Zijn jullie kinderen ook van die drama queens? Hoe ga je daar mee om?
Mijn zoontjes van 8 en 5 jaar hebben er een handje van om kleine dingen enorm op te kloppen en er dan heel sensationeel over te gaan doen.
Voorbeeld: Het rommelt in de verte, er komt onweer aan. (Wat ze leuk vinden en waar ze niet bang voor zijn.) Een half uur lang rennen er twee enthousiast gillende jongetjes door het huis, die elkaar met overslaande stemmen helemaal lopen op te fokken: “Misschien komt er wel een supercell!” “Misschien komt er wel een tornado!” “Als er een tornado komt, dan verstop ik me in de WC!” “Misschien stort het dak wel in en komen we vast te zitten.” Ze vertellen dit met glinsterende ogen van de voorpret. Er zou toch eens spanning en sensatie komen, hoera! Ze lopen de tuin in en troeven elkaar met schelle stemmen en hoge adem af. Jongste: “Ik zie de bliksem! ik denk dat het onweer over 5 minuten hier is.” Oudste: “Nee, over 4 minuten en dan gaat het heel hard waaien.” Jongste (gillend): “Ja! En dan waaien de stoelen de tuin uit en dan valt er misschien wel iemand in het kanaal!”
Niet alleen met onweer gaat het zo: met alles. Ongelukken, oorlogen, ontvoeringen, inbraken, aardbevingen, overstromingen, neerstortende vliegtuigen: Je kan het zo dramatisch niet verzinnen of ze praten er half-gillend, half-schreeuwend en met gretige ogen over. Gelukkig doen ze niet de hele dag zo theatraal, maar die honger naar sensatie, drama en rampscenario’s is wel een steeds terugkerend element.
Doen jullie kinderen dat ook? Of is het herkenbaar? Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ik wissel af tussen aan de ene kant rustig uitleggen en relativeren (waarbij de kinderen telkens als ik relativeer proberen om het weer erger te maken, schel gillend ‘ja maar, dit dan?’ en ‘ja maar als (...) gebeurt dan is het wél heel erg.) En aan de andere kant kribbig reageren met mijn handen voor mijn oren en een ongeduldige snauw: “Hou op met jullie drama en theater!” of “Doe es effe normaal!” Dat laatste is vast niet pedagogisch verantwoord, maar na al dat hysterische gegil zit ik soms echt aan mijn taks. DUS probeer ik ze van te voren al te begrenzen. Maar dan ben ik dus gedwongen om de ‘moppermoeder’ uit te hangen: “Geen theater!” “Ietsje minder drama!” “Ik wil het woord onweer niet meer horen!” Heb dan echt het gevoel dat ik ze zit in te snoeren/verstikken. Ze moeten toch ook nog een beetje kunnen leven?
Hoe gaan jullie om met de sensatiezucht en het ‘drama queen gedrag’ van jullie kinderen?
Onze zoon was vandaag wel erg druk nadat ze met een helikopter van een berg waren geplukt- papa en twee zoons: ze konden niet meer voor of achteruit...tijd voor redding Sensatie is bij hun meer iets vanaf een afstandje: als het dichtbij komt, vinden ze het toch wel écht spannend... Dus niet te vergelijken: ik moet ze juist altijd geruststellen.... Wat jij omschrijft klinkt als opgeklopte spanning... elkaar opjutten en stoer doen...maar misschien is de spanning die eronder zit wel echter dan het toneelstukje??
Ja...ik schrok er ook best van, dat ze met zijn drieen in die situatie waren gekomen... Verkeerde pad gevolgd Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd....
Ik dacht dat drama queen zijn iets anders inhield... Maar ik heb zelf 2 jongens (9 en 4 jaar) en die zijn op zich niet druk, maar ze jutten elkaar wel op. En dan in negatieve zin. Absoluut niet leuk samen. Steeds ruzie. Steeds elkaar opzoeken, elkaar irriteren, achter elkaar aan zitten. En ik ben voor mijn gevoel de hele dag politieagent en een enorme mopperkont. Ze vervelen zich ook steeds. "Mam...? Wat kan ik doen?" En alles wat ik voorstel willen ze toch niet doen. Tenzij het een spelletje op de computer is natuurlijk. *zucht* Dat mopperen is dus erg herkenbaar. 😉
En de jongste kan een drama queen zijn in de zin dat het een ramp is als hij vieze handen krijgt. En hij gaat ook echt niet zijn eigen jasrits proberen dicht te doen, want dat kan hij niet hoor. En het helpt ook niet dat hij op school dusdanig populair is dat zijn medeklasgenootjes (meisjes) met alle liefde het voor hem doen... 🙈 Hij is verder een lief en gemakkelijk kind. Ligt goed in de groep en sociaal. Maar een driftbui als hij iets moet pakken wat in zijn ogen vies is. Of een driftbui als ik weiger zijn jas dicht te ritsen. Dan is hij echt een drama queen hoor. "Nee mama, dat kan ik niet hoor. Ik probeer het ècht wel (rits gewoon tegen elkaar slaan en niet proberen dus), maar het lukt niiieeet! Aaahaaahaaah!!!"🤣
O wat herkenbaar zeg. Mijn jongste deed dat ook heel erg. Wapperde zijn ritsen een keer of twee in elkaars richting en riep dan theatraal: “Ik heb het geprobeerd, maar het lukt écht niet!” Inmiddels kan hij het gelukkig, pfff! Elke dag tranen met tuiten, gillen en zich dramatisch op de grond laten vallen om die rits. Ik snap zooooo goed dat er ouders zijn die dat elke dag voor hun kind doen, gewoon om van het gejammer af te zijn.
De situaties an sich zijn niet herkenbaar, sensatiezucht is mijn kinderen vreemd. Het gillend rondrennen en elkaar opjutten daarentegen... Als ik gek wordt van de herrie en het overdreven gedoe, pak ik er een boek bij en ga ik voorlezen. Tot op heden is dat succes gegarandeerd, ze vinden het beide nog steeds heerlijk om voorgelezen te worden en worden er bovendien rustig van. Als ons buurjongetje erbij is en mee gilt, helpt dit helaas niet... Als het echt de spuigaten uitloopt mogen ze dan een filmpje kijken of moet de buurjongen even naar huis.
Ik vind dit meer hun fantasie gebruiken en een spel te maken ipv drama queens, ik vind onweer zelf ook heel fascinerend en als je gewoon veilig binnen bent is er niets aan de hand, ik zou ze dus niet in de tuin rond laten rennen als onweer in de lucht hangt just in case. Ze kunnen zich wel wat meer dimmen in hun spel en als je er last van hebt zou ik ze verder laten spelen in hun kamer.....ik.hou er wel van kinderen die hun fantasie gebruiken ipv zoals mijn dochters en het liefst de hele dag op de tablet zitten
Bedankt voor je tips! Op het moment dat ze even in de tuin waren, trok het onweer in de verte voorbij. Het kwam niet echt onze kant op, al dachten de jongens van wel.
Hier helemaal geen drama queen dus kan je niet echt helpen. Maar ik zou zeker met die van acht jaar een keer een gesprek aan gaan dat het helemaal niet zo leuk is om over zulke dingen zo uit je bol gaat, dat het voor veel mensen zeer negatief kan uitpakken. Niet het onweer dan maar de echt vervelende zaken. En gewoon vragen waarom hij het zo fantastisch vindt. Vragen hoe hij er ook anders mee om kan gaan en eventueel samen iets bedenken. Daarna ook de vijfjarige inlichten hoe jullie voortaan met zulke dingen omgaan. Maar zelf zou ik ze wel de mond snoeren, echt net zo als gillen en op de grond liggen op jongere leeftijd, dan maar niet zich kunnen uiten hoe zij willen. Op deze leeftijd kun je echt wel aangeven wat betere manieren zijn om je te uiten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen