Begin dit jaar ben ik door mijn spiraal heen toch zwanger geworden en dit resulteerde helaas in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na deze gebeurtenis wil ik ineens EXTREEM graag zwanger worden en dit merk ik de hele dag.
Mijn vriend wil het gelukkig ook, maar het gevoel is bij mij zo sterk dat ik er constant mee bezig ben. Ik wil super gezond leven, alle informatie lezen over zwangerschappen, ben ook erg bang wat er mis kan gaan na die bbz, ik meet mijn temperatuur, wil de seks 'plannen', volg m'n eisprong etc.
Voor de buitenwereld en mijn vriend houd ik me rustig en praat ik er bijna niet over. Omdat ik weet dat het geen zin heeft. Maar ik voel me erg alleen (heb bijna geen vriendinnen of in mijn omgeving die zwanger zijn). Maar van binnen ben ik zo ongeduldig en draait mijn hoofd op volle toeren 'zwanger worden!!' Herkennen jullie dit, of hoe ben je daarmee omgegaan? Ik ben erg benieuwd.
Ik lees in je verhaal dat je erg op zoek bent naar controle. Je bent ongepland zwanger geworden, maar nadien even onverwacht zo'n nare (verlies)ervaring meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat dat een hele zware beproeving voor je moet geweest zijn. Een beproeving waar je helemaal geen controle over hebt gehad. Het vervolg uitermate willen plannen en controleren is één van de mogelijke strategieën om om te gaan met verdriet, pijn, verlies en alle emoties die daarbij komen kijken. Ik hoop dat het je snel gegund mag zijn
Ik herken het heel erg. Ik wilde zo graag dat ik het niet kon uitzetten in mijn hoofd. Ik heb het wel met mijn partner gedeeld omdat ik letterlijk doorsloeg. Alsin iedere cyclus al op 7 dpo beginnen testen. En de enorme teleurstelling die volgde. Ik heb in die periode 2 miskramen gehad wat het gevoel van een kind te willen en mjnn manier van denken alleen maar versterkte. Op een gegeven moment ben ik gestopt met ovulatietesten. Ik heb wel mijn afscheiding in de gate gehouden en aan de hand daarvan gegokt wanneer de eisprong was. Hield ook Temp bij. Die cyclus erg veel seks gehad, ook dat werd obsessief maar dat zag ik pas achteraf. Ik had namelijk wel echt zin, maar die werd dus door de wens zwanger te worden aangewakkerd.. In die cyclus ben ik zwanger geraakt. Ik heb toen zelfs gewacht met testen tot 13 dpo. Met heel veel moeite. Ik kreeg de gedachten in mijn hoofd niet stil, maar heb toen wel mijn manier van er mee omgaan dus omgegooid.. Ik heb niet echt tips. Behalve praten, en misschien, net als ik deed, proberen iets los te laten.
Ik herken het verhaal wel van anderen die onverwacht zwanger waren, een miskraam hebben gehad en daarna heel graag zwanger wilde worden.
Wat ik bij mezelf opmerk is dat het gevoel word versterkt door veel te lezne over zwangerschap en ook deze site versterkt het gevoel. Vooral als ik de verhalen lees over zwangerschap enz. Dus als je niet obsessief bezig wil zijn dan proberen om niet alles te lezen.
Hee meid. Ik voel met je mee hoor. Ik ben 28 en op de leeftijd dat ik nu echt wel eens moeder wil worden. Dit plande ik ook helemaal met ovu testen en seks rondom mn eisprong. Hier was ik mee begonnen en meteen zwanger. Ik was zo blij dat het in 1 keer gelukt was. Helaas vorige week een miskraam. En nu...ik ben gebrand om weer opnieuw zwanger te worden. T liefst meteen alweer. Ik hoop dat t weer snel raak is en mn lichaam t dit keer wel fixed😁
Ik herken het heel erg. Ook ik heb vorig jaar mei een miskraam gehad. En sindsdien was het heel moeilijk om het zwanger worden aan een kant te zetten. Op een gegeven moment zag ik dat het mij niet goed deed. Ik zei op een gegeven moment tegen mijn ex het op een laag pitje te zetten. En juist daarna lukte het mij om zwanger te raken. Nu ben ik 5 maanden zwanger.
Het eerste jaar had ik hier niet echt last van. Tuurlijk was ik er toen wel mee bezig, maar niet extreem, zeg maar. Ik liet toen alles wat op zijn beloop. Na het eerste jaar (we zitten nu in ronde 30) ben ik er wel meer mee bezig gegaan. Ik praat er ook veel over met mijn vriend en/of familie of vriendinnen. Maak me op bepaalde vlakken heel druk en het is wel veel "Baby baby, zwanger worden zwanger worden", maar het overheerst nog absoluut niet mijn leven en tot dat punt gaat het denk ik/hoop ik ook niet komen. Mijn vriend trapt mij soms gelukkig ook wel op de rem 😊. Nu praat ik bijvoorbeeld veel over het komende iui traject en alles wat daar bij komt kijken, en dat is volgens mij best normaal want zoiets is ook niet niks.
Geplande seks hebben we niet (meer). Wel eens gehad, maar daar werden we beide niet vrolijk van. Wel let ik natuurlijk op mijn eisprong en soms máák ik zin, en dan heb ik opdenduur wel echt zin. Als ik, hij of wij beiden echt geen zin hebben, dan is er geen seks. De seks moet ondanks dat we al zo lang bezig zijn voor een baby, wel leuk blijven. Dat is namelijk het begin punt van een baby maken 😉🤭. En ik vind seks belangrijk, buiten het baby maken om. Ik vind het dus heel belangrijk dat we (ook) nog gewoon seks hebben om/voor elkaar, en niet alleen voor een baby.
Ik ben er dus veel mee bezig. Er niet mee bezig zijn gaat niet op commando. En waarom zou je niet bezig willen zijn met je grootste wens? En ik vind het ook absoluut niet erg om er mee bezig te zijn. Het is een onderdeel van mijn leven, het is een hele grote wens. En daar mag over gesproken worden, en daar mag je mee bezig zijn. Zolang het je leven niet beheerst, je er zelf niet ongelukkig van word, zie ik het probleem niet.
Ik noem het dus geen obessie. Ik noem het een hele grote wens.
Je mag me en berichtje sturen, als je er eens over wil praten 😊
Ik denk dat vele van ons dit herkennen. He tis ook gewoon erg lastig om je niet op het zwanger worden te focussen en de wens kan zo groot zijn. Ik denk dat het wel helpt om er in ieder geval geregeld over te praten met je vriend. Het is toch sowieso een wens die je deelt. Je hoeft je dus echt niet constant rustig te houden of te onderdrukken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (11) Verversen