een fase is waarin je het voor de meeste pubers nóóit goed kunt doen. Dus als je wacht op een partner, dan gaat je puber je verwijten dat je zo'n *%#$ van een vader hebt uitgezocht en als je het alleen doet, dan kan dat weer een verwijt worden. Of anders dat je te ouderwets bent, niet eerlijk bent, ze mogen niets, ze krijgen niets, etc. Maar eenmaal die puberteit door denk ik dat het wel mee gaat vallen. Zie hierboven, uit onderzoek blijkt dat de meeste kinderen van BAM ouders zich ontzettend geliefd en gewenst voelen; ze hebben respect voor hun moeder hoe ze het allemaal alleen doet en hoeveel ze voor hen als kinderen doet en heeft gedaan. Ik denk echt dat je je zorgen maakt om niets. (Al is daar natuurlijk nooit garantie op, ieder mens is anders.)
Zal het voor je kind 100% pijnvrij zijn om zonder vader op te groeien? Nee. Maar, zie hierboven, je kind staat hierin niet alleen. Je kind zal geen scheiding meemaken tussen zijn ouders (tenzij je later toch nog een leuke partner vindt). Bovendien kan je kind contact zoeken met de donor. Zoek een beetje een leuke uit en de donor vervult een plusrol in het leven van je kind. Wij zeggen thuis ook altijd: "Bij ons is er geen papa die in ons huis woont, maar Oudste en Jongste hebben wel gewoon een vader. Die woont alleen niet bij ons."
Ik ben bam mamma van 2.5 kinderen. Ja dat kun je maken. Je kunt, net als moeders die samen zijn met een pappa, je kind overladen met liefde. Wel heb ik voor mijn kinderen een mansfiguur in hun leven gezocht en gevonden. Want ik wil wel dat ze weten hoe het is in een 'compleet' gezin aan tafel.
Ja, dat kun je maken. Er zijn genoeg kinderen van wie de vader na een jaar uit hun leven verdwijnt. Ik kan me voorstellen dat je het liever anders zou zien, maar uiteindelijk moeten we roeien met de riemen die we hebben. Dat het kindje nu geen vader zou hebben wil niet zeggen dat dat overigens blijvend is. Ik ken twee BAMs die nu een tweede kindje krijgen met de man van hun leven.
Hallo hier nog een BAM moeder en 25 wk zwanger. Het klopt wat eerder is gezegd dat het idd afwegen is wat bij jou past en de (contact) mogelijkheden wat jij voor je kindje wilt. Vanwege te kort aan donoren heeft het ziekenhuis idd een wat langere wachtlijst. Ikzelf was met 35jr ingeschreven en heb 1,5 jr gewacht voordat ik met het traject kon beginnen. Met een bekende donor zou het zeker sneller kunnen gaan al moet je nou net het geluk hebben de juiste te vinden. Jou kindje zou zeker niet beter weten zonder vader. En bij vragen vooral eerlijk zijn, zodat hij/zij weet zeer gewenst te zijn. Heel veel succes ☘️
Dat is wel heel kort door de bocht. Ieder kind zou het liefst een vader en een moeder hebben. Volgens onderzoek is dat ook de meest ideale situatie voor een kind: opgroeien bij een vader en een moeder, die elkaar aanvullen... Ik weet de wereld is niet ideaal. Soms loopt het anders dan ideaal. Maar ik vind het een hele reeële vraag, die we niet moeten wegduwen: "kan ik dit maken tegenover dit kindje". Als ik lees dat ze het liever samen zou doen, geef ik haar groot gelijk: een kindje opvoeden is niet niks en het is heerlijk als je dit samen met de vader kunt doen! Ik zou zelf zeggen: geef de moed niet te snel op!!! Wie weet komt jouw partner nog wél om de hoek kijken!!! En stel jezelf de vraag: was je zelf graag zonder vader opgegroeid? Alles kan en in Nederland mag het ook gewoon.... Maar het is een keuze waarmee je een gigantische verantwoordelijkheud op je neemt! Succes!!
Inderdaad, een vader en moeder die elkaar aanvullen. Maar in praktijk is dat dus heel vaak niet zo. Ik denk dat een kind gelukkiger kan zijn met alleen een moeder dan wanneer moeder en vader niet op goede voet staan met elkaar.
Uit onderzoek bleek dat toch niet zo te zijn- tenzij er sprake was van mishandeling. Het gemis van een vader (lees: eigen vader), woog vele malen zwaarder voor een kind dan moeders zouden willen geloven. Het lijkt erop dat we dat proberen weg te drukken: het belang van de vader. Alsof het best zonder kan omdat wij dat graag willen. Maar daarmee doen we kinderen geen recht. Kijk eens naar Spoorloos, dan zie je hoeveel schade het bij kinderen achter kan laten als ze hun biologische vader niet kennen.... We hebben het allemaal nodig om onszelf te herkennen in onze ouders. Dat is belangrijk voor onze identiteit. Mannen devalueren tot spermafabriekjes, doet niemand recht....
Helemaal met nog_even eens!! Kijk naar dna-onbekend, kijk naar spoorloos, kijk naar documentaires met donorkinderen ( bijvoorbeeld van karbaat). Niet weten wie je vader is, heeft enorme invloed op je leven. Een donorkind ( inmiddels volwassen vrouw) verwoordt het heel helder:" moeder heeft haar wens naar haar kind doorgeschoven. Van kinderwens naar vaderwens." Moeder is er vanaf, kind heeft er het hele leven mee te dealen. Wat mij betreft is er maar 1 manier waarop het in het belang van het kind kan: met een bekende, niet anonieme donor, die ook een rol speelt in het leven van het kind. De moeder hoeft niet perse een partner te hebben, een kind moet wel weten wie zijn/haar vader is.
Eens. Tuurlijk zijner geboeg situaties waarbij het anders loopt dan gewenst, maar betekent het dan dat jet bewust n kind kunt laten opgroeien zonder vader? Ik vind nog steeds can niet. Ik ben zelf blij geweest met n vader én n moeder. Desondanks kan ik wel snappen dat het verlangen groot is naar n kindje en dat er een keus gemaakt eordt voor BAM. Ook al zou ik zelf in dat geval kiezen om geen kids te 'nemen'
Hier was de bedoeling huisje boompje beestje.. en hij heeft me verlaten en zal niks te maken hebben met zijn kind. Dus ik noem hem maar donor/verwekker.. Vind ik het jammer voor mijn aanstaande dochter? Ja zeker! Heb ze naar mijn idee een vader nodig? Nee! Wij kunnen ze zoveel liefde geven, dat ze echt niet nodig zijn. Als jou huisje en financiele plaatje (ook erna) bestemd is met een donorbaby waarom niet?
Ik zou de voor en nadelen nog een keer op papier zetten, heb ik ook gedaan en gaf me stuk rust!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschap boven de 35
reacties (34) Verversen