Hoe zet je de wens voor een 3e kind uit je hoofd? Ik zou dolgraag 3 of meer kinderen hebben. Mijn man zei na 2 echter dat hij het wel goed vond. Veel gepraat, maar het blijft een nee. Ik heb weleens gedacht om dan maar te stoppen met de relatie. Nooit gedaan! Want wat hebben mijn kinderen daaraan? Daar help ik ze niet mee. Toch blijft het knagen. Ik wil zoooo graag! Meer wensen heb ik niet. Inmiddels zijn ze 14 en 11 jaar en ben ik ook al 40+, maar de wens blijft bestaan. Hoe zet ik dit uit mijn hoofd? Wat mij betreft hoeft het nu niet eens meer gezien mijn leeftijd. Maar het voelt niet goed dat iemand anders (mijn man) besloot dat het er maar 2 zijn. Ik zou zo graag van dat gevoel af willen en blij zijn met alles wat ik wel heb!
Ik herken het deels wel. Ik had ergens ook heel graag een 3e kindje gewild. Maar die is er helaas niet gekomen. Mij helpt het om naar de voordelen van 2 kinderen te kijken: ik kan mijn 2 kinderen nu meer geven (meer aandacht, meer geduld, ze kunnen op meer sporten) en ik heb wat meer rust en tijd voor mezelf dan wanneer ik er 3 zou hebben. Ken je Buurtgezinnen? Misschien kun je daar een kindje nog heel veel liefde geven. Dat zijn kinderen die daar extra behoefte aan hebben en ook een soort van kind aan huis kunnen worden als ze lange tijd regelmatig komen. Sterkte!!
Je bent nu eenmaal met z’n tweeën. Ik zou vooral stilstaan bij wat je wél hebt: twee gezonde kinderen! Ik snap idd het advies om therapeut te nemen als dit je zo blijft dwarszitten. Je wil niet dat je op je 80e straks nog denkt: “van jou mocht ik geen derde kind”.
Wat knap hoe je hiermee omgaat. Het gevoel is van jou alleen en kan me voorstellen dat dit heel lastig is. Ik zou voor een goede therapeut gaat zodat je dit meeneemt voor altijd 🍀
Ik wil je gewoon even een hele dikke knuffel geven. Het gemis van een derde kindje staat compleet los van de liefde die je voor de twee kinderen voelt die je hebt. Wees maar lief en mild voor jezelf, want dit is een rouwproces. Ik hoop dat je dat er mag laten zijn van jezelf en dat je uiteindelijk een weg vindt om hiermee om te gaan, eventueel met de hulp van een professional. Ik herken je situatie niet, maar weet dat je niet alleen bent.❤️
Ik ben het eens met de tips dat praten met een professional een goed idee zou zijn.
En zou je wellicht ook je wens voor meer kinderen kunnen vervullen via andere wegen? Bijv. weekend pleegzorg of 'n vast oppas kindje. Met de tekorten in de kinderopvang en wachtlijsten zijn er genoeg ouders die hulp zoeken.
Jij hebt ook een keuze gemaakt. Misschien helpt het als je je eigen eigenaarschap pakt, geeft dat wat meer grip gevoel. Je hebt besloten dat je wens het niet waard was je man voor op te geven. Je hebt gekozen voor het gezin dat je hebt. Jij hebt ook gekozen voor 2. Vanuit andere redenen dan je man, maar wel ook een keuze vanuit jou. Er kwam iets op je pad dat je plannen dwarsboomde en je hebt een keuze gemaakt voor het pad dat je daarna bewandelde. Het was niet het pad dat je wilde, maar zoals het leven is, moet je wel vaker andere paden inslaan onderweg. Het is niet dat het je alleen maar is overkomen, het is niet alleen maar voor je bepaald. Als het alleen aan jou had gelegen was het anders gelopen en was jouw kinderwens vervuld, maar dit is een keuze van jullie samen voor jullie samen. Dat de weegschaal daarbij niet naar jouw kant doorsloeg, dat is uiteraard rot. Maar als het wel was gebeurd, had je man met een rotgevoel gezeten omdat jij had besloten dat het er 3 moesten zijn. Dat je de kinderwens nog altijd voelt, is heel lastig. Gevoel zet je niet zomaar uit. Je kunt wel proberen het niet te voeden en er mee in het reine te komen. Zeker o dat het nu echt geen optie meer is. Dat zou je goed kunnen doen door eens met iemand te praten die je daarbij kan helpen. Als je dit te lang laat 'sudderen' kan het tussen jou en je man in komen te staan.
Accepteren dat je voor kinderen er beide achter moet staan en als dat niet het geval is, het dan simpelweg niks word. En alles wat je aandacht geeft groeit, dus probeer niet weg te kwijlen bij de baby afdeling in de winkel, of dingetjes op internet op te gaan zoeken en dergelijke.
Ik begrijp je heel goed. Wij hadden dezelfde situatie. Ik kon het ook niet loslaten en wat ik totaal niet meer had verwacht was dat mijn man meeging in mijn wens. Maar ik vond het echt heel verdrietig dat hij zo standvastig bleef. En voor mij was er ook nog een soort tijdsdruk gezien ik toen al bijna 38 was. En nu met bijna 40 zou ik het ook niet meer willen, alhoewel het nog prima zou kunnen.
Ik zou eens met een hulpverlener in gesprek gaan hierover. Ik zat er toen zelf aan te denken om dat te gaan doen. Je zit toch in een soort rouwproces van iets wat je graag wil en nooit hebt gehad. Dat is heel moeilijk. En zeker wanneer je man er een andere gedachtengang over heeft. En natuurlijk ben je blij en dankbaar voor de prachtige kinderen die je al hebt, maar daarmee is je wens voor een derde kindje niet vervuld. Dikke knuffel
Je tobt hier al erg lang mee denk ik. Dan is professionele hulp zoeken misschien toch een oplossing. Je wilt immers door. Dit gemis houdt jou toch op een of andere manier tegen en je komt er zelf niet uit.
Ik denk inderdaad hoe zwaar het ook klinkt eens praten met een profi al hulp kan bieden. Ik vind je niet ondankbaar klinken overigens, maar meer als iemand die iets niet volledig kan afsluiten (wellicht heb je hier met meerdere dingen last van?)
Je zegt het voelt niet goed dat iemand anders beslist dat het er maar twee zijn, in zijn geval ben jij die iemand die er nog een wil. In een relatie is het soms zo dat de ene zich ergens bij neer moet leggen. Je man heeft net zo veel recht te zeggen nee als jij ja, en idd je relatie beëindigen en de kinderen de dupe laten worden voor jouw rammelende eierstokken vind ik heftig.
Het is echt accepteren als je met je man en kinderen wil blijven. Blijf samen praten wat het met je doet zonder te pushen of dat het iets moet betekenen. Daarbij ben je een vrouw en is er dus ook een gevoel rammelende eierstokken die een kan niet heeft dus logisch dat die zich er gemakkelijker er bij neer kunnen leggen.
Daarnaast kan je ook denken ja ik wil graag een derde maar je bent gezegend met een mooi gezin zou je alles op het spel zetten voor een derde! Je geluk bestaat niet uit een verplicht of perce aantal kinderen
Mijn verstand zegt dat jij gelijk hebt. Mijn gevoel is anders. Elke maand, bij elke ongesteldheid, ben ik toch een beetje verdrietig. Weer een maand voorbij, weer niet! En het gaat ook niet meer komen, hoor!
Dat klinkt zo zwaar. Maar soms denk ik daar inderdaad aan. Ik denk vaak: dat waait wel over! Maar het waait niet over. Ik heb ook geen neefjes of nichtjes. Anders zou ik me namelijk daarop focussen en dan zou ik die tot op het bot verwennen!
Ik vind dat helemaal niet zwaar klinken. En je kunt beter een weg vinden om ermee om te gaan, dan het onbewust op je partner en kinderen projecteren ofzo...
Voor hem een sterilisatie zodat er echt geen baby meer kan komen. Zolang het 'nog kan' is t moeilijker om te accepteren, zo voelde het iig voor mij, maar zodra het was gebeurd, was ik 1 dag boos, maar daarna was t goed.
Met blij zijn met alles wat ik wel heb probeer ik uit te leggen dat ik geen verwend kind wil zijn die haar snoepje niet heeft gekregen. Ik heb een prachtig gezin, waar velen een moord voor zouden doen! Mijn 'gezeur' klinkt dan zo ondankbaar. Ik ben mega dankbaar, maar het was nog zoveel leuker geweest als er 3 of 4 kinderen hadden rondgelopen. Pleegkinderen heb ik ook overwogen. Maar dat wil mijn man helaas ook niet.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (19) Verversen