Deze zomer word ik 44. Na een eerste zwangerschap die resulteerde in een prachtige dochter van nu bijna 8, volgden 8 miskramen in meerdere stadia, 6 waren vroeg en van 2 klopte het hartje. Sommigen waren missed abortions - na 12 weken nog steeds geen miskraam, dubbele curretages, anderen snel en relatief pijnloos. Mijn lichaam is altijd meteen zwanger, het kent de dril: Een buik alsof ik vijf maanden ben, misselijk, grote borsten, buikkrampjes, duizelig als ik niet eet en iedereen complimenteert me met mijn stralende look.Ik weet wanneer ik zwanger ben, maar inmiddels weet ik ook wanneer een miskraam komt: niet misselijk genoeg, bijvoorbeeld. Hoewel mijn omgeving het wel wist, begrepen ze niet wat het betekende: steeds weken tot maanden misselijk en dan weer eindeloos ontzwangeren. Een jarenlange achtbaan. Na de achtste miskraam, talloze onderzoeken en een verklaring van de gyneacoloog dat ik echt het lijf en de eitjes van een toen 41 jarige had, en mijn lichaam eigenlijk heel goed werkte en waarschijnlijk niet levensvatbare foetussen afstootte, hielden mijn man en ik het voor gezien en ik deed alle babyspullen weg. Wat schetste onze verbazing toen ik weer zwanger bleek. Dit keer bleef het goed gaan. De zwangerschap was ongecompliceerd maar traumatisch, na al dat verlies was ik zo bang. Met 12 weken deed ik de NIPT test, toch maar wel, godzijdank was de uitslag twee weken later goed en kon ik eindelijk ontspannen, zeker toen de 20 weken echo met 18 weken goed bleek. Met 22 weken kreeg ik te horen dat mijn cervix te kort was en kreeg ik harde buiken en moest ik bedrust houden. Na een week stelde de arts dat het een meetfout was, er was niks aan de hand, maar ik was hierdoor zo bang om te verliezen dat ik alleen maar kon denken dat ik de 24 weken moest halen, want dan zouden ze mijn baby in leven houden. Alles ging goed, hoewel de harde buiken zo erg waren dat ik moest stoppen met werken. Met 40 weken en 1 dag ben ik in 4 uur bevallen van een prachtige zoon. Een fantastisch mannetje die het heel goed doet en waar we superblij mee zijn. De bevalling was waanzinnig, zo mooi en ik riep na een uur alweer dat ik er zo nog wel eentje wilde. Dat gevoel bleef, maar mijn omgeving was ervan overtuigd dat het hiermee klaar was, we hadden twee kinderen en daar moesten we blij mee zijn. En dat waren we. Ik besloot om mezelf de tijd te geven om afscheid te nemen van het idee van een groot gezin, en dat lukte, twee a drie maanden geleden was ik ok met het idee dat we twee prachtige kinderen hadden en dat we nu een volgende fase zouden beginnen. Dus ik deed de babyspullen weg. Maar - het klinkt naief en dat ben ik niet - het is heel moeilijk om als je jarenlang zwanger hebt geprobeerd te worden opeens dat actief te voorkomen. En ik wilde geen invasief gedoe aan mijn lijf (spiraaltjes, de pil), zeker niet met borstvoeding. Dus wij probeerden een beetje de vruchtbare tijden te vermijden en langzaam na te denken over preventie. Toch ben ik zwanger geraakt, vorige week testte ik positief. Eerst was ik in shock: 44! Maar langzaam wenden we aan het idee en hadden we al plannen gemaakt, waarom ook niet? En nu is het alweer voorbij, zaterdag had ik met 5 weken een miskraam. De gewone dril: krampen, misselijk terwijl je weet dat je niet meer zwanger bent, mogen eten wat eerst niet mocht en de laaiende emoties door de hormonen. En ik weet het, die dril, ik doe gewoon mijn ding, verwerk in stilte. Het is ok. Ik heb twee prachtige kinderen. Ik ben misschien stom geweest om het niet te voorkomen, ik ben ouder, wat als het kindje gehandicapt was geweest etc. Maar ik heb ook verdriet: ik ben weer een kindje kwijt. Ik zal nooit meer een kindje krijgen want dit willen we niet nog een keer. Mijn omgeving weet niks want ze hebben me duidelijk gemaakt dat nog een kind een heel slecht idee zou zijn gezien mijn leeftijd, dus vertellen doe ik het niet. Alleen mijn man en ik lopen het gebruikelijke pad van verwerking- we zijn inmiddels pro's. Maar ik moet het verhaal gewoon kwijt. Het is het einde van de rit en dat doet - ondanks ons grote geluk van twee gezonde kinderen - zo'n pijn.
Heel veel sterkte om dit een plekje te geven en lichamelijk en geestelijk weer te herstellen. Is er niemand die je wel in vertrouwen kan nemen... iemand die hier wel voor open staat? Dikke knuffel!
Ach wat verdrietig :( ik herken me in je verhaal en hoewel natuurlijk ook dolgelukkig met je twee kinderen toch ook verdrietig is dat meer dan twee niet meer is gelukt. Sterkte met dit afscheid. Mijn verloskundige zei heel nuchter, jouw lijf kan uitstekend zwangerschappen aan, nu dat met 41 en 43 zo goed is gegaan lukt dat ook bij 44 of 45 hoor. (Nadat ze eenmaal bleven plakken dan hè) we zouden het dolgraag willen, maar voelen ons er na vier tropenjaren qua slaap nu nog niet klaar voor. Daar zal het waarschijnlijk dan ook bij blijven, maar ben er toch wel eens even weemoedig van. Leg dat maar eens uit aan je omgeving hè
Heftig hoor...het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt.Maar gelukkig heb je 2 gezonde kinderen.Ik zou vanwege jouw leeftijd ook denken van het is goed zo en nu lekker genieten van jouw kinderen. Een zwangerschap is sowieso een aanslag op je lichaam en de stress die het met zich mee brengt in jouw geval zou denk ik te veel zijn. Sterkte
Ondanks dat ik pas 27 ben en pas 1 miskraam heb meegemaakt kan ik me zo goed voorstellen dat dit pijn doet. Het lijkt me heel moeilijk om zoiets te accepteren en er vrede mee te hebben. Het zal tijd nodig hebben! Ik vind het heel moedig van je om deze beslissing te maken! Geniet van je kinderen haal het beste eruit! Je kunt dit !
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (7) Verversen